เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 14

“ป้าไปนะคะ เย็นๆ เจอกันค่ะ ถ้าคุณหนูอยากกินอะไรก็โทรบอกนะคะ”

“ค่ะ”

“ย้า! ทางนี้ๆ”

หันไปตามเสียง ก็เห็นเพื่อนใหม่ที่เพิ่งรวมตัวกันเป็นกลุ่มได้ในวันรับน้อง

“วันนี้คุณพ่อมาส่งเหรอย้า”

วายุสส่งเสียงนุ่ม กับสายตาออกแววหวาน ที่ไม่ว่าจะเดินไปทางไหน ใครต่อใครต่างพันกันหันมามอง เพราะความสวยเปล่งออร่า ดึงดูดสายตาผู้คนได้ไม่ยากเย็นเลย ผิวขาวราวกับไม่เคยออกแดด รูปร่างผอมบาง ยิ่งเอวนั้น บางจนเขากลัวจะขาด เวลาเจ้าตัวเดินเร็วๆ อย่างนี้

เกือบหนึ่งเดือนที่รู้จักกัน ทำให้เขาแอบเก็บเอาใบหน้าสวย สะดุดตากว่าสาวไหน ไปนอนฝันหวานได้แทบจะทุกค่ำคืน บวกกับนิสัยดีขั้นเทพ เรียกว่าฐานะทางบ้านรวยล้น แต่เธอไม่เคยเมินเพื่อนจนๆ อย่างเขา หรือคนในกลุ่มเลย

“เปล่าจ้า ลุงอ่อนกับป้าเอียดเหมือนเดิม” ไรยายิ้มให้เขา

“แต่รถไม่คุ้นเลยนะ”

“นั่นน่ะรางวัลของนาง ที่ป๊ะป๋าถอยให้จ้ะไอ้คุณเวย์”

กรรัมภาหันไปหาเขา เพราะเดาใจไรยาได้ ว่าไม่อยากอวดรวยด้วยการบอกว่ารถป้ายแดงนั้นเป็นของขวัญที่พ่อซื้อให้ เนื่องจากเธอตัดสินใจเรียนมหาวิทยาลัยในเมืองไทย แทนการไปเรียนอังกฤษหรืออเมริกาตามที่ตั้งใจไว้ แต่จะไปต่อโทกับดอกเตอร์ ช่วงนี้ขออยู่กับพ่อก่อน

“จริงเหรอวะอีกุ้ง”

กรกันต์ หรือชื่อที่เขาบอกให้เพื่อนเรียกว่ากิ๊ฟซี่ยกมือทาบอก ตามองตามท้ายรถยุโรปสีแดงสด กำลังแล่นใกล้จะถึงประตูมหาวิทยาลัยแล้ว

“เอ่อ”

“แล้วทำไมไม่ขับมาเองล่ะมึง”

กิ๊ฟซี่จ้องเพื่อนสาวที่อุตส่าห์มีรถใหม่ แต่ดันให้คนขับมาส่ง เพราะถ้าเป็นตัวเอง ป่านนี้คงจะซิ่งไปถึงไหนต่อไหนแล้ว

“นั่นสิ” กรรัมภาเองก็สงสัย

“ป๊อดหรือไงแกร” กิ๊ฟซี่แซว

“เปล๊า” ไรยาเสียงสูง

“หรือว่ายังขับไม่เป็น เวย์สอนให้ได้นะ”

วายุสส่งท่าทีจริงจังอย่างไม่ปิดบังเพื่อนคนไหนเลย เพราะเขาก็ขับรถมาทำงาน เนื่องจากทางบ้านก็พอมีฐานะ ถึงจะไม่ร่ำรวยเท่าไรยา แต่ก็ไม่ได้จนเหมือนเพื่อนอีกสามคนในกลุ่ม เรื่องหน้าตานั้นก็หล่อไม่เบา เดินไปไหนสาวก็มองเป็นแถบ

“ขับเป็น มีใบขับขี่แล้วจ้า แต่คุณพ่อยังไม่ยอมให้ขับมาเอง”

“แดดดี๊ห่วงและหวงน่ะสิยะ มีลูกสาวคนเดียวนี่นา แถมยังขาวจั๊วะ ออร่าจับเกิ๊น หนุ่มๆ มองคอจะพลิกละ ไม่หวงสิกูว่าแปลก จริงมั้ยไอ้คุณเวย์”

กรรัมภารู้ดีว่าวายุสเหล่เพื่อนร่วมรุ่นตั้งแต่วันรับน้องแล้ว

“อุ๊ยๆๆ นั่นๆๆๆ เวย์ๆๆ จอดๆๆ ...”

ไรยาสะดุ้งน้อยๆ กับเสียงดังและแหลมในรถ เมื่อวาร์ปกลับจากอดีตได้แล้ว ก็เห็นพชิราออกไปยืนอยู่หน้ารถเข็นขายผลไม้ สักพักก็กลับมาพร้อมถุงหลายใบ

“เอามั้ยย้า”

พชิรายกถุงอวด ปากก็คาบมะม่วงไว้ ไรยาส่ายหน้า

“ฉันก็อยากจะไปสอนนะ”

อีกฝ่ายจ้อต่อ ทั้งที่น่าจะเดาออกว่าเธอไม่อยากรับรู้ใดๆ

“แต่เวย์น่ะสิ กลัวเราเหนื่อยเพราะกำลังท้อง คลอดแล้วก็ต้องเหนื่อยกับลูกอีก เลยให้เราทำงานที่เดียวพอ ในเมื่อสามีห่วง เราก็ต้องยอมตามใจหน่อยล่ะ จริงมั้ยคะที่รัก...”