เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 52

Rhyya: คุณพ่อถามหาย้าบ้างหรือเปล่าคะ

ป้าเอียด: ไม่ถามค่ะ แต่บ่นว่าไม่น่าทำให้คุณหนูโกรธเลย จะมาหาท่านมั้ยคะ

Rhyya: ขอคิดอีกทีค่ะ งานยุ่งมาก มีอะไรบอกย้ามาเรื่อยๆ นะคะ

ป้าเอียด: ได้ค่ะ

ไรยาพ่นลมออกจากปาก ถึงจะห่วงพ่อ แต่ความน้อยใจก็มีมากมาย จนไม่อยากไปหา ทั้งอยากให้พ่อได้คิด ว่าผู้หญิงคนนั้นรักแค่เงินพ่อ แต่พ่อก็เจ็บแล้วไม่เคยจำ

ไรยาหยุดคิดเรื่องพ่อเอาไว้ แล้วรีบทำงาน เพราะต้องออกไปตรวจโรงงานบ่ายนี้ แต่สักพักวายุสเข้ามากวนด้วยการเอาขนมมาฝาก และแทนที่ให้แสงเดือนไว้ ดันบุกเข้ามาถึงในห้อง เป็นอะไรที่เธอไม่อยากให้ทำอยู่แล้ว แค่ไปช่วยเขาซื้อของให้พชิรา ก็ถูกสามีปรักปรำแล้ว ยิ่งได้ดูคลิปเธอก็ยิ่งเสียใจที่หลงสงสารพชิราเพราะเสียลูกไป

ที่ไหนได้ กลับคอยจ้องจะงาบสามีขี้สั่งของเธอ มันเป็นอะไรที่คาดคิดไม่ถึง ต่อให้ไม่ได้ยินจากปากา แต่คลิปก็ฟ้องอยู่แล้ว

“เห็นย้าไม่ได้กินมื้อเช้า เลยเอามาให้ กลัวจะเป็นลมเป็นแล้งไปก่อน บ่ายนี้ต้องไปตรวจโรงงานนี่นา”

“ขอบคุณค่ะ”

ยิ้มน้อยๆ แล้วก้มหน้าลงไปหางาน ในใจก็สงสัยไปด้วย ว่าเขารู้ตารางงานได้ยังไง จากแสงเดือนก็ไม่น่า เพราะเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่ถ้าเป็นฝ่ายขายที่นินทาเธอเมื่อกี้ น่าคิดหน่อย อาจจะเอาไปบอกพชิราก็ได้ ในเมื่อดิวงานกันอยู่ประจำ จนเธอเองก็ไม่แน่ใจว่าใครเป็นเจ้านายกันแน่

“อย่าแค่ขอบคุณสิย้า กินเลยดีกว่า นี่ก็สิบโมงแล้ว กับชานะ เวย์ไปชงให้”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันยังไม่หิว”

“ไม่หิวก็ต้องกิน รอแป้บนะ”

ได้แต่มองตามด้วยสีหน้าไม่ค่อยจะสู้ดีนัก หันไปมองห้องของสามี ก็เห็นมองมาพอดี ไม่รู้ว่านานแล้วเหรอเพิ่งเงยหน้าจากงานมากันแน่

“มาแล้วครับ ชาร้อนๆ เอร์ลเกรย์เลยนะ ของเวย์เอง ไม่ได้เอาจากแคนทีนหรอก รีบกินนะ แต่อย่ากินเยอะนะครับ เดี๋ยวจะกินข้าวเที่ยงได้น้อย”

“ขอบคุณค่ะ คุณกลับไปทำงานเถอะ”

รีบก้มไปหางานต่อทันที วายุสเลยจำต้องเดินออกไป เพราะรู้สึกว่ามีสายตาของหลายคนกำลังมองมา รวมทั้งเจ้านายด้วย

“คุณย้าไม่กินเหรอคะ เย็นหมดแล้ว”

เที่ยงตรงแสงเดือนเดินเข้ามาในห้องยังเห็นขนมกับชาวางอยู่ตามเดิม

“ย้าอิ่มข้าวเหนียวกับหมูปิ้งพี่แสงค่ะ เลยไม่อยากกินอะไรอีก ฝากเอาออกไปทีนะคะ”

“ขนมด้วยเหรอคะ”

แสงเดือนมองขนมถุงใหญ่และเป็นของดีด้วยความเสียดาย แต่ก็เข้าใจเจ้านายว่าทำไมถึงไม่ยอมกิน เพราะรู้ว่าทั้งสองเคยเป็นแฟนกันมาก่อน

“ค่ะ”

“เสียดายจังเลย ของดีๆ แพงๆ ด้วย แสงขอเอาไปแบ่งคนข้างนอกกินได้มั้ยคะ”

“ตามสบายค่ะ”

“แล้วคุณย้าจะให้แสงสั่งมื้อเที่ยงมั้ยคะ”

“ได้ค่ะ”

“เอาอะไรดีคะ”

“ข้าวผัดปูก็ได้ค่ะ”

ก๊อกๆๆ

จ้องด้วยท่าทีไม่พอใจและไม่ปิดบังด้วย เพราะประโยคนี้ทำให้ไม่ชอบเอามากๆ

“อะไรเหรอ”

“อยากได้เมียเก่า แฟนเก่า ไง เธอกำลังดูถูกฉันอยู่นะ”

“เปล่าจ้ะ ฉันแค่พูดเล่นเฉยๆ”

พชิราแสร้งยิ้มสดใสใส่ เพราะรู้ว่าคนข้างนอกไม่ได้ยินคำพูดตัวเองแน่ๆ แค่เห็นสีหน้ากับท่าทางเท่านั้น ผิดกับยัยไฮโซตกกระป๋อง ที่หน้าบึ้งไม่เลิก เรียกว่าใครมองมาก็รู้แล้วว่าใครคือนางฟ้าใครคือนางมาร

“เหรอ”

จ้องตาเขม็งเพื่อให้รู้ว่าไม่พอใจดังเดิม เพราะไม่ถนัดเรื่องเสแสร้งแกล้งทำ อีกทั้งก็ไม่ได้เฉลียวใจว่า

‘เพื่อนเคยรัก จะหักเหลี่ยมโหด’

ด้วยการแสดงให้คนข้างนอกเห็นว่าเป็นแม่พระ

“จ้ะ”

“ตกลงมีอะไรเหรอ มาหาฉันถึงนี่ คงไม่ได้หวังดีซื้อข้าวมาให้หรอกมั้ง”

“อุ๊ยๆๆ ทำไมมองเพื่อนแง่ร้ายจังเลยล่ะคะคุณหนูย้า”

“เพื่อน” ไรยามองพชิราด้วยสายตาเอาเรื่อง

“จ้ะ เพื่อน หรือจะเถียงว่าเราไม่ใช่เพื่อนกัน”

“เมื่อก่อนอาจจะใช่ แต่ฉันคิดว่าเธอกับฉันไม่น่าจะเหลือความเป็นเพื่อนให้กัน ตั้งแต่ที่เธอแย่งแฟนฉันไปแล้วนะ ตอนนี้ก็อยากจะโล๊ะผัวมาให้ฉัน แล้วกำลังแย่งผัวฉันไปอีก จะไม่โลภไปหน่อยเหรอ”