เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 125

“พี่ย้าคะ”

ยืนตั้งสติกับคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปได้สักพัก ก็มีคนมากวน หันไป ก็เห็นแก้วมายืนอยู่ด้านหลังด้วยท่าทีเกร็งนิดๆ

“ว่า”

ตาจ้องเขม็งเพราะยังอยากอยู่คนเดียวให้นานกว่านี้ก่อน

“เอ่อ...คือ...ที่ร้าน”

เดาว่าลูกค้าคงจะเยอะแล้วเลยมาตามแน่ๆ

“เดี๋ยวพี่ไป”

“ค่ะ”

แก้วหันกลับด้วยอาการเสียวสันหลังวาบ เพราะตั้งแต่เป็นลูกจ้างมา ยังไม่เคยเห็นนายจ้างทำท่าทางแบบนี้ใส่สักครั้ง

“ย้าจะทำยังไงดีคะคุณพ่อ”

มองผืนน้ำแน่นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง เพราะไม่รู้จะปรึกษาใครดี สักพักก็มีลมพัดผ่านมา ทำให้ผิวน้ำพลิ้วไหว ราวกับนั่นเป็นคำตอบจากพ่อ ให้ลูกคนนี้เดินหน้าต่อไปอย่าได้หยุด ไม่ว่าจะมีอะไรมากระทบ ก็จงยืนหยัดให้ได้

“ย้าคิดถึงคุณพ่อค่ะ”

ไรยาเดินกลับทางเดิมทั้งที่ยังน้ำตาคลอเบ้า มองเข้าไปในบ้านก็ยังคงเห็นพชิรานั่งเล่นกับลูก มียูโรกับโฟกัสเล่นด้วย ส่วนพ่อแม่ของเด็กทั้งสองก็นั่งคุยกันอยู่ ไม่รู้ว่ามาถึงตอนไหน เมื่อยังไม่มีอารมณ์จะคุยกับใคร เลยเดินเลยไปเข้าครัวทางหน้าร้านแทน

“ฮึ”

แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อในร้านถูกตกแต่งด้วยดอก Oriental Lily Ice Pink เต็มไปหมด ตามเคาน์เตอร์ เสา บนโต๊ะก็มีคนนั่งเกือบจะเต็มทุกโต๊ะ ไม่รู้ใครเป็นใคร มีทั้งจากทริปเปิ้ลเอ บางส่วนเป็นลูกค้าประจำของร้าน

มีอัฟแนน ชากิร่ากาและบอดี้การ์ดรวมอยู่ด้วยโต๊ะหนึ่ง ทุกคนแต่งชุดขาว และต่างมองมาหาเธอหมด ดนตรีเบาๆ หวานๆ ที่เธอมักจะให้เด็กในร้านเปิดตอนเช้า ให้ลูกค้าฟัง จะได้รู้สึกถึงพลังแห่งการเริ่มต้นวันใหม่ ส่วนตอนบ่าย ก็จะเป็นเพลงอีกสไตล์ เพื่อให้ลูกค้ารู้สึกผ่อนคลายกับภารกิจอันหนักอึ้งที่เผชิญมาทั้งวันนั้น

แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนเป็นเพลงที่เธอไม่เคยได้ยิน เนื้อหาสื่อถึงผู้ชายคนหนึ่ง กำลังคร่ำครวญถึงการกระทำอันเลวร้ายของตัวเอง ทำให้เสียผู้หญิงคนหนึ่งไป และเขาก็กำลังได้รับผลกรรมอยู่อย่างทุกข์ทรมานแสนสาหัส

ไม่กี่อึดใจต่อจากนั้น

ชายคนที่เธอยังไม่เห็นมาเหมือนทุกเช้า ก็กำลังเดินเข้ามาในร้าน มีสีขาวหุ้มกายไว้ เพื่อนในแก๊ง เดินตามเป็นพรวน ทุกคนอยู่ในชุดสีเดียวกัน เขาตรงมาหาช้าๆ สีหน้าหม่นหมองเมื่อเธอมองไป ในใจเธอกำลังสับสนว่าเขาจะมาไม้ไหนกันแน่

เมื่อกี้ส่งคนที่อยากมูฟออนด้วยมาหาเธอ เหมือนจะให้มาบอกลาแทน และจะไม่มายุ่งกับเธอและลูกอีกแล้ว แต่ตอนนี้กลับ คุกเข่าลงตรงหน้า จนเธอต้องรีบถอยหนี แต่ก็มีมือของเพื่อนอย่างกุ้งกับกิ๊ฟมาตั้งแขนไว้ ไม่รู้ว่าพากันมาตอนไหน

“ฟังพี่ฮั้นท์หน่อยนะย้า”

เพื่อนกระซิบเบาๆ ไรยามองคนในร้าน ต่างก็มองเธอมาเป็นตาเดียวกัน คล้ายๆ จะบอกว่า อย่าหนีอีกเลย จงเผชิญหน้ากับปัญหาดีกว่า เลยยืนนิ่งๆ มองหน้าเขา รอว่าจะเอายังไง

“ย้าจ๋า พี่รู้ว่าที่ผ่านมา พี่ทำร้ายจิตใจย้ามากมายหลายอย่าง และพี่รู้ว่าย้าจะต้องเจ็บปวด”

ฮึ!

พี่!