เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 43

“เตียงคุณฮั้นท์ยับเยินมากค่ะคุณป้าวัน ตอนไพเปลี่ยนผ้าปู มีรอยแดงๆ ด้วยค่ะ แล้วห้องคุณย้าก็เรียบร้อยเหมือนยังไม่ได้นอนเลย”

วันดีเคยสั่งไพไว้นานแล้ว ว่ามีอะไรผิดปกติให้รีบบอก เลยออกจะโล่งใจอยู่ลึกๆ ถึงหลานจะบอกว่าแต่งเพราะความโกรธแค้น แต่คนผ่านอะไรมามาก รู้ดีว่าความรู้สึกคนเปลี่ยนแปลงได้อยู่แล้ว จะเร็วหรือช้าเท่านั้น

“กลางคืนถ้าเมียตัวร้อน ก็หมั่นลุกมาเช็ดตัวกับให้กินน้ำเยอะๆ นะ”

“ครับ” หลานเองก็งงกับป้าไม่น้อย ขยันย้ำคำนี้จริง

“อิ่มแล้วก็ยกออกไปวางตรงชั้นหน้าห้องเลย แล้วก็เอายาให้เมียกินด้วยนะจ๊ะ”

‘อีกละ เฮ้อ’

หรัญญ์แอบพ่นลมออกปาก ตาก็มองป้าพาเด็กเดินออกจากห้องไป เขานั่งขัดสมาธิบนเตียง เอาท่อนขาที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามพาดบนขาเมีย ที่นั่งเอาหลังพิงหัวเตียง เหยียดขามาทางเขา มีโต๊ะพับครอบไว้

“ทำไมครับ”

เมียพยายามจะเอาขาออก แต่ไม่มีแรงมากพอ

“หนัก”

คนป่วยอ้าง ทั้งที่เขาไม่ได้ลงน้ำหนักสักนิด แต่เพราะไม่อยากอยู่ใกล้ ถ้ามีแรงพอจะลุกได้ จะรีบกลับห้องทันที

“แบบนี้แล้วกัน”

หรัญญ์ยกขาเล็กเรียวมาพาดไว้บนขาตัวเองแทน คนป่วยเลยไม่รู้จะยกเอาอะไรอ้างอีก

“น่ากินทั้งนั้นเลย ถ้ากินเองไม่ไหว ผมป้อนได้นะ”

กลัวจะถูกป้อนเลยรวบรวมเรี่ยวแรงที่มีอยู่ในตัวไปจับช้อนทันที ผัวยิ้มหวาน แค่นี้ก็กลัวละ

“ไข่เจียวก่อนนะครับ”

ตักไปใส่ชามให้เมียก่อน แล้วถึงตักของตัวเอง จ้วงได้สามคำแล้ว เมียเพิ่งหมดคำเดียว

“ทีนี้ก็ลองปลาผัดขึ้นฉ่ายครับ เอาแค่ปลาก่อน ผักไว้ทีหลัง เผื่อไม่มีแรงเคี้ยว”

มองของกินในชามแล้วไม่พูดอะไร นอกจากพยายามกิน จะได้มีแรง สาบานได้จะเดินไปห้องทันทีเลย

“กุนเชียงอย่ากินเลยนะ ผมกลัวเคี้ยวไม่ไหว เอาปลากับไข่เจียวดีกว่า”

ก้มมองชามของตัวเองอีก ก็มีแต่อาหารเต็ม แทบไม่เห็นข้าว ส่วนเขาก็จ้วงเอาๆ

“อิ่มแล้วเหรอครับ”

หรัญญ์มองของในชาม ยังไม่เห็นพร่องเลย แต่เมียกลับวางช้อนแล้ว จะคะยั้นคะยอให้กินต่อ ก็ดูไม่น่าจะได้ผล เพราะมือบางยกแก้วน้ำส้มมาจิบ เลยรีบกินแล้วก็รีบยกออกไปเก็บ

“จะไปไหนครับ” กลับมาอีกทีก็เห็นทำท่าจะลุก

“กลับห้อง”

เท่านั้นล่ะ เขารีบขึ้นเตียงไปรั้งร่างเล็กๆ ให้กลับลงมานั่งดังเดิม

“แรงจะนั่งยังไม่มี ยังอวดดีอีก กินยาซะนะครับ” ยากับน้ำถือไว้ในมือรอแล้ว

“หายแล่ว”

“อย่าเยอะนะ ไม่งั้นจะ...”

“อะไร”

ทุกเช้ามักจะไปถึงมหาวิทยาลัยก่อนเพื่อน หามุมเหมาะๆ นั่งอ่านหนังสือต่อ เพราะตอนเย็นต้องซ้อมกีฬา หรือทำกิจกรรมอื่นๆ อีกมากมาย ยิ่งอยู่ปีสุดท้าย ก็ยิ่งต้องแบ่งเวลาให้ดี

แต่ต่อให้ยุ่งมากแค่ไหน เขาก็มักจะเจียดเวลาไปเตร่แถวคณะบริหารธุรกิจได้เสมอ เป้าหมายอยู่ที่เจ้าของผิวกายขาวราวกับไข่ต้ม บอบบางไม่ต่างจากตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ ช่างน่าทะนุถนอมอะไรเบอร์นั้น

‘ไรยา เจริญรัชตะ

สะดุดใจตั้งแต่อ่านรายชื่อน้องใหม่ในกลุ่มกิจกรรมของเขาแล้ว ใบหน้าก็สะดุดตาตั้งแต่แรกเจอแล้ว ตอนนั้นเธอยืนมองซ้ายแลขวาอยู่หน้าคณะ จะเข้าไปถามแล้วเชียวว่าหาอะไร แต่ดันมีน้องๆ นิสิตใหม่แซงหน้าก่อน

ต่อมาก็กลายเป็นเพื่อนกลุ่มก้อนเดียวกัน ไปไหนไปด้วยกัน แทบไม่เคยแยกวงเลย โดยเฉพาะเวลากินข้าว ขัดใจเขาก็แค่นิดเดียว ตรงที่มีไอ้หน้าละอ่อน เข้าไปแจมในกลุ่มชนิดไม่หนีไปไหนเลยเท่านั้น

“อดไปเลยนะคะอีเวย์ เพราะเป็นเสื้อสาวๆ ถ้าอยากได้ ก็ต้องมาเป็นกะเทยเหมือนกูเลย”

กิ๊ฟซี่แซววายุสที่บ่นอุบว่าตัวเองอด ทำเอาทุกคนหัวเราะชอบใจอีกรอบ

นั่นเลยทำให้รุ่นพี่ปีสี่ นั่งห่างออกไปไกลพอสมควรต่างมองมาอีกรอบ หลังจากพากันมองมา ตั้งแต่น้องปีหนึ่งกลุ่มนี้เดินมาถึงแล้ว

“ตาเป็นมันเชียวนะไอ้เหี้ยฮั้นท์”

อั้นแซวเสียงดัง จนโต๊ะข้างๆ ได้ยิน แล้วพากันมองมาที่เขาเป็นแถว

“แล้วมึงไม่มองหรือไงวะ” เขาตาเขียวใส่ เป็นเชิงว่าให้หุบปากหรือไม่ก็เบาเสียงหน่อย

“สวยยังกับนางฟ้า หมาที่ไหนจะไม่อยากมองวะ แต่ตากูไม่ได้เป็นมันเหมือนมึงละกัน”

อั้นแก้ตัว

“ไม่มันเลยนะ แต่กูเห็นมึงจ้องตั้งแต่น้องเดินเข้ามาโน่น แล้วยังเสือกไปแซวไอ้ฮั้นท์อีกนะ ไอ้เหี้ยเอ๊ย สาด” ห้อยด่าอั้นบ้าง มือก็ตักข้าวผัดเข้าปากคำเบ้อเริ้ม