เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 50

ไรยาดูคลิปรอบที่ห้าแล้ว หลังวายุสส่งมาให้ ท่าทีที่พชิราเห็นหรัญญ์แล้วเข้าไปสวมกอดทั้งน้ำตา ส่วนอีกฝ่ายก็กอดตอบด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย ทั้งคู่กอดกันอ้อยอิ่งอยู่เป็นนาน ไม่รู้ว่าคุยอะไรกัน เพราะไม่มีเสียง แต่เท่าที่อ่านจากภาษากาย ก็เดาได้ว่า มีเรื่องหนักอกหนักใจ ต้องปลุกปลอบกันและกัน

Rhyya: ได้มาจากไหนคะ

WhatZupWay: มือถือพีช

Rhyya: ยังไงคะ

WhatZupWay: สองคนนี้ทะแม่งๆ

Rhyya: ยังไงคะ

WhatZupWay: มองกันแปลกๆ โทรคุยกันนานเกิน ออกไปคุยนอกห้องด้วย

Rhyya: แล้ว

WhatZupWay: เลยไปแอบดูมือถือ โป๊ะเช๊ะ เก็บไว้เป็นหลักฐานสิ รอไรอะ

Rhyya: หลักฐาน?

WhatZupWay: อืม

Rhyya: เพื่อ?

WhatZupWay: ฟ้องหย่าแบบไม่ถูกรีดเงิน

WhatZupWay: เป็นห่วงย้ามากนะรู้มั้ย

WhatZupWay: ใจเวย์ยังมีย้าเสมอ ไม่เคยเปลี่ยน

น้ำตาเหมือนจะไหลให้ได้ แต่ก็พยายามหักห้ามไว้ และไม่ได้ให้ความสนใจกับข้อความท้ายๆ ที่วายุสส่งมาด้วยซ้ำ เพราะในห้วงความคิด เต็มไปด้วยเรื่องที่หลายวันมานี้สามีขี้สั่งกับเธอแทบจะไม่คุยกัน กินมื้อเช้าก็ไม่มองหน้ากัน ไปทำงานก็รถคนละคัน

อยู่ในออฟฟิศถ้าไม่มีเรื่องงานก็ไม่คุยกัน ส่วนมื้อเที่ยง เธอให้เลขาสั่งมากินที่ห้องทำงาน แทนการลงไปกินร้านอาหารประจำ เพราะมักเห็นเขาไปกินกับเพื่อนๆ มีพชิราไปด้วยเกือบทุกครั้ง

“มาแล้วเหรอจ๊ะ”

วันดีทักทายเมื่อหลานสะใภ้เข้าไปในห้องอาหาร

“ค่ะ”

ไรยาฝืนยิ้มให้ ส่วนสามีก็ไม่หันมามองเหมือนเคย พชิรากับวายุสก็นั่งกินเงียบๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมสองคนนี้ถึงมาค้างบ่อยๆ อีกแล้ว ทั้งที่ตอนบินยามินกับทีมงานมาเป็นแขกไม่เห็นจะมาค้างเลย นอกจากมีงานสำคัญต้องระดมความคิดเท่านั้น

‘ตอนแกแต่งกับเขาใหม่ๆ สองคนนี้ก็มาค้างตลอดนี่นา อย่าไปใส่ใจ อย่าไปให้ค่า’

ถึงจะมีปัญหาหัวใจมารุมเร้า แต่ไรยาก็เข้มแข็ง เพราะต้องก้าวต่อให้ได้ หนทางที่จะต้องเดินยังเหลืออีกยาวไกล เธอจะต้องประคับประคองสติ ความคิดและจิตใจไว้อย่างแน่นเหนียว

“เอาอะไรดีจ๊ะ ข้าวต้ม หรือเอบีเอฟ”

วันดีเห็นหลานสะใภ้สีหน้าไม่ค่อยดีนัก ก็อดห่วงไม่ได้

“ข้าวต้มก็ได้ค่ะ ทัพพีเดียวพอนะคะคุณป้าวัน”

เห็นหน้าเขาแล้วไม่อยากกินอะไร ถ้าไม่เกรงใจคุณป้าวัน ก็อยากจะรีบหนีไปทำงานเลยด้วยซ้ำ

“ทำไมกินน้อยจังล่ะ แล้วจะมีแรงทำงานเหรอ”

“ย้าไม่ค่อยหิวค่ะ”

ส่งเสียงเบาๆ แล้วทรุดกายลงนั่งข้างๆ คุณป้าวัน

“ไม่หิวหรือว่าอิ่มอกอิ่มใจกันแน่”

หรัญญ์ส่งเสียงหนักๆ ใส่ แต่ไม่มองเมีย ส่วนเมียก็ไม่อยากจะต่อปากต่อคำ

“หรือไม่ คงกำลังตรอมใจจนกินอะไรไม่ลง เพราะคิดว่ากำลังถูกผัวจับตามอง จนหาเวลาไปแอบกินกับชู้ไม่ได้ ร่านแรดได้แม่ไม่มีเปลี่ยนจริงๆ”

เมื่อไม่เห็นเมียพูดอะไร ยิ่งทำให้ผัวเคืองหนักเข้าไปอีก เลยด่าแบบไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น

วายุสรีบลุกขึ้นด้วยสีหน้าเครียดนิดๆ พชิราเลยรีบดึงแขนไว้

“จะไปทำงาน ปล่อย” สะบัดแขนทันที

“พีชยังกินไม่อิ่มเลยนะ”

“ก็กินไปสิ”

“จะกินได้ยังไงก็เธอจะไปแล้ว”

“มันเกี่ยวกันตรงไหนล่ะ ยังไม่อิ่มก็นั่งกินไปก่อนสิ”

“แล้วฉันจะไปทำงานยังไงล่ะ ก็มีรถคันเดียว”

“จะทิ้งรถไว้ให้ละกัน”

วายุสรีบออกจากห้องไปทันที นั่นทำให้หรัญญ์พลอยลุกขึ้น ปาผ้ากันเปื้อนลงเก้าอี้อย่างหัวเสีย ก่อนจะเดินตามไป

“เอารถของนายไปเลย เดี๋ยวให้พีชไปด้วยเอง รีบไปซะล่ะ เดี๋ยวจะไม่ทัน”

แล้วส่งเสียงดังๆ ใส่

“ไม่ทันอะไรครับพี่”

“ไม่รู้สิ แล้วนายจะรีบไปไหนล่ะ เมียกินข้าวยังไม่ถึงสามคำด้วยซ้ำ”

“ผมจะรีบไปทำงานไงครับ งานค้างเพียบ”

“รีบขนาดรอเมียกินข้าวอิ่มไม่ได้เลยเหรอ”

“ขืนไม่รีบทำให้เสร็จก่อน ก็คงจะถูกเจ้านายเรียกไปด่าสิครับ ก็ผมเป็นลูกจ้างนี่ครับ”