เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 13

Ex-Men: วันนี้คงกลับไปรับไม่ทันนะ เดี๋ยวจะให้คนมาส่งก็แล้วกัน

ตึ๊ง!

นั่งๆ ทำงานอยู่ ก็มีข้อความส่งมาทางแอปพลิเคชันไลน์ ไรยาเปิดดู แล้วก็เบะปากใส่หน้าจอ ก่อนจะวางมันลงแล้วทำงานดังเดิม ในใจก็คิดไปด้วยว่าถ้าเขาเห็นชื่อ Ex-Men ที่ Memory ไว้จะรู้สึกยังไงนะ ‘ช่วยไม่ได้ก็นายเป็นแบบนั้นจริงๆ นี่’

Ex-Men: อ่านแล้วไมไม่ตอบ

Ex-Men: สติ๊กเกอร์โคนี่ยิ้มโหด

เห็นมันดังรบกวนอีก เลยตัดใจวางมือจากงาน คว้าเจ้าเครื่องสี่เหลี่ยมมาเปิดอ่าน เสร็จก็พ่นลมออกจากปาก ด้วยความเบื่อ ก่อนจะส่งกลับไปด้วยท่าทีเซ็งนิดๆ

Rhyya: สติ๊กเกอร์นิ้วโป้ง

Ex-Men: ห้ามใช้สติ๊กเกอร์นี้กับผม รู้ไว้ด้วยว่าผมไม่ชอบ

Rhyya: สติ๊กเกอร์นิ้วก้อย ‘ไม่โอนะแบบนี้’

Ex-Men: นี่ก็ไม่ได้

Rhyya: สติ๊กเกอร์นิ้วกลาง

Ex-Men: สติ๊กเกอร์หน้าโหด ‘ฝากไว้ก่อนเถอะ’

Rhyya: อย่าลืมเอาคืนล่ะ

Rhyya: สติ๊กเกอร์สาวน้อยโบกมือ ‘บ๊าย บาย’

ยิ้มเย้ยกับหน้าจอ เพราะว่าจะไม่ไปกับคนของเขา แต่จะนั่งแท็กซี่ไปบ้านพ่อ หลายวันแล้วไม่ได้เจอหน้ากัน นอกจากวิดีโอคอลหาเกือบทุกวันเท่านั้น เมื่อถึงเวลาเลิกงาน เธอรีบเก็บกระเป๋า จะออกจากออฟฟิศทันที

“ย้าเสร็จแล้วเหรอ เรากำลังจะมาตามพอดี งั้นไปกัน”

งงไม่น้อย เมื่อเห็นพชิราสะพายกระเป๋าเดินมาพร้อมวายุส

“ไปไหนเหรอ”

“กลับบ้านไง พี่ฮั้นท์ให้มารับ แกไม่มีรถไม่ใช่เหรอ”

พชิราเน้นคำท้ายๆ คล้ายๆ จะจงใจจี้จุดอ่อนในความรู้สึก เลยส่งเสียงห้วนๆ ใส่

“มี แต่อยู่บ้าน ยังไม่ได้ไปเอา”

“รถเก่าๆ แบบนั้นไม่ต้องไปเอาร๊อก บ้านพี่ฮั้นท์มีเยอะแยะ จะใช้คันไหนก็ได้ ไปกันเลย หลานในท้องหิวแล้วนะ”

ไรยาค่อนข้างงงกับท่าทีเป็นมิตรแบบปุบปับของอีกฝ่าย แถมยังคว้ามือเธอเดินออกออฟฟิศไปอีก วายุสเดินคู่อีกข้าง คอยให้ภรรยาเกาะแขน

“ไม่ต้องไปส่งหรอก พอดีว่าจะนั่งแท็กซี่ไปหาคุณพ่อนะ แล้วจะเอารถกลับไปใช้ด้วย”

เพราะไม่อยากนั่งไปกับคนทั้งสอง ถึงจะบอกไม่ได้ว่าความรู้สึกที่แท้จริงเป็นยังไง แต่แน่นอน มันก็ยังมีความเจ็บช้ำฝังอยู่ลึกๆ ในเมื่อเธอกับวายุสรักกันมาหลายปี ไม่ใช่เรื่องง่าย หากจะตัดเขาออกไปจากใจ ยิ่งได้อยู่ใกล้ ก็ยากขึ้น