เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 124

“อย่าเพิ่งเลยค่ะ รอก่อนค่ะ”

“คุยอะไรกันอยู่คะสองแม่ลูก”

ไรยาหันไปมองอดีตเพื่อนที่เดินเข้ามาในบ้านแบบไม่มีใครเชิญ

“สวัสดีจ้ะย้า สวัสดีค่ะน้องยู”

“สวัสดีค่ะ” ดีใจที่ลูกรู้จักยกมือไหว้ แม้ตัวเองจะเคืองพชิราไม่หายก็ตาม

“ไหว้สวยเชียวลูก ทำอะไรอยู่คะ”

“เล่นค่ะ”

“บ้านสวยจังเลย”

“คุณพ่อซื้อให้น้องยูค่ะ”

“โอ้โห คุณพ่อใจดีจัง ป้าพีชก็มีของมาฝากน้องยูด้วยนะคะ”

ไรยามองของเล่นในถุงด้วยท่าทีไร้ความรู้สึก หรือถ้ารู้สึกก็อยากจะบอกให้หิ้วกลับไปจะดีกว่า

“ขอบคุณค่ะ”

แต่ก็ทำไม่ได้เมื่อเห็นลูกไหว้แล้วรับของไปเล่นอย่างสนอกสนใจ

“มาทำไม มีอะไร”

พอพชิราเดินมาใกล้ๆ เลยส่งเสียงหนักๆ แต่เบา เพราะไม่อยากให้ลูกได้ยินหรือหันมาสนใจ

“ทำหน้าแบบนี้กับฉันอีกแล้วนะ อุตส่าห์มาเยี่ยม มาให้กำลังใจ”

พชิรานั่งข้างๆ ไรยาแล้วส่งสีหน้าเศร้าๆ มาให้

“ฉันไม่ได้ป่วย หรือไม่ได้เป็นอะไร”

“แกนี่! เข้มแข็งเหมือนเดิมเลยนะ ไม่ว่าจะเจอมรสุมในชีวิตรูปแบบไหน ก็รับมือได้หมด ฉันล่ะนับถือจริงๆ”

“ตกลงมีอะไร บอกธุระมาเร็วๆ ดีกว่า อีกหน่อยฉันจะต้องเข้าครัวแล้วถ้าลูกค้าเยอะ”

“ฉันรู้เรื่องทั้งหมดจากพี่ฮั้นท์แล้วล่ะจ้ะ”

“เรื่องอะไร”

“ก็ที่พี่ฮั้นท์คิดว่าแกกับคนในบ้าน ทำให้แม่เขาฆ่าตัวตาย แล้วกลับมาแก้แค้นด้วยการฮุบกิจการของแก เอาแกมาทรมานด้วยการแต่งงานทั้งที่ไม่ได้รัก แล้วก็ล่อให้แม่เลี้ยงแกติดการพนัน จนเอาบ้านไปจำนอง พ่อแกก็ต้องมาหัวใจวายตายเพราะถูกพี่ฮั้นท์บีบให้ออกจากบ้านไง”