เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 42

“ให้กินยาแล้ว ไม่น่ามีอะไร เดี๋ยวพี่ขอประชุมไปด้วยกับให้ทุกคนกินมื้อเช้าไปด้วยเลยนะ...”

หรัญญ์เคืองท่าทีของลูกน้องที่ห่วงเมียเขาเกินเบอร์ไปหน่อย แต่มองไม่เห็นประโยชน์ที่จะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกไม่ดี หากจะพูดอะไรออกไปตรงๆ

“กินกันไปก่อนนะ พี่ขอขึ้นไปดูเมียแป๊บ”

พอเบรค เขาไม่ได้สนใจกับของว่างตรงหน้า แต่รีบขึ้นไปบ้านก่อน ห้องเงียบเชียบ เมียก็กำลังหลับลึก ไพทำความสะอาดอยู่ห่างๆ

ตึ๊ง

ตึ๊ง

ตึ๊ง

เสียงนี้เรียกเขาหมุนซ้ายแลขวา เพื่อหาว่ามันดังอยู่ตรงไหน ไพรีบเข้าไปอีกห้อง แล้วกลับออกมาพร้อมมัน ที่ยังคงส่งเสียงดังไม่เลิกอยู่

“ดังบ่อยค่ะ ไพจะปิดก็ไม่กล้า”

เขาพยักหน้าแล้วรับมือถือมาดู ดันติดรหัส ไม่ได้อยากดูว่าใครส่งอะไรมาหรอก แค่กลัวมันจะรบกวนเมีย เลยเดินไปจับหัวแม่โป้งเมียมาสแกนเปิดหน้าจอ แทนการใส่รหัส ก็เขาจะไปเดาออกได้ยังไงล่ะ

Gibzy: สติ๊กเกอร์ทักทาย

Gibzy: ภาพส้มตำปูปลาร้าจานบักเอบ

Gibzy: ภาพไก่ย่างตัวเขื่อง

Gibzy: ภาพต้มแซ่บในชามบักเอบ

Gibzy: มรึง กูอยากแดก แต่หาเพื่อนไปแดกด้วยไม่ได้ว่ะ

Gibzy: ใครอยากแดกเหมือนกูบ้าง ตอบด้วย

KungKing: ห่าเอ๊ย แม่งส่งมายั่วทำไมวะ ทำกูหิวเลย

และอีกหลายๆ ข้อความในกลุ่มเพื่อนของเมีย ที่ส่งยั่วกันไปมา ใช้ภาษาที่ไม่ได้ต่างจากเพื่อนในกลุ่มเขาเลยสักนิด เขารีบปิดเสียงแจ้งเตือนทันที เพราะกลัวมันจะทำให้เมียพักผ่อนได้น้อย ตั้งใจจะออกจากแอปพลิเคชันไลน์แล้วเชียว แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้เปิดไปหาข้อความที่ตัวเองเคยส่งให้เมียบ้าง

Ex-Men: สติ๊กเกอร์มูนเกรี้ยวโกรธตัวแดง

Ex-Men: สติ๊กเกอร์แมวสลิดหน้าอาฆาต ‘ฝากไว้ก่อนเถอะ’

นั่นคือข้อความสุดท้ายที่เขาส่งมาหาเมียทางนิตินัย ก่อนจะได้เป็นเมียทางพฤตินัยเมื่อคืนนี้ เขาเกิดอาการลมออกหู กับชื่อของเขาที่เมียตั้งเอาไว้

‘Ex-Men นี่นะ ผมเป็นอดีตคุณตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เป็นปัจจุบันต่างหากล่ะ ฝากไว้ก่อนเหอะ หายไข้เมื่อไหร่ จะจัดชุดใหญ่ไฟกะพริบให้เดินไม่ออกเชียว’

อยากจะเปลี่ยน Ex-Men ให้เป็น Husband หรือ Presently-Men ให้แทบตาย เดี๋ยวจะถูกหาว่าก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว เลยแค่ปิดมือถือแล้วให้ไพเอาไปวางไว้ที่เดิมแทน และอันที่จริงก็อยากจะปลุกเมียให้ลุกมากินอะไร แต่คิดอีกทีให้นอนพักจะดีกว่า เลยกลับลงไปทำงาน

“ฝากป้าทำโจ๊กให้ย้าเป็นมื้อเที่ยงนะครับ เมื่อเช้าบ่นว่าข้าวต้มขม”

“ได้ๆ แล้วดีขึ้นบ้างยัง”

เห็นป้าเดินมาดูความเรียบร้อยในออฟฟิศมองหลานแล้วยิ้มน้อยๆ

“ยังครับ” ทีมงานทุกคนต่างมองเขาเป็นตาเดียวกัน

“หมั่นเช็ดตัวให้บ่อยๆ จะได้ไข้ลดเร็วๆ”

“ครับ”

ไพออกไปแล้ว เลยแกล้งด้วยการแก้ผ้าตรงนั้น เขารู้ดีว่าเธอแทบไม่ได้สนใจจอแบนด้วยซ้ำ แค่เหม็นหน้าเขา เดินผิวปากไปอาบน้ำหน้าตาเฉย กลับออกมาอย่างรวดเร็วและในสภาพเดิม แถมยังหอบเสื้อผ้ามาใส่ตรงปลายเตียง ใกล้ๆ จอที่คนป่วยพยายามจะจ้องมันแทนที่จะจ้องจุดอื่น

ก๊อกๆๆ

อยากจะแกล้งนานกว่านี้นัก แต่ไพดันเคาะประตูก่อน เขารีบไปยืนใกล้ๆ เมีย ใช้ความคิดว่าจะเลื่อนโต๊ะมาไว้ข้างเตียง หรือจะอุ้มไปนั่งตรงโต๊ะแทนดี

“เป็นไงบ้าง”

แต่ป้าก็เดินเข้ามาพร้อมเด็กอีกคน มีโต๊ะพับสำหรับวางบนเตียงมาด้วย

“ดีขึ้นนิดหน่อยครับ”

“ดีแล้ว” เขามองป้าจัดแจง

“จะได้นั่งกินบนเตียงด้วยกันไงจ๊ะ” รู้ว่าหลานอยากถาม

“ขอบคุณครับ มีอะไรกินบ้างครับ”

“ป้าทำข้าวต้มขาวให้ ย้าจะได้กินง่ายๆ หน่อย มีปลาช่อนผัดขึ้นฉ่าย ยำปลาสลิดทอด ไข่เจียวปู กุนเชิงทอดจ้ะ”

“น้ำลายไหลเลยครับ”

หรัญญ์มองอาหารแล้วหิวทันที บ่ายก็มัวแต่เดินตรวจงานกับยุ่งอย่ายจนไม่มีเวลากินของว่าง

“กินข้าวแล้วก็รีบนอนพักเลยนะฮั้นท์ ไม่ต้องลงไปทำงานอีกล่ะ วันนี้ป้ายังไม่เห็นหยุด เอาเวลามาดูแลเมียหน่อย ตอนป่วย ถ้าผัวอยู่ด้วยใกล้ๆ จะได้มีกำลังใจ”

วันดีจงใจย้ำคำว่า ‘ผัวและเมีย’ กับหลานเป็นครั้งแรก หลังรู้จากปากไพว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้