เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 42

“ให้กินยาแล้ว ไม่น่ามีอะไร เดี๋ยวพี่ขอประชุมไปด้วยกับให้ทุกคนกินมื้อเช้าไปด้วยเลยนะ...”

หรัญญ์เคืองท่าทีของลูกน้องที่ห่วงเมียเขาเกินเบอร์ไปหน่อย แต่มองไม่เห็นประโยชน์ที่จะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกไม่ดี หากจะพูดอะไรออกไปตรงๆ

“กินกันไปก่อนนะ พี่ขอขึ้นไปดูเมียแป๊บ”

พอเบรค เขาไม่ได้สนใจกับของว่างตรงหน้า แต่รีบขึ้นไปบ้านก่อน ห้องเงียบเชียบ เมียก็กำลังหลับลึก ไพทำความสะอาดอยู่ห่างๆ

ตึ๊ง

ตึ๊ง

ตึ๊ง

เสียงนี้เรียกเขาหมุนซ้ายแลขวา เพื่อหาว่ามันดังอยู่ตรงไหน ไพรีบเข้าไปอีกห้อง แล้วกลับออกมาพร้อมมัน ที่ยังคงส่งเสียงดังไม่เลิกอยู่

“ดังบ่อยค่ะ ไพจะปิดก็ไม่กล้า”

เขาพยักหน้าแล้วรับมือถือมาดู ดันติดรหัส ไม่ได้อยากดูว่าใครส่งอะไรมาหรอก แค่กลัวมันจะรบกวนเมีย เลยเดินไปจับหัวแม่โป้งเมียมาสแกนเปิดหน้าจอ แทนการใส่รหัส ก็เขาจะไปเดาออกได้ยังไงล่ะ

Gibzy: สติ๊กเกอร์ทักทาย

Gibzy: ภาพส้มตำปูปลาร้าจานบักเอบ

Gibzy: ภาพไก่ย่างตัวเขื่อง

Gibzy: ภาพต้มแซ่บในชามบักเอบ

Gibzy: มรึง กูอยากแดก แต่หาเพื่อนไปแดกด้วยไม่ได้ว่ะ

Gibzy: ใครอยากแดกเหมือนกูบ้าง ตอบด้วย

KungKing: ห่าเอ๊ย แม่งส่งมายั่วทำไมวะ ทำกูหิวเลย

และอีกหลายๆ ข้อความในกลุ่มเพื่อนของเมีย ที่ส่งยั่วกันไปมา ใช้ภาษาที่ไม่ได้ต่างจากเพื่อนในกลุ่มเขาเลยสักนิด เขารีบปิดเสียงแจ้งเตือนทันที เพราะกลัวมันจะทำให้เมียพักผ่อนได้น้อย ตั้งใจจะออกจากแอปพลิเคชันไลน์แล้วเชียว แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้เปิดไปหาข้อความที่ตัวเองเคยส่งให้เมียบ้าง

Ex-Men: สติ๊กเกอร์มูนเกรี้ยวโกรธตัวแดง

Ex-Men: สติ๊กเกอร์แมวสลิดหน้าอาฆาต ‘ฝากไว้ก่อนเถอะ’

นั่นคือข้อความสุดท้ายที่เขาส่งมาหาเมียทางนิตินัย ก่อนจะได้เป็นเมียทางพฤตินัยเมื่อคืนนี้ เขาเกิดอาการลมออกหู กับชื่อของเขาที่เมียตั้งเอาไว้

‘Ex-Men นี่นะ ผมเป็นอดีตคุณตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เป็นปัจจุบันต่างหากล่ะ ฝากไว้ก่อนเหอะ หายไข้เมื่อไหร่ จะจัดชุดใหญ่ไฟกะพริบให้เดินไม่ออกเชียว’

อยากจะเปลี่ยน Ex-Men ให้เป็น Husband หรือ Presently-Men ให้แทบตาย เดี๋ยวจะถูกหาว่าก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว เลยแค่ปิดมือถือแล้วให้ไพเอาไปวางไว้ที่เดิมแทน และอันที่จริงก็อยากจะปลุกเมียให้ลุกมากินอะไร แต่คิดอีกทีให้นอนพักจะดีกว่า เลยกลับลงไปทำงาน

“ฝากป้าทำโจ๊กให้ย้าเป็นมื้อเที่ยงนะครับ เมื่อเช้าบ่นว่าข้าวต้มขม”

“ได้ๆ แล้วดีขึ้นบ้างยัง”

เห็นป้าเดินมาดูความเรียบร้อยในออฟฟิศมองหลานแล้วยิ้มน้อยๆ

“ยังครับ” ทีมงานทุกคนต่างมองเขาเป็นตาเดียวกัน

“หมั่นเช็ดตัวให้บ่อยๆ จะได้ไข้ลดเร็วๆ”

“ครับ”