เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 124

“อย่าเพิ่งเลยค่ะ รอก่อนค่ะ”

“คุยอะไรกันอยู่คะสองแม่ลูก”

ไรยาหันไปมองอดีตเพื่อนที่เดินเข้ามาในบ้านแบบไม่มีใครเชิญ

“สวัสดีจ้ะย้า สวัสดีค่ะน้องยู”

“สวัสดีค่ะ” ดีใจที่ลูกรู้จักยกมือไหว้ แม้ตัวเองจะเคืองพชิราไม่หายก็ตาม

“ไหว้สวยเชียวลูก ทำอะไรอยู่คะ”

“เล่นค่ะ”

“บ้านสวยจังเลย”

“คุณพ่อซื้อให้น้องยูค่ะ”

“โอ้โห คุณพ่อใจดีจัง ป้าพีชก็มีของมาฝากน้องยูด้วยนะคะ”

ไรยามองของเล่นในถุงด้วยท่าทีไร้ความรู้สึก หรือถ้ารู้สึกก็อยากจะบอกให้หิ้วกลับไปจะดีกว่า

“ขอบคุณค่ะ”

แต่ก็ทำไม่ได้เมื่อเห็นลูกไหว้แล้วรับของไปเล่นอย่างสนอกสนใจ

“มาทำไม มีอะไร”

พอพชิราเดินมาใกล้ๆ เลยส่งเสียงหนักๆ แต่เบา เพราะไม่อยากให้ลูกได้ยินหรือหันมาสนใจ

“ทำหน้าแบบนี้กับฉันอีกแล้วนะ อุตส่าห์มาเยี่ยม มาให้กำลังใจ”

พชิรานั่งข้างๆ ไรยาแล้วส่งสีหน้าเศร้าๆ มาให้

“ฉันไม่ได้ป่วย หรือไม่ได้เป็นอะไร”

“แกนี่! เข้มแข็งเหมือนเดิมเลยนะ ไม่ว่าจะเจอมรสุมในชีวิตรูปแบบไหน ก็รับมือได้หมด ฉันล่ะนับถือจริงๆ”

“ตกลงมีอะไร บอกธุระมาเร็วๆ ดีกว่า อีกหน่อยฉันจะต้องเข้าครัวแล้วถ้าลูกค้าเยอะ”

“ฉันรู้เรื่องทั้งหมดจากพี่ฮั้นท์แล้วล่ะจ้ะ”

“เรื่องอะไร”

“ก็ที่พี่ฮั้นท์คิดว่าแกกับคนในบ้าน ทำให้แม่เขาฆ่าตัวตาย แล้วกลับมาแก้แค้นด้วยการฮุบกิจการของแก เอาแกมาทรมานด้วยการแต่งงานทั้งที่ไม่ได้รัก แล้วก็ล่อให้แม่เลี้ยงแกติดการพนัน จนเอาบ้านไปจำนอง พ่อแกก็ต้องมาหัวใจวายตายเพราะถูกพี่ฮั้นท์บีบให้ออกจากบ้านไง”

“เหรอ”

“ใช่ สรุปแกจะเอายังไงล่ะ ช่วยบอกที แต่ขอร้องเถอะนะ ว่าอย่าแย่งพี่ฮั้นท์ไปจากฉันเลย ฉันรักพี่ฮั้นท์มาก พี่ฮั้นท์เองก็รักฉันมาก อยากมูฟออนกับฉัน แต่ก็มีความรู้สึกผิดฝังที่มีต่อแกก็ยังอยู่ในใจจนไม่เป็นอันทำอะไรเลย แกช่วยเราสองคนทีนะ ยกโทษให้พี่ฮั้นท์ทีนะ แล้วรับความช่วยเหลือจากพี่ฮั้นท์เถอะนะ ฉันขอร้อง ถือว่าเห็นแก่ความเป็นเพื่อนของเราก็แล้วกันนะ”

“ฉันไม่คิดว่าระหว่างเราจะหลงเหลือความเป็นเพื่อนต่อกันอีก เพราะฉะนั้นอย่าเอาเรื่องนี้มาอ้าง”

“ทำไมล่ะ”

“ก็รู้ตัวดีนี่ ว่าทำอะไรไว้กับฉันบ้าง”

“ฉันไม่รู้ว่าทำอะไรไม่ถูกใจแกไว้บ้าง แต่ฉันขอโทษนะ ยกโทษให้ฉันด้วยนะ จะให้ฉันกราบแทบเท้าแก ฉันก็ยอมนะ ขออย่างเดียว ยกโทษให้พี่ฮั้นท์ที พี่ฮั้นท์จะได้ไม่ต้องมาไถ่โทษกับแกด้วยวิธีขอแกคืนดีไง”

ไรยารีบขยับขาออกทันทีเมื่อพชิราทิ้งตัวลงไปนั่งกับพื้น

“จะทำบ้าอะไร”

“ฉันจะกราบเท้าขอโทษแกไง ถ้าแกยังติดใจเรื่องที่ผ่านมา ฉันขอโทษนะ อย่าถือฉันเลยนะ ขอให้คิดว่าที่ฉันทำไปทั้งหมดเพราะรักพี่ฮั้นท์ ฉันรักพี่ฮั้นท์มานานแล้ว ตั้งแต่ไปเรียนที่อเมริกา ถ้าไอ้เวย์ไม่ทำให้ฉันท้องก่อน ป่านนี้ฉันกับพี่ฮั้นท์คงได้แต่งงานกันแล้ว ยกโทษให้ฉันด้วยนะ”

“อย่ามาสตอแถวนี้ มันไม่ได้ผลหรอก”

ไรยาเดินออกบ้านไปตามสะพานคอนกรีตทันที ไม่ทราบเหตุผลที่แน่ชัด รู้แต่ว่าอยากจะออกมาจากภาวะอึดอัดแค่นั้น ในใจก็พร่ำถาม ว่าคนเรายอมทำอะไรก็ได้ เพื่อไปถึงจุดหมายหรือคว้าเป้าหมายเลยหรือ แล้วตอนนี้ยัยสตอแลรี่ขาดอะไรนักหนา ถึงต้องยอมมานั่งคุกเข่าขอขนาดนี้