เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 15

“ใช่น่ะสิ คุณอัฟแนนกับคุณชากิร่า ชวนเพื่อนมาซื้อไว้ เป็นบ้านพักตากอากาศเพียบ แต่เจ้าของบางหลังแค่ซื้อทิ้งๆ ไว้เท่านั้นนะ ก็เงินเยอะนี่นา เราเลยต้องคอยดูแลให้ โกยรายได้เข้าบริษัทเพียบ พี่ฮั้นท์เนี่ย โคตรฉลาดเลยล่ะ”

“อืม”

อันนี้เห็นด้วย และอยากเพิ่มคำว่าเจ้าเล่ห์ไปอีก เพราะถ้าเธอรู้ว่า Mr. H คือเขา จ้างให้ก็ไม่ยอมแต่งด้วย

‘จริงเหรอวะ ไม่ใช่ใครเข้ามา แกก็จะคว้าเอาไว้หมดเหรอตอนนั้น’

“ยิ่งได้นายธนาคารเคลื่อนที่อย่างคุณอัฟแนนมาหนุนหลังให้ พี่ฮั้นท์ก็สบายหายห่วง อยากทำอะไร โปรเจ็กต์ไหน ใช้เงินเท่าไหร่ พรีเซนต์ไปแล้ว ถ้าเฮียเห็นชอบ โอ๊ย โอนทีเป็นร้อยเป็นพันล้านเลยจร้า”

“เหรอ”

จะว่าไปไรยาก็อยากขอบคุณอีกฝ่ายไม่น้อย ที่สาธยายยืดยาว แต่ก็เทคะแนนให้ความรำคาญมากกว่า เพราะตั้งแต่ขึ้นรถมาก็จ้อไม่หยุด ไม่รู้ว่าทำงานกับที่นี่มากี่วันเชียว รู้ลึกไปซะทุกเรื่อง

“หลังนี้ใช่ปะ”

วายุสนั้นเหมือนจะอ่านออก ว่าคนนั่งอยู่เบาะหลังไม่สบอารมณ์นัก เลยรีบแทรก

“ค่ะ”

และเท่าที่คบหากันมาหลายปี ถ้าลองคุณหนูย้าได้ใช้คำนี้กับเพื่อน คนรู้จัก หรือคนคุ้นเคยเช่นแฟน นั่นแปลว่ากำลังโกรธ หรือไม่พอใจ หรือไม่อยากข้องเกี่ยวด้วย เขาเองก็รู้อยู่เต็มอก แต่จะทำยังไงได้ ในเมื่อหรัญญ์คือเจ้านาย ไหว้วานอะไร ก็ต้องทำให้

“อุ๊ยๆๆ พี่ฮั้นท์มารอรับด้วยล่ะ สงสัยจะห่วงคุณภรรยา กลัวพวกเราจะพาไปทำมิดีมิร้ายหรือไงน๊า”

ไรยาไม่ตอบ แต่รีบออกจากรถ เพราะรำคาญคนไม่จริงใจจะแย่

“ทำไมนานจังเลยครับ พี่มายืนรอตั้งนานแล้วนะ”

ไรยาไม่ได้แปลกใจกับท่าทีของสามีสักนิด เสียงหวานๆ แววตาที่มองมาหามีความเอื้ออาทรนั้นเธอรู้ว่ามันเฟค

“ไม่เจอตั้งหลายชั่วโมง คิดถึงจัง”

ไรยาถูกคว้าตัวไปกอด แก้มถูกเขาฉกจมูกลงมาหาอย่างรวดเร็ว จนไม่ทันตั้งตัว

“อุ๊ยๆๆ พี่ฮั้นท์น่ะ หวานตลอดเลยนะคะ ไม่ว่าจะเป็นออฟฟิศหรือที่บ้าน พีชไม่อยากเดาเล๊ย ว่าถ้าได้อยู่ด้วยกันสองต่อสอง จะหวานกว่านี้ขนาดไหน”

พชิราซ่อนความอิจฉาไว้ภายใต้ใบหน้าแย้มยิ้มได้อย่างแนบเนียน

“บอกไม่ได้หรอกครับ เป็นความลับของเราสองคน จริงมั้ยจ๊ะเมียจ๋า”

หรัญญ์ฉกจมูกลงไปแก้มของภรรยาอีกรอบ แล้วยิ้มกว้างอย่างคนอารมณ์ดี นั่นทำให้วายุสที่เพิ่งกลับจากเอารถไปจอดถึงกับเจ็บหนึบตรงกลางใจ เขาเองก็เพิ่งจะรู้ ว่าเสียดายมากมาย ก็ตอนที่เธอได้แต่งงานกับคนเพอร์เฟ็กสุดๆ นี่เอง

“ที่รักขา เราต้องไม่ยอมแพ้น๊า”

พชิราเหมือนจะอ่านสายตาสามีออก แต่เรื่องอะไรจะให้คนนอกรู้ เลยรีบเกาะแขนเขารั้งมายืนใกล้ๆ แนบแก้มไปกับต้นแขน ตาก็มองไรยาแล้วยิ้มให้

“ป้าวันกำลังจะตั้งโต๊ะ เชิญที่ริมสระว่ายน้ำเลยครับ ทุกคนกำลังรออยู่”

ไรยางงกับคำว่าทุกคน แต่ไม่คิดจะเอ่ยปากถาม

“ขอบคุณค่ะพี่ฮั้นท์ รู้ได้ยังไงคะ ว่าหลานในนี้กำลังหิว”

“ดิวค่ะ แต่บอกไว้ก่อนนะคะ ว่าพีชจะกินให้พุงกาง แล้วเอาสาวๆ ในฝ่ายไปด้วยสักสองสามคน รับไหวหรือเปล่าคะ”

“ไม่มีปัญหาจ้าน้องพีช”

ไรยามองจานอาหาร หูก็ฟังพชิราคุยกับสองหนุ่ม ในหัวก็คิดไปด้วย ว่าทำไมถึงได้สนิทกัน อย่าบอกนะว่า

“ห้อยกับอั้นทำงานกับทริปเปิ้ลเอมาตั้งนานแล้วจ้ะ ที่ย้าไม่เห็นตอนไปทำงานอาทิตย์ก่อน ก็เพราะสองคนนี้ไปดูงานที่ยุโรป”

หรัญญ์อ่านออกได้ ว่าคุณภรรยาคงสงสัยแน่ๆ และถ้าให้เดา ก็คงกำลังเจ็บปวดแทบแย่ เมื่อเห็นวายุสเอาอกเอาใจภรรยาด้วยการตักอาหารไปใส่จานให้

“ค่ะ”

ไรยาได้แต่คิดว่า เขาจะลากใครมาทำงานด้วย มันก็เรื่องของเขา ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอ แต่ไม่ชอบก็ตรงที่ ทำไมจะต้องลากเธอมานั่งกินข้าวด้วยนี่ล่ะ เพราะอยากอาบน้ำ พักผ่อนมากกว่า

“ลองหอยเป๋าฮื้อลวกจิ้มของป้าวันหน่อยนะครับ รับรองว่าย้าจะต้องติดใจ”

หรัญญ์ใช้ตะเกียบคีบของในจานเปลไปใส่จานให้ภรรยาอย่างเอาอกเอาใจ

“ขอบคุณค่ะ”

คนเป็นภรรยาก็พยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด แม้ในใจจะไม่ปกติเลย

“ไม่เอาขอบคุณจ้ะ แต่เอาแบบนี้” แก้มขาวถูกเขาฉกไปหอมทันที

“โอย หวานน้อยๆ หน่อยก็ได้นะครับท่านประธาน เห็นใจคนยังไม่มีเมียอย่างกรูสองคนบ้าง”