เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 44

“ก็โอโม่เบอร์นั้น สวยออร่าจับปานนี้ หุ่นดีฉิบหาย นาฬิกาทรายชัดๆ จัดว่าแจ่มขนาดนี้ไม่ให้มองได้ไงวะ น้องย้าเปียผม ก็น่ารักไปอีกแบบนะ โบกับกระเป๋าก็สีเดียวกันด้วย แฟชั่นนิสต้าจริงๆ ว่ะมึง ใส่อะไรก็สวยไปหมด พร๊อบแต่ละอย่างก็แมชชิ่งกันไปหมด โอ๊ยๆๆๆ ใจไอ้อั้นจะขาดให้ได้ บอกกูทีว่าคนดีเป็นนางฟ้าลงมาจุติใช่มั้ยมึง”

อั้นยังคงจ้องน้องปีหนึ่งที่โต๊ะอยู่ห่างไปไกลพอสมควร

“เหี้ยเอ๊ย แม่งเป็นเอามากว่ะ”

ห้อยทำหน้าเซ็งใส่

“หรือมึงไม่เป็น”

“กูไม่เถียง แต่เป็นแบบมีสติ หนังหน้าอย่างกู ฐานะอย่างกู จะไปสู้คุณหนูย้าได้ยังไงวะ เหี้ยเอ๊ย แค่คิดว่าจะจีบ อกกูก็หักรอละ มึงก็เหมือนกัน หัดส่องกระจกดูเบ้าหน้าตัวเองบ้าง”

“ไอ้เหี้ย น้องย้าไม่ได้มองคนแค่ภายนอกหรอก ถ้ามีเวลาหนังหน้าอย่างกูจะจีบให้มึงเงิบ นางฟ้าชัดๆ สวยหยาดเยิ้ม สวยแม้กระทั่งตอนเคี้ยวข้าวว่ะ”

“น้องย้า...มึงเป็นพี่น้องเค้าตั้งแต่เมื่อไหร่วะ แล้วน้องออกจะรวยขนาดนั้น ไหงมีพี่จนๆ อย่างมึงวะ สาดเอ๊ย” ห้อยหันไปมองฮั้นท์แล้วยิ้มให้กัน

“แล้วมึงมาแซวกูทำไมวะไอ้อั้น กูไม่ได้จ้องตาเป็นมันเหมือนไอ้ฮั้นท์นะ”

“ก็น้องเค้าสวย กูก็ต้องมองสิวะ ไอ้สัตว์ อย่ามาวัดรอยตีนกับกูนะ คนนี้กูจอง”

หรัญญ์อัดกลับชนิดเพื่อนเงิบเป็นยวง

“ไอ้เหี้ย ออกตัวแรงนะมึง สาด” อั้นหัวเสียทันทีเมื่อมีคู่แข่ง

“เอ่อ...สิวะ ก็กูชอบนี่”

“เหี้ยเอ๊ย ไอ้หล่อลากไส้ ใจจริงมึงจะไม่เหลือใครไว้ให้กูเลยหรือไงวะ”

“ไอ้ห่า มึงไปว่ามัน ตั้งแต่ปีหนึ่งยันปีสี่ กูยังไม่เคยเห็นมันออกตัวแรงกับใครเลยนะเว๊ย” ห้อยขำกลิ้ง

“แต่แม่งมีแต่คนสวยๆ มาหามัน”

“แต่มันไม่เคยไปหาใคร นอกจากนางฟ้าคนนี้”

“มิน่าล่ะ นั่งจ้องน้องตาไม่กะพริบเลย”

“นอกจากจ้องแล้ว กูจะจีบให้มึงดูด้วย เตรียมตัวเงิบก็แล้วกัน”

ว่าแล้วหรัญญ์ก็ลุกพรวดจากโต๊ะ ร้านขนมข้างหลังถูกเขาชี้นิ้วสั่ง ไม่กี่อึดใจ ก็ได้หิ้วถุงไว้ในมือแล้ว เขาเดินอย่างสง่างามตรงไปยังโต๊ะน้องปีหนึ่ง ด้วยความที่เป็นรุ่นพี่ปีสี มีฉายาว่าหล่อลากไส้ เป็นกองหน้า ทีมของมหาวิทยาลัย และสายกิจกรรม ทำให้ตกเป็นเป้าสายตาได้ไม่ยาก แถมเขายังเป็นหนุ่มฮอตที่สาวๆ ต่างอยากเป็นแฟนทั้งนั้น

“สวัสดีครับน้องย้า พี่เอาขนมมาฝากครับ เห็นตัวผอมนิดเดียว ต้องทานเยอะๆ นะครับ”

เขาวางถุงขนมไว้ตรงหน้าน้องย้า ที่ความสวยก่อกวนจิตใจมาหลายราตรีกาล เขายิ้มหวานๆ ให้ และนั่นก็ส่งให้เขาหล่อสมฉายาที่ใครต่อใครตั้งให้ ทำเอาสาวๆ ที่นั่งกินข้าวอยู่แถวนั้น ต่างกรี๊ดไปตามๆ กัน

“ย้า...พี่ฮั้นท์อุตส่าห์เอาขนมมาให้ ไม่ขอบคุณหน่อยหรือไงมึง”

มือบางรีบเอาขนมยัดลงในกระเป๋าแบรนด์ดังราคาหลายหมื่นทันที

“หวงของซะด้วย ปกติแกไม่เคยนี่หว่า แค่ขนมกล่องเดียวก็ซุกเข้ากระเป๋าเชียว บอกมาซะดีๆ ว่าแอบปิ๊งพี่ฮั้นท์อยู่ล่ะสิมึง”

กุ้งแซวทันที

“ยุ่งไรล่ะ อิ่มยัง ต้องไปเรียนแล้วนะ หรือจะไม่ไป”

รู้ว่าขืนนั่งตรงนี้ต่อ คงได้กลายเป็นเป้าสายตาไม่หยุดแน่ เลยรีบเดินนำไปก่อน เพื่อนๆ เลยตามไปเป็นพรวน เพราะใกล้จะได้เวลาเรียนแล้ว

หลังจากกินมื้อเที่ยงเสร็จ ไรยาก็นั่งพิงหัวเตียงดูหนังอยู่คนเดียว เพราะไล่ให้ไพลงไปทำงาน ไม่ต้องมานั่งเฝ้านอนเฝ้าได้สำเร็จ สามวันที่นอนอยู่แต่ในห้อง อันที่จริงอยากฝืนลุกไปทำงานตั้งแต่เช้านี้แล้ว

“ยังไม่หายดี ห้ามไปทำงาน ห้ามให้ใครหอบงานมาส่ง ห้ามกินของเย็นๆ ห้ามอาบน้ำเย็นนะครับ”

พยายามทำตามคำของสามีขี้ห้ามมาครึ่งค่อนวันละ เลยคิดว่าน่าจะอาบน้ำ แล้วลงไปเดินเล่นดีกว่า เพราะนอนนานๆ ก็ยิ่งมึนหัว อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว เธอจะไม่ยอมนั่งกินอยู่บนห้องอีกแน่ๆ

แต่เอาเข้าจริงๆ พอลุกขึ้นก็เกิดอาการเซนิดๆ เลยต้องนั่งตั้งหลักหลายนาที ถึงเดินไปอาบน้ำ(เย็น) ค่อยสดชื่นขึ้นหน่อย ใกล้จะห้าโมงแล้ว เมื่อลงไปชั้นล่าง บ้านยังเงียบเชียบ ไม่มีคนของบินยามินเลย อาจจะอยู่ออฟฟิศที่ไซต์งาน เพราะโปรแกรมของเขาคือจะอยู่นี่อาทิตย์หนึ่ง

“อ้าว ลงมาทำไมกัน”

วันดีเดินออกมาจากครัวเห็นเข้า เลยจ้องหลานสะใภ้อย่างอยากได้คำตอบ