เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 121

“แต่ไม่เห็นอ้วนนี่คะ”

“แม่เป็นพวกระบบเผาผลาญดีจ้ะ ว่าแต่ขอค่าจ้างด้วยค่ะหนูพีช เงินสดนะคะ แม่ไม่รับเช็คอย่างที่บอกไว้ หรือไม่ก็โอนเหมือนเดิมค่ะ” ไปรยาแบมือไปหาพชิราทันที

“กินก่อนก็ได้ค่ะคุณแม่ ไม่เห็นต้องรีบทวงเลยนี่คะ พีชไม่ไปไหนหรอกค่ะ”

“ไม่ได้หรอกจ้ะ เรื่องเงินไม่เข้าใครออกใคร จ่ายแม่มาค่ะค่าเหนื่อย ห้าหมื่นห้ามขาด แต่เกินได้นะจ๊ะแม่ไม่ว่าหรอก”

พชิราถอนหายใจ ก่อนจะเปิดกระเป๋าเอาเงินที่เตรียมไว้แล้วยื่นให้ไปรยา

“เอ๊า! ทวงจริง พีชไม่เบี้ยวคุณแม่หรอก”

“ไม่ได้กลัวหนูเบี้ยวหรอกจ้ะ แต่แม่ร้อนเงินเลยอยากได้ไวๆ บอกไว้ก่อนนะจ๊ะ ว่าราคานี้โคตรถูกเลยล่ะกับความลับนี้ ถ้าเป็นตอนแม่มีเงินเหมือนเมื่อก่อน หนูต้องจ่ายหลายแสนเชียวค่ะ”

“ขอบคุณนะคะคุณแม่”

“ด้วยความยินดีค่ะ ถ้ามีอะไรจะให้แม่ช่วยอีกก็บอกเลยนะคะ แม่ยินดี นังลูกเลี้ยงจอมเรื่องมาก แม่ล่ะหมั่นไส้มันมานานละ ในเมื่อแม่อุตส่าห์ยอมไปอยู่บ้านมัน ยอมให้มันกดหัวนานเป็นปีๆ กว่ามันจะไว้ใจ สุดท้ายแม่ดันไม่เหลืออะไร แล้วเรื่องอะไรแม่จะยอมให้มันได้ผัวรวยๆ อยู่บ้านยังกับวังกันล่ะจ๊ะ”

“ได้ค่ะคุณแม่ แล้วก็อย่าลืมนะคะ ว่าห้ามให้ใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาด มีแค่เราสองคน ถ้ามีคนอื่นรู้ขึ้นมา แปลว่าเป็นฝีปากคุณแม่นะคะ แล้วบอกไว้ก่อนค่ะ ว่าพีชใจดีได้ ก็ใจร้ายเป็นนะคะ ดีมาพีชดีตอบค่ะ แต่ถ้าร้ายมา พีชร้ายกลับเป็นร้อยเท่าค่ะ”

พชิรามองไปรยาด้วยสายตาที่อีกฝ่ายเกิดอาการขนหัวลุกได้ไม่ยาก

“อุ๊ย แม่จะทำแบบนั้นทำไมคะ ในเมื่อหนูพีชให้เงินแม่ใช้เยอะแยะขนาดนี้”

ความที่อ่านคนเก่ง ทำให้ไปรยารู้ทันที ว่าอีกฝ่ายไม่ได้แค่ขู่ แต่จะทำจริงๆ และน่าจะเล่นแรงด้วย

“ดีค่ะคุณแม่ พูดกันเข้าใจง่ายๆ จะได้ไม่มีปัญหากันทีหลังค่ะ”

และเมื่อไหร่ก็ตามที่ไปรยาหันมาแว้งกัด พชิราบอกได้คำเดียวว่าจะจัดการขั้นเด็ดขาด ในเมื่อตัวเองลงทุน ลงแรง แถมจ่ายมาเยอะขนาดนี้ และรอหรัญญ์มานานแล้ว จุดหมายตรงหน้าจึงต้องมีแต่คำว่า ‘สำเร็จ’ เท่านั้น

‘กูจะไม่มีวันแพ้มึงเด็ดขาด ถ้ากูไม่ได้ มึงก็อย่าหวังว่าจะมีความสุขกับเขาเลยอีไฮโซตกยาก’

ยังคงเป็นอีกเช้าที่ไรยาพาลูกเดินขึ้นจากท่าน้ำ แล้วเห็นเขามายืนรอพร้อมช่อดอกไม้ ทั้งที่บอกไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบแล้ว ว่าให้ต่างคนต่างอยู่ อย่ามาข้องเกี่ยวกันอีก แต่เขาก็ยังหน้าด้านมาตื๊อไม่เลิก

“คุณพ่อขา เอาดอกไม้มาให้คุณแม่อีกแล้วเหรอคะ”

“ค่ะ”

“ไม่ให้น้องยูด้วยเหรอคะ”

“คุณพ่อลืมค่ะ ไว้พรุ่งนี้คุณพ่อจะเอามาให้น้องยูด้วยนะคะ แต่วันนี้ให้คุณแม่คนเดียวก่อนค่ะ”

หรัญญ์ยื่นมาให้ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“คุณแม่รับสิคะ”

ไรยาถอนหายใจในความเจื้อยแจ้วของลูก เลยจำต้องรับช่อในมือเขา จากนั้นก็โยนมันลงถังขยะต่อหน้าเขาทันที

“คุณแม่ทิ้งอีกแล้วค่ะคุณพ่อขา”

ลูกสาวหัวเราะชอบใจ แต่คนเป็นพ่อนั้นหน้าม่อยและเข่าเกือบทรุด