เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 49

“ไม่ต้องร้องนะครับ ใจเย็นๆ ทุกปัญหาต้องมีทางแก้ไข”

“มันหยามพีชมากค่ะ หาว่าพีชแอบรักพี่ ทั้งๆ ที่มันไม่เป็นความจริงเลย พีชรักพี่เหมือนพี่ชาย เหมือนญาติผู้ใหญ่ เพราะพีชไม่มีใครแล้วนอกจากมันกับพี่ ฮื่อๆๆ พีชจะทำยังไงดีคะ”

“พี่ไม่รู้จะแนะนำยังไงดี แล้วนี่มันไปไหนครับ”

“พีชไม่รู้ค่ะ มันบอกว่าจะไปซื้อของเป็นเพื่อนย้า พีชไม่รู้ว่าซื้ออะไรแล้วก็ที่ไหน โทรไปก็ไม่รับสายทั้งสองคนค่ะ ฮื่อๆๆๆ”

หรัญญ์ละวงแขนออกจากรุ่นน้องที่สะอื้นฮักๆ อยู่ แล้วรีบโทรไปหาเมีย แต่เหมือนปิดมือถือไว้ โทรหารุ่นน้องก็เหมือนกัน

“ติดต่อไม่ได้ทั้งสองคน”

เขาหันไปหาพชิราที่น้ำตาไหลอาบสองแก้ม

“พีชรู้ค่ะ ก็พีชลองโทรก่อนพี่ฮั้นท์แล้วเป็นร้อยรอบ พีชไม่รู้จะปรึกษาใครดี เลยโทรหาพี่นี่ล่ะค่ะ”

“ทำใจดีๆ ไว้นะครับ กลับไปพักผ่อนบ้านก่อนนะ เดี๋ยวพี่จะไปส่ง”

“ไม่เอาค่ะ พีชไม่อยากไปนั่งรอมันคนเดียว เห็นบ้านแล้วยิ่งปวดใจ อีกอย่างพีชก็อยากไปรอดูด้วย อยากรู้ว่าจะไปด้วยกันจริงหรือเปล่า พีชขอไปรอที่บ้านพี่ก่อนนะคะ”

“เอางั้นก็ได้ครับ”

“ขอบคุณค่ะ พี่ฮั้นท์ลงไปก่อนนะคะ พีชเก็บของแล้วล้างหน้าก่อนค่ะ พีชไม่อยากไปสภาพนี้”

“เดี๋ยวพี่ไปเอารถมารับแล้วกัน”

“ค่ะ”

หรัญญ์รีบออกจากห้องโดมแล้วตรงไปเอารถที่ออฟฟิศด้วยท่าทีเคร่งขรึมอยู่ตรงประตู เดาว่าคงอยากกลับบ้าน เพราะเลยเวลางานมาชั่วโมงกว่าแล้ว เขาไม่เอ่ยอะไร รีบเก็บของแล้วก็ขับรถไปรับพชิราทันที

“พีชจะค้างก็ได้นะครับ พี่ขอไปอาบน้ำก่อน”

ไม่อยากบอกว่าจะใช้น้ำช่วยทำให้อะไรร้อนๆ ในใจเย็นลงก่อน ไม่งั้นคงได้ฆ่าใครสักคนแน่ๆ

“ได้ค่ะ แต่ถ้าย้ากับเวย์กลับมาด้วยกัน พี่ฮั้นท์ต้องสัญญานะคะ ว่าจะไม่ว่าสองคนนั้น”

“ทำไมล่ะ”

เผลอส่งเสียงหนักๆ กับหน้าดุๆ ให้อีกฝ่ายเห็น

“แล้วอะไรๆ ที่ว่าของคุณมันคืออะไรล่ะ”

เมื่อเขาแสดงกิริยาไม่ดีใส่ ก็ไม่คิดจะเกรงใจเช่นกัน ทั้งที่เมื่อคืนยังหวานอยู่แท้ๆ

“ต้องให้ผมพูดออกมาด้วยเหรอ แต่จากที่เห็นไปนอนแช่น้ำเป็นนานสองนานนี่ คงจะพยายามล้างคราบคาวออกให้หมดสินะ แล้วเป็นไงล่ะ ผัวคนนี้กับไอ้ชู้นั่น ใครเอามันกว่า ใครขย่มแรงกว่า แล้วใครใหญ่ยาว สาวได้ไวกว่ากันล่ะ...”

เผียะ

ไม่ได้ยินถ้อยคำดูถูก กิริยาหยาบคายของเขามาพักใหญ่แล้ว ตั้งแต่คืนที่ตัวเองตกเป็นเมียเต็มตัว จนหลงคิดว่าเขาเปลี่ยนไปแล้ว เพราะสองสามเดือนที่ผ่านมานี้ ความสัมพันธ์ระหว่างกันดูจะเป็นไปด้วยดี ไม่มีการเหน็บแนม ไม่มีการประชดประชันให้ระคายหู กระทั่งตอนนี้ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ถ้าจะให้เดา ก็คงจะเพราะสันดานเดิมๆ ดิบๆ เถื่อนๆ ฝังอยู่ในดีเอ็นเอผุดออกมาอีกแล้วมั้ง

“ถ้าคุณจะเหยียดหยามฉัน เหยียบย่ำศักดิ์ศรีของฉันขนาดนี้ ก็เชิญออกไปเลย อย่าเข้ามาใกล้ฉันอีก”

“คิดว่าผมอยากจะใกล้ผู้หญิงสำส่อนเหรอ บอกไว้ก่อนนะ ที่ผ่านมา ผมทนกินมาได้จนป่านนี้ก็บุญโขแล้ว อย่าให้มีหลักฐานตอนไปขย่มกับมันก็แล้วกัน ไม่งั้นได้เห็นดีกันแน่”

หรัญญ์จ้องหน้าเมียด้วยอาการโกรธจัด ก่อนจะออกจากห้อง ปิดประตูใส่เสียงดังไปถึงซุ้มหมู่บ้านก็ว่าได้ พอเข้าห้องตัวเองได้ ก็โทรไปหาวันชนะทันที

“ครับ”

“จัดการอย่าให้เหลือซาก ใครทำอะไรไว้ ก็ให้มันรับผลกรรมไปเลย”