เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 121

“แต่ไม่เห็นอ้วนนี่คะ”

“แม่เป็นพวกระบบเผาผลาญดีจ้ะ ว่าแต่ขอค่าจ้างด้วยค่ะหนูพีช เงินสดนะคะ แม่ไม่รับเช็คอย่างที่บอกไว้ หรือไม่ก็โอนเหมือนเดิมค่ะ” ไปรยาแบมือไปหาพชิราทันที

“กินก่อนก็ได้ค่ะคุณแม่ ไม่เห็นต้องรีบทวงเลยนี่คะ พีชไม่ไปไหนหรอกค่ะ”

“ไม่ได้หรอกจ้ะ เรื่องเงินไม่เข้าใครออกใคร จ่ายแม่มาค่ะค่าเหนื่อย ห้าหมื่นห้ามขาด แต่เกินได้นะจ๊ะแม่ไม่ว่าหรอก”

พชิราถอนหายใจ ก่อนจะเปิดกระเป๋าเอาเงินที่เตรียมไว้แล้วยื่นให้ไปรยา

“เอ๊า! ทวงจริง พีชไม่เบี้ยวคุณแม่หรอก”

“ไม่ได้กลัวหนูเบี้ยวหรอกจ้ะ แต่แม่ร้อนเงินเลยอยากได้ไวๆ บอกไว้ก่อนนะจ๊ะ ว่าราคานี้โคตรถูกเลยล่ะกับความลับนี้ ถ้าเป็นตอนแม่มีเงินเหมือนเมื่อก่อน หนูต้องจ่ายหลายแสนเชียวค่ะ”

“ขอบคุณนะคะคุณแม่”

“ด้วยความยินดีค่ะ ถ้ามีอะไรจะให้แม่ช่วยอีกก็บอกเลยนะคะ แม่ยินดี นังลูกเลี้ยงจอมเรื่องมาก แม่ล่ะหมั่นไส้มันมานานละ ในเมื่อแม่อุตส่าห์ยอมไปอยู่บ้านมัน ยอมให้มันกดหัวนานเป็นปีๆ กว่ามันจะไว้ใจ สุดท้ายแม่ดันไม่เหลืออะไร แล้วเรื่องอะไรแม่จะยอมให้มันได้ผัวรวยๆ อยู่บ้านยังกับวังกันล่ะจ๊ะ”

“ได้ค่ะคุณแม่ แล้วก็อย่าลืมนะคะ ว่าห้ามให้ใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาด มีแค่เราสองคน ถ้ามีคนอื่นรู้ขึ้นมา แปลว่าเป็นฝีปากคุณแม่นะคะ แล้วบอกไว้ก่อนค่ะ ว่าพีชใจดีได้ ก็ใจร้ายเป็นนะคะ ดีมาพีชดีตอบค่ะ แต่ถ้าร้ายมา พีชร้ายกลับเป็นร้อยเท่าค่ะ”

พชิรามองไปรยาด้วยสายตาที่อีกฝ่ายเกิดอาการขนหัวลุกได้ไม่ยาก

“อุ๊ย แม่จะทำแบบนั้นทำไมคะ ในเมื่อหนูพีชให้เงินแม่ใช้เยอะแยะขนาดนี้”

ความที่อ่านคนเก่ง ทำให้ไปรยารู้ทันที ว่าอีกฝ่ายไม่ได้แค่ขู่ แต่จะทำจริงๆ และน่าจะเล่นแรงด้วย

“ดีค่ะคุณแม่ พูดกันเข้าใจง่ายๆ จะได้ไม่มีปัญหากันทีหลังค่ะ”

และเมื่อไหร่ก็ตามที่ไปรยาหันมาแว้งกัด พชิราบอกได้คำเดียวว่าจะจัดการขั้นเด็ดขาด ในเมื่อตัวเองลงทุน ลงแรง แถมจ่ายมาเยอะขนาดนี้ และรอหรัญญ์มานานแล้ว จุดหมายตรงหน้าจึงต้องมีแต่คำว่า ‘สำเร็จ’ เท่านั้น

‘กูจะไม่มีวันแพ้มึงเด็ดขาด ถ้ากูไม่ได้ มึงก็อย่าหวังว่าจะมีความสุขกับเขาเลยอีไฮโซตกยาก’

ยังคงเป็นอีกเช้าที่ไรยาพาลูกเดินขึ้นจากท่าน้ำ แล้วเห็นเขามายืนรอพร้อมช่อดอกไม้ ทั้งที่บอกไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบแล้ว ว่าให้ต่างคนต่างอยู่ อย่ามาข้องเกี่ยวกันอีก แต่เขาก็ยังหน้าด้านมาตื๊อไม่เลิก

“คุณพ่อขา เอาดอกไม้มาให้คุณแม่อีกแล้วเหรอคะ”

“ค่ะ”

“ไม่ให้น้องยูด้วยเหรอคะ”

“คุณพ่อลืมค่ะ ไว้พรุ่งนี้คุณพ่อจะเอามาให้น้องยูด้วยนะคะ แต่วันนี้ให้คุณแม่คนเดียวก่อนค่ะ”

หรัญญ์ยื่นมาให้ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“คุณแม่รับสิคะ”

ไรยาถอนหายใจในความเจื้อยแจ้วของลูก เลยจำต้องรับช่อในมือเขา จากนั้นก็โยนมันลงถังขยะต่อหน้าเขาทันที

“คุณแม่ทิ้งอีกแล้วค่ะคุณพ่อขา”

ลูกสาวหัวเราะชอบใจ แต่คนเป็นพ่อนั้นหน้าม่อยและเข่าเกือบทรุด

“ย้าครับ เราต้องคุยกัน”

หรัญญ์พยายามในทุกเช้า เวลาตามมาส่งลูก

“ฉันไม่มีอะไรจะคุย ไปให้พ้นๆ”

ไรยาก็จะตอบแบบนี้ แล้วขับรถหนีแบบนี้ตลอด นับตั้งแต่วันที่ได้รู้ความจริงจากปากของไปรยา ก็ปาเข้าจะสองเดือนแล้วที่เธอเพียรไล่เขาไปให้ไกลๆ และเขาก็ไม่ได้ขับตามมาเหมือนทุกเช้า เดาได้ว่าคงกลับไปทำงานแน่ๆ แทนการรีบกลับบ้าน

เลยขับรถไปจอดในสวนสาธารณะก่อน เพราะเช้าๆ จะปลอดคนมาก ลมก็เย็น สถานที่กว้างขวาง ราวกับอยู่บ้านตัวเอง ในเมื่อตอนนี้ยังไม่อยากเจอหน้าใครทั้งนั้น

เบาะถูกเอนลงไปจนสุด กระจกทั้งสี่ด้านถูกลดลง แล้วคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ชีวิตที่พลิกผันของตัวเอง ทั้งจากการที่พ่อดึงไปรยาเข้าบ้าน ทั้งจากความแค้นของเขา เรื่องการจากไปของพ่อ โดยมีเขาเป็นสาเหตุ แล้วคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่พักใหญ่ ถึงได้ขับรถกลับ

“เอ๊ะ นั่นรถใครคะลุง”

พอไปถึงร้านก็อดแปลกใจกับรถยุโรปหรูหราสามคันจอดอยู่ไม่น้อย แต่คิดว่าอาจจะเป็นลูกค้าก็ได้

“มีคนมารอคุณหนูอยู่ในร้านแน่ะครับ” อ่อนรีบเดินมาหาด้วยท่าทีตื่นๆ

“ใครคะ”

“ไม่ได้บอกครับ แต่มากันหลายคนเลย ท่าทางน่ากลัวด้วยครับ เหมือนพวกในหนังฝรั่งเลย”

ไรยารีบเดินเข้าไปในร้าน ก็เห็นว่าเป็นอัฟแนนกับชากีร่า มีบอดี้การ์ดในชุดสูทดำแว่นดำยืนคุมเชิงอยู่ห่างๆ ราวสิบคน