เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 47

“นิ่ง แปลว่าอยากไป” เขาสอดแขนไปใต้ต้นคอกลมกลึง

“จะมายุ่งกับฉันทำไม” คนแกล้งหลับรู้แล้วว่าไม่ได้ผล เลยเอ็ดเสียงดัง

“ไหนว่าหลับ” คนขี้แกล้งยิ้มอย่างรู้ทัน

“ออกไป ฉันจะนอน”

“ยังไม่หาย จะนอนนี่คนเดียวได้ยังไง ต้องห้องโน้นและกับผัว” สามีขี้สั่งอุ้มเมียขึ้นอย่างง่ายดาย

“ไม่ไป ฉันหายแล้ว” เมียก็ดิ้นดุ๊กดิ๊กๆ เท่าที่แรงจะมี

“แน่ใจนะว่าหายแล้ว”

“แน่ ปล่อยฉันลง แล้วกลับห้องคุณได้แล่ว”

“ถ้าหายแล้ว ก็ที่นี่ และเตียงนี้ละกัน ผัวจะได้ไม่ต้องอุ้มให้เสียแรง”

คนหลงกลถึงกับสะอึกจนพูดไม่ออก สองแขนก็เกาะต้นคอเขาไว้แน่น เมื่อเขาทำท่าจะวางลงไปหาเตียง

“อะไรที่นี่”

“ก็เอากันที่นี่และเตียงนี้ไงล่ะ”

“ไม่”

“ไม่หายป่วย หรือว่าไม่อะไรครับ” หรัญญ์อุ้มคนร่างเล็กแล้วยืนขึ้นอีกรอบ

“ยังไม่หาย คุณอย่ามายุ่งกับฉันนะ”

“ไม่หาย ก็ต้องไปนอนห้องโน้น ให้ผัวดูแลเหมือนทุกคืน จะเอายังไง หายหรือไม่หาย เริ่มหนักแล้วนะ”

“ไปก็ได้”

ไปห้องโน้น อย่างมากเขาก็นอนกอดเฉยๆ คงจะดีกว่านอนห้องนี้ และถูกเขาเรียกร้องให้ทำหน้าที่เมียแน่

“ว่าง่ายๆ แบบนี้พี่รักตายเลย”

คนเรียกตัวเองว่าพี่ อุ้มพาน้องเดินไปอย่างสบายๆ ถึงเตียงก็วางลงน้องลงช้าๆ

“คุณจะทำอะไร”

แต่แทนที่พี่จะไปอาบน้ำหรือนอนห่างๆ น้อง กลับทาบกายลงมาบนตัวน้อง แล้วยิ้มหวานๆ

“ก็ทำรักไงครับ”

“บ้าไปแล้ว ฉันยังไม่หายนะ” เบี่ยงหน้าหนี เมื่อเขาโน้มหน้าหล่อลงมาใกล้ๆ

“อย่าเนียนนะน้อง พี่ดูทรงออกนะน้อง” พี่ยิ้มเจ้าเล่ห์

“ไม่...”

น้องก็บ่ายหน้าหนี ทั้งโกรธตัวเองที่ตามเกมเขาไม่ทัน เรี่ยวแรงก็มีไม่มากพอที่จะเอาตัวรอดได้ด้วย อาการกลัวกับความเจ็บปวดแบบครั้งแรกแล่นเข้ามาในหัวทันที

“ไม่เอา ไม่อยากเจ็บตัวอีก หยุดนะ ห้ามมายุ่งกับฉัน” แรงไม่มีแต่ปากยังเปล่งเสียงได้ เลยร้องห้าม

“พี่ไม่ทำให้เจ็บหรอก เชื่อสิ”

คนยังคงเรียกตัวเองว่าพี่ส่งเสียงนุ่มๆ กับใบหน้าเปื้อนยิ้มให้ ทำให้น้องเห็นว่าหล่อกว่าเดิมเป็นร้อยเท่า แต่ถ้าเอาความปากร้าย ความขี้สั่ง ประชดประชันมาลบออก จากหล่อเลยเหลือแค่พอดูได้เท่านั้น

“ไม่เชื่อ”