เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 56

“Good morning จ้ะย้า เอ๊ หรือจะ Good afternoon ดีนะ”

ให้แปลกใจที่เห็นพชิราอยู่ที่นั่น ในมือก็มีแก้วกาแฟ เกิดอาการเซ็งขึ้นมาเลยประชด

“สรุปจะสิงอยู่นี่ว่างั้น”

“ก็บอสให้ฉันมาทำงาน”

“ไม่คิดจะกลับไปนอนบ้านตัวเองเลยเหรอ”

“จะกลับทำไม ในเมื่อบอสเลี้ยงดีจะตาย”

“ไม่ห่วงผัวบ้างเหรอ”

“ผัวฉันก็อยู่ แล้วอีกไม่นานก็อาจจะกลายไปเป็นผัวเธอล่ะมั้ง”

แต่พอเจอตอบกลับมาแบบนี้ เลยไม่รู้ว่าจะหาคำไหนมาว่าต่อ เกิดมายังไม่เจอคนหน้าด้านหน้าทน

“ได้ยังพีช”

วายุสโผล่เข้ามาอีก ไรยางงมาก เพราะไม่เคยเห็นสองคนนี้เข้าครัวสักครั้ง พยายามมองหาคุณป้าวัน ซึ่งปกติจะอยู่ในครัวกับเด็กๆ เพราะใกล้จะถึงเวลามื้อเที่ยงแล้ว

“แหม พูดถึงผัว ผัวก็มาเลย ว่าแต่จะเป็นผัวใครดีล่ะ เธอหรือฉัน” พชิรายิ้มเหยียดๆ ให้

“พูดอะไรน่ะพีช น่าเกลียดเชียว”

“น่าเกลียดตรงไหน ก็มันเรื่องจริง”

“กาแฟได้หรือยัง แขกรออยู่นะ พี่ฮั้นท์ก็รอเอางานด้วย งานตัวเองยังไม่เสร็จ ไม่น่าจะอาสามาทำงานคนอื่นเลยนี่นา”

“ก็คุณป้าวันยุ่ง ฉันเลยอยากช่วย บ่นนักก็ทำเองไปเลย”

พชิรายื่นแก้วกาแฟให้วายุส แล้วเตรียมเดินไปถึงประตูก็เห็นหรัญญ์เดินมา

“ย้าไม่ต้องมาช่วยเวย์หรอกจ้ะ เรื่องแค่นี้ เวย์ทำได้สบายมาก เดี๋ยวเราจะกลับไปหาเอกสารให้พี่ฮั้นท์ก่อน”

เลยแกล้งพูดดังๆ

“อะไรของเธอ” ไรยาหันไปมองงงๆ

“บอกแล้วว่าไม่ต้องไงจ๊ะ แค่ชงกาแฟช่วยคุณป้าวัน รับรองว่าเวย์ทำได้แน่ๆ ย้าไม่ต้องห่วงหรอก เราว่าย้าไปหาพี่ฮั้นท์ดีกว่ามั้ย เห็นถามหาหลายรอบแล้วนะ”

ไรยากำลังจะอ้าไล่

“ใครทำอะไรกันครับ” แต่สามีขี้สั่งก็เดินเข้ามาในครัวก่อน

“ก็ย้าน่ะสิคะ จะอยู่ช่วยเวย์ชงกาแฟให้ได้ พีชบอกตั้งหลายรอบแล้วก็ไม่ยอม”

พชิราเกาะแขนหรัญญ์ ที่ซุกมือลงในกระเป๋ากางเกง มองเมียยืนไม่ห่างวายุส กำลังถือแก้วกาแฟค้างอยู่

“คงจะอยาก...”

ส่งสายตาเฉยเมย แล้วจงใจจะหยุดคำนี้ไว้ให้นานกว่าปกติ

“ช่วยล่ะมั้ง พีชไม่ต้องห้ามหรอก คนเราน่ะ ถ้าลองอยากแล้ว ห้ามตอนนี้ได้ ก็ดอดไปลับหูลับตาเราอยู่ดีนั่นล่ะ”

“พูดให้มันดีๆ นะ”

ไรยาสวนกลับทันควัน

“คำพูดไม่ค่อยดี แต่ลีลานี่ ผมเหนือกว่าหลายคนนะ ไม่งั้นคุณคงไม่นอนตื่นสายขนาดนี้หรอกมั้ง แต่ก็น่าแปลกจัง ได้กินไปไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ ก็ยังอยากอีก เป็น Sex addict หรือไง ใจจริงจะให้ผัวเอาจนตายคาอกเลยเหรอ ว่าแต่ผัวไหนล่ะ เก่าหรือใหม่”

“ทุเรศ”

จ้องเขาแล้วเดินหนีทันที จากที่หิวก็เกิดอิ่มตื้อขึ้นมาแทน

“จะไปไหน”

หรัญญ์สลัดแขนออกจากมือพชิราแล้วรีบตามไปคว้าแขนเล็กๆ ไว้ทันที

“ปล่อย”