เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 122

“ไม่เจอกันนานเลยนะลูกสาว”

ไรยารีบเข้าไปไหว้ทั้งสอง อัฟแนนนั้นยิ้ม กับมองเธอด้วยสายตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความเอ็นดูดังเดิม ส่วนชากิร่ารับตัวเธอเข้าไปกอดไว้ เอาแก้มมาแนบแก้มทั้งสองข้าง

“มาได้ยังไงคะ”

รู้อยู่แล้วล่ะ ว่าเขาน่าจะบอกทั้งสอง แต่ก็ไม่มีคำพูดไหนจะเหมาะไปกว่านี้แล้ว

“แดดดี๊มาดูงานตามปกติ”

อัฟแนนเอ่ยยิ้มๆ

“ส่วนหมั่มมี้ก็ตามแดดดี๊มาตรวจงานตามปกติเหมือนกัน ฮั้นท์บอกว่าหนูเปิดร้านอาหารตรงนี้ พวกเราเลยตามมาอุดหนุนจ้ะ”

“ขอบคุณมากค่ะ เชิญนั่งก่อนนะคะ ตรงไหนดีคะ”

“ตรงโน้นจะดีกว่านะ”

ไรยามองโต๊ะตรงหน้าบ้านตัวเองที่อัฟแนนชี้ไป

“เชิญค่ะ”

ถึงจะเป็นที่ส่วนตัวและไม่ได้เปิดบริการ แต่ในเมื่อบุคคลสำคัญประสงค์ เจ้าของบ้านหรือจะค้านได้

“นั่งข้างในตรงนั้นจะดีกว่ามั้ยคะที่รัก ตรงนี้ลมแรงไปค่ะ ฉันยิ่งไม่ค่อยสบายอยู่ค่ะ”

แต่ชากิร่าดันปรายตาเข้าไปในบ้าน มีโต๊ะเนื้อดีมีเบาะน่ารักๆ บางอยู่บนเก้าอี้ไม้แบบเดียวกัน เพราะอยากได้ความเป็นส่วนตัว

“ก็ดีเหมือนกันนะ ตรงนั้นสะดวกหรือเปล่าจ๊ะ”

“ได้ค่ะ เชิญค่ะ”

ถ้าบอกไม่ได้จะเกิดอะไรขึ้นกันนะ ไรยาอดสงสัย แต่ในเมื่อแขกประสงค์จะเข้าข้างในบ้าน เธอก็จำต้องต้อนรับ ไม่นานนักอาหารที่ทั้งสองสั่งไว้ก่อนหน้าก็ทยอยลงโต๊ะ

“อยากเห็นหน้าหลานสาวจังเลยจ้ะ ไปไหนแล้วจ๊ะ”

นี่ก็คงจะเป็นฝีปากของเขาอีกเช่นกันสินะ

“ไปโรงเรียนค่ะ”

“จะกลับเมื่อไหร่จ๊ะ”

“เย็นเลยค่ะ”

และอีกหลายเรื่อง ที่ไรยาต้องคอยตอบ ทั้งที่รู้สึกอึดอัดไม่น้อย เพราะทุกความเคลื่อนไหวของเธอ ทั้งสองรู้ละเอียดยิบ ไม่เขาก็คงจะเป็นคุณป้าวันแน่ๆ

“ฮั้นท์บอกว่ากาแฟที่นี่อร่อยมากจ้ะ”

เด็กเก็บสำรับไปแล้ว อัฟแนนก็หันมาหาเจ้าของร้านหน้าสวยใสไม่เคยเปลี่ยนแปลงในความคิด แม้จะไม่ได้เจอกันมาห้าปีกว่าๆ แล้ว

“ขนมก็อร่อยด้วยนี่คะที่รัก ฮั้นท์บอกฉันตั้งแต่วันก่อนแล้วค่ะ”

“ลองชิมดูก่อนค่ะ ย้าไม่กล้าบอกว่าอร่อยหรือเปล่า”

ไรยาให้เด็กเอาเมนูมา แล้วไม่นาน สิ่งที่ทั้งสองต้องการก็มาวางอยู่ตรงหน้า

“อร่อยจริงๆ ด้วยค่ะที่รัก”

“นั่นสิ มิน่าล่ะ ฮั้นท์ถึงบอกว่าคนแน่นร้านทุกวันเลย สงสัยระหว่างเราตรวจโปรเจ็กต์ คงต้องมากินแล้วล่ะคุณ”

“ดีเลยค่ะ จะได้มาอุดหนุนลูกสาวคนเล็กของเราไงคะ”

“ขอบคุณค่ะ”

รู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจของทั้งสองคนเป็นที่สุด แต่ที่ขัดแย้งในใจคือ เธอไม่อาจจะเป็นลูกสาวของทั้งสองได้แล้ว เพราะลูกชายของทั้งสองสร้างบาดแผลไว้ในใจมากมาย จนไม่อาจจะลืมลงได้

“ค่ะ”

“พอหนูหนีมาแล้ว แดดดี๊ก็ฝากให้เขาส่งคนตามหาทันที แบบเงียบๆ จนเจอหนูที่นี่ หลังจากนั้นประมาณหกเดือน”

“ยังไงคะ”

ไม่คิดว่าตัวเองจะหละหลวม ขนาดให้ชาวต่างชาติที่ไม่ค่อยรู้จักถนนหนทางในเมืองไทยดีอย่างบินยามินรู้แน่ๆ หรืออีกนัยคือ ขนาดคนที่ประกาศก้องว่าไม่อยากหย่ากับเธอ ยังตามหาไม่เจอ

“วัดที่หนูเผาพ่อไง แดดดี๊กับบินยามินเดาเอา ว่าหนูจะต้องไปแน่ๆ เลยให้คนไปจ่ายเงินให้แม่ค้าในวัดนั้นตลอด แล้วให้โทรบอกพวกเรา แล้วหนูก็กลับไปทำบุญที่นั่นจริงๆ”

เกิดอาการอึ้ง เพราะคิดไม่ถึง

“แล้วเขา...”

“ฮั้นท์ไม่รู้หรอก แดดดี๊ตั้งใจจะไม่บอก เพราะอยากให้ชดใช้ในสิ่งที่เขาทำกับหนูก่อน แดดดี๊เคยเตือนแล้ว ว่าความแค้นที่เขาเก็บไว้ในใจ จะทำร้ายให้เจ็บทีหลัง ในเมื่อไม่ฟัง ก็ต้องรับผลกับการกระทำนั้น”

น้ำตาร่วงผล็อยลง เพราะไม่คิดว่าอัฟแนนจะให้ความสำคัญกับเธอขนาดนี้ ชากิร่าเลยเอามือนุ่มๆ ของเธอมากุมไว้ พร้อมกับยิ้ม

“เรารู้เรื่องฮั้นท์กับบ้านหนูดีจ้ะ รู้มานานแล้ว ตั้งแต่เจอเขาใหม่ๆ เราพยายามเตือนสติแล้ว แต่เขาก็ไม่ฟัง เพราะยังโกรธพวกหนูอยู่ เราเลยต้องปล่อยให้เขาได้ทำเรื่องที่ตั้งใจไว้หลายปี แล้ววันนี้เขาก็ได้รู้เอง ว่าความแค้นที่สุมใส่ใจ ไม่ได้ช่วยให้อะไรเลย นอกจากทำให้เจ็บ หนูก็เจ็บด้วยเหมือนกัน”

“และพวกเราก็เห็นว่าเขาเจ็บมามากพอแล้ว หนูเองก็ด้วย เราจึงคิดว่าถึงเวลาที่จะมาบอกความจริงกับหนู ว่าเราเฝ้าดูหนูอยู่ห่างๆ ตลอดเวลา รอดูว่าจะกลับมาคืนดีกันตอนไหน แต่ในเมื่อมีเรื่องนั้นเรื่องนี้ มาคอยทำให้แตกแยกกันอยู่เรื่อย พวกเราเลยต้องมาคุยกับหนูเอง”

“ใช่จ้ะ ไรยา หมั่มมี้ยืนยันได้เลยว่า ฮั้นท์รักหนูมานานแล้ว รักตั้งแต่ยังไม่ได้แต่งงานกับหนู เขาเลือกที่จะดึงหนูมาแต่งงานด้วย เขาอ้างว่าเพราะแค้น แต่จริงๆ แล้วเขารักหนู”

“รักเหรอคะ แล้วทำไมเขาถึง...”

“ด่าว่าหนูเหรอจ๊ะ”

“ค่ะ”

“เพราะเขาหึงหนูกับบินยามินต่างหากล่ะ ส่วนหนูเองก็หึงเขากับเลราน่าด้วย”