เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 53

“อะไรกันจ๊ะคุณหนูย้า ทำไมใส่ร้ายเพื่อนแบบนี้”

“ใส่ร้าย”

ไรยาคว้ามือถือมาเปิดคลิปที่ได้มา

“หลักฐานขนาดนี้ กล้าใช้คำว่าใส่ร้ายเหรอ”

พชิราก้มมองคลิป ด้วยท่าที่ไม่ได้แปลกใจสักนิด เพราะเป็นคนเขียนบทเอง เลือกมุมกล้องเอง เล่นเอง กำกับเองทั้งหมด แล้วสั่งให้วายุสส่งเข้ามือถือไรยาด้วยตัวเอง หลังจากตกลงกันได้แล้ว ว่าจะดึงคนที่ตัวเองต่างพอใจกลับมา เลยวางแผนร่วมกัน อันที่จริงพชิราวางแผนคนเดียว วายุสแค่เห็นดีด้วย เลยยอมร่วมมือ

“เข้าใจฉันผิดไปกันใหญ่แล้วนะจ๊ะ มันไม่ได้เป็นอย่างที่เห็นหรอกจ้ะ”

“ต้องรอให้ฉันเห็นเธอเอากับเขา จนท้องแบบคราวแรกก่อนมั้ยล่ะ ถึงจะยอมรับ ครั้งแรกฉันอาจจะโง่ แต่อย่าคิดว่าครั้งนี้ฉันจะตามเธอไม่ทันนะ ทำไมเหรอ ผัวเก่าเอาไม่มัน เอาไม่ถูกใจหรือไง ถึงต้องหาใหม่ แถมยังแย่งผัวคนอื่นอีก”

“รู้แล้วก็ดีนี่ ฉันจะได้ไม่ต้องแสดงละครอีก ตกลงจะว่าไงล่ะ จะให้ดีๆ หรือจะต้องให้ฉันทำแบบคราวที่แล้ว”

“ชอบกินเดนฉัน ก็เชิญตามสบาย ฉันเบื่อพอดี กำลังจะหาทางจำหน่ายออกเหมือนกัน”

“จำหน่ายออก แล้วเตรียมอ้าแขนรับผัวเก่า ไว้ไปกินใหม่หรือเปล่าล่ะจ๊ะ”

“งานดีเกรดพรีเมี่ยมอย่างฉัน ไม่กลับไปกินของฉันโล๊ะแล้วหรอก ของใหม่รอเสียบเพียบ”

“หนึ่งในนั้นคือคุณบินยามินใช่หรือเปล่าล่ะ”

ไรยาไม่ตอบอะไร แค่มองหน้าพชิราเท่านั้น

“เงียบ แปลว่ายอมรับเหรอจ๊ะ อย่างว่าล่ะนะ สวยเลือกได้นี่ ว่าแต่ไม่เสียดายพี่ฮั้นท์จริงๆ เหรอ หล่อ รวย และลีลาก็น่าจะเร้าใจไม่เบาน๊า จะจำหน่ายทิ้งจริงๆ เหรอ”

“เห็นเธออยากได้ ฉันก็เลยจะโล๊ะให้ ทำบุญอีกสักรอบ เผื่อได้ใหม่ จะได้ไม่มีมารตามรังควานอีกไง”

“โล๊ะผัว แล้วจะเอาเศรษฐีหมื่นล้านอย่างบินยามินเหรอ”

“เป็นเรื่องของอนาคต ฉันตอบไม่ได้ แต่ก็มีผู้หญิงเป็นร้อยเป็นพันมองเขาตาเป็นมัน รวมทั้งเธอด้วยไม่ใช่เหรอ แล้วไหงดันเปลี่ยนใจมาแย่งผัวฉันแทนล่ะ”

“ฉันเป็นพวกรู้จักประมาณตนน่ะ อย่างคุณบินยามิน ฉันว่าอยู่สูงเกิน ขี้เกียจสู้รบตบมือกับผู้หญิงเป็นร้อยเป็นพัน ได้เป็นผัวแล้ว เขาก็มีได้อีกตั้งหลายคน ไม่ไหวจ้ะ เหนื่อยตายเลย แต่ถ้าเป็นพี่ฮั้นท์ ฉันก็แค่สู้กับเธอ ยิ่งเธอจะโล๊ะอยู่ด้วยแล้ว ยิ่งง่ายไปใหญ่ ยังไงก็ขอบใจนะ ที่ยกผัวให้ฉันตั้งสองคน ระหว่างรอตกเบ็ดคุณบินยามินอยู่ ฉันจะโล๊ะผัวไปให้กินไปพลางๆ ก่อนละกัน ของซังกะบ๊วยแบบนั้น ฉันเบื่อ ไม่เอาละ ยกให้ บ๊าย”

พชิราวางกล่องลงโต๊ะ แสร้งยิ้มหวานๆ แล้วก็อดดีใจไม่ได้ ที่ใช้แผนอย่างแนบเนียนด้วยการโทรไปเล่าให้หรัญญ์ก่อนจะมาหาไรยาฟังว่า

“พี่ฮั้นท์เห็นเวย์เอาขนมไปให้ย้าหรือเปล่าคะ แถมย้ายังบอกมันชงชามาให้ด้วยค่ะ มันก็รีบทำแบบไม่กลัวคนจะมองเลยค่ะ พีชจะต้องทำยังไงดีคะ ถึงจะดึงมันกลับมาได้ พี่ฮั้นท์ช่วยบอกพีชทีได้มั้ยคะ”

“พี่ไม่รู้ครับ แต่เป็นพี่นะ ถ้าเมียวีนใส่ พี่ก็ไม่อยากเข้าใกล้ พีชอาจจะต้องใจเย็นลงหน่อย อย่าว่าอะไรมันมาก ให้ค่อยๆ คุยกัน”

“พีชก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันค่ะ ถึงมาปรึกษาพี่ไงคะ แล้วกับย้าล่ะคะ พีชจะต้องทำยังไงดีคะ”

“เดี๋ยวพี่จัดการคนของพี่เอง พีชก็จัดการเวย์ไป”

“ไม่เอาค่ะ พีชกลัวพี่ฮั้นท์จะว่าย้าแรงๆ เหมือนเมื่อเช้าอีก นั่นยิ่งจะทำให้ย้าโกรธพีชขึ้นนะคะ พี่ฮั้นท์อย่าว่าย้านะคะ ให้พีชจัดการเองค่ะ”

“จะทำยังไงครับ”

“พีชกลัวย้าเข้าใจผิดค่ะ”

“นั่งเลย กินด้วยกันนี่ล่ะ ใครว่าเดี๋ยวพี่จัดการให้เอง”

“ก็ได้ค่ะ”

พชิรานั่งลงด้วยท่าทีเกรงอกเกรงใจ กินได้สักพักก็เห็นหรัญญ์มองทะลุกระจกออกไปนอกห้อง เลยมองบ้าง ก็เห็นไรยาหิ้วกระเป๋าออกจากห้องมาพอดี มันเป็นมุมที่หรัญญ์ไม่มีทางเห็นแน่ๆ พชิราเลยยิ้มเย้ยกับยักคิ้วให้

“จะไปไหนคะไรยา”

เลราน่าถือเอกสารเดินเข้าออฟฟิศมาเห็นพอดี เลยทักทายด้วยท่าทีเป็นมิตร นั่นทำเอาไรยางงไม่น้อย เพราะไม่เข้าใจอารมณ์ของอีกฝ่ายสักเท่าไหร่ บางทีก็เหมือนอยากยั่วให้เธอเคือง ด้วยการเข้าใกล้หรัญญ์ แต่บางทีก็เหมือนเขาไม่มีความหมายใดๆ เลย เหมือนตอนนี้

“ไปโรงงานค่ะ เพิ่งกลับจากข้างนอกเหรอคะ”

“ใช่ค่ะ”

“แล้วทำไมถึงปล่อยให้สามีนั่งกินข้าวกับคนอื่นล่ะคะ คุณไม่ไปกินด้วยเหรอคะ”

เลราน่ามองเข้าไปแล้วเห็นพชิรายิ้มเย้ยไรยาพอดี ถึงจะไม่เข้าใจภาษาไทย และขนบธรรมเนียมไทยๆ เท่าไหร่นัก แต่ก็รู้จากภาษากาย

“ยังไม่หิวค่ะ ขอตัวนะคะ”

ไรยาไม่อยากให้ค่าหรือให้ความสนใจเท่าไหร่ เพราะเห็นแล้วว่าพชิรากำลังเยาะเย้ยอยู่ ถ้าดิ้นตามก็มีแต่เสียกับเสีย อีกอย่าง เขาก็ไม่ได้มีค่ามากพอที่เธอจะทำแบบนั้นด้วย อยากคั่วใคร หรืออยากมั่วกับใครก็เชิญ ถ้าจะให้ดี ก็มาหย่าให้จบๆ เรื่องก่อน จะได้ทางใครทางมัน