เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 41

หรัญญ์ถึงกับอึ้ง เพราะเพิ่งจะรู้ว่ามีคนรัก และต้องคอยดูแลยามเจ็บป่วย

“เอ่อ ครับ”

บินยามินไม่มีวันเข้าใจหัวอกเขาหรอก ว่ามันเป็นยังไง ถึงจะเป็นเพื่อนสนิทกับอัฟแนน แต่ก็ใช่ว่าเรื่องของเขาจะถูกบอกเล่าให้คนอื่นรู้ง่ายๆ

“ผมขอตัวสักครู่นะครับ”

อิ่มแล้วก็รีบขึ้นห้องทันที พอดีไพเอาข้าวต้มกับยาเข้ามาวางไว้โต๊ะหัวเตียง

“คุณย้าไม่ยอมกินค่ะ ไพจะป้อนก็เอาแต่บอกว่าไม่หิว”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวจัดการเอง”

“ค่ะ”

หรัญญ์นั่งข้างๆ คนมีไข้ที่ยังนอนนิ่งอยู่ รู้ดีว่าไม่ได้หลับ แค่ไม่อยากเห็นหน้าเขาเท่านั้นแหละ ก็เขาทำให้เธอเป็นแบบนี้นี่นา

“ย้าครับ ป้าวันทำข้าวต้มมาแน่ะ กุ้งตัวโตๆ ทั้งนั้น แล้วก็กำลังร้อนๆ ด้วย ฝืนใจลุกขึ้นมากินหน่อยดีกว่านะ ครับ เสร็จแล้วจะได้นอนยาวไปถึงเที่ยงเลยไง”

หรัญญ์เอาหลังมือแตะหน้าผากกับแก้มนุ่ม เห็นว่าไข้ยังไม่ลดเลย

“ฝืนใจกินนิดหนึ่งนะครับ ท้องจะได้ไม่ว่าง ยาจะได้ไม่กัดกระเพาะไงครับ”

เสียงนุ่มนวล ขณะค่อยๆ ใช้แขนขวาสอดเข้าไปตรงต้นคอคนนอนอยู่ให้ลุกขึ้น ใช้หมอนสามใบมาหนุนหลังกับต้นคอให้

“ฝืนใจกินนิดหนึ่งนะครับ จะได้หายไวๆ”

ไรยาไม่เอ่ยอะไรและอยากนอนมากกว่านั่ง แต่ถูกของเขา กินยาจะได้หายไวๆ จะได้ไม่ต้องเห็นทำท่าห่วงแบบเฟคๆ

“ข้าวต้มยังร้อนๆ อยู่เลย พี่ป้อนนะครับ”

ฮึ!

คนเผลออีกแล้วสะดุ้งน้อยๆ แต่ก็รีบปรับตัวให้เป็นปกติ มือก็ตักข้าวต้มเพียงเล็กน้อย เป่าสามสี่ปื้ด ไปจ่อปากบางๆ สีซีดๆ

“ฉันกินเอง” เขามองคนมีไข้ที่บังอาจอวดดี ทั้งที่แทบไม่มีแรง

“อย่าดื้อครับ”

“ใครดื้อ”

“ก็เมียผมนี่ไงล่ะ”

“หึ”

คนเพิ่งรู้ตัวว่ามีหลัวอยากจะเถียงมากกว่านี้ แต่แรงไม่พอ

“ผมป้อนดีกว่า เสร็จก็กินยา จะได้นอนพัก ผมก็จะได้ลงไปประชุม คนมารอแล้ว ไหนผมจะต้องไปตรวจหน้างานกับบินยามินอีก คุณคงไม่อยากให้ผมไปสายใช่มั้ยครับ”

ส่วนคนเพิ่งได้เมียจริงๆ จังๆ ก็ยังคงใจเย็น ส่งเสียงนุ่มนวลต่อ มือก็จ่อช้อนข้าวต้มไว้ตรงริมฝีปากบาง ตาก็มองคนมีไข้ด้วยท่าทีห่วงใยและรู้สึกผิด ที่เป็นต้นเหตุให้ต้องเจ็บ

“อ้าปากสิจ๊ะเมียจ๋า ผัวจะป้อนให้ ถ้าดื้อเดี๋ยวผัวเกงานแล้วนอนเฝ้าเมียทั้งวันเลยนะ”