เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 58

“ปล่อย”

ไรยาสะบัดแรงๆ แต่ไม่หลุด

“ไม่” แถมเขายังลากแขนเธอไปหาเตียงอีก

“คุณเข้ามาห้องฉันทำไม”

“เข้ามาตอกย้ำให้รู้ไง ว่ายังมีผัวอยู่ทั้งคน อย่าได้ร่านเหมือนแม่ เที่ยวเล่นหูเล่นตาให้ผู้ชายอื่น จนเขาต้องคอยตักอาหารให้ตลอด ง่อยกินหรือไง มือมีตักเองไม่ได้หรือไง”

“หุบปากเน่าๆ ของคุณนะ แล้วออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้” ไม่คิดจะทน ในเมื่อเขาปากเสียก่อน

“งั้นก็เตรียมรับจูบจากปากเน่าๆ แล้วกัน”

หรัญญ์ผลักร่างเล็กไปหาเตียง ขึ้นคร่อมทันทีเพราะมีเวลาน้อย ใช้ปากเน่าๆ ทาบกับริมฝีปากบาง ดูดกินอย่างดุเด็ดเผ็ดมัน มือก็รีบดึงเสื้อคอเต่าออกจากกายท่อนบนอย่างรวดเร็ว สกินนี่ยีนก็ถูกดึงออกจากปลายเท้าขาวบาง ที่มีรอยจารึกจากเขาประทับไว้หลายจุด จนต้องอำพรางไว้ด้วยถุงเท้า

“กินให้อิ่มๆ จะได้ไม่แอบไปกินกับใครเอาตอนผัวไม่อยู่”

ความเจ็บใจทำให้เขาพ่นคำนี้ออกมา และมันก็ทำให้ไรยาเกลียดมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะตัวเขาทาบไว้ ปากก็ถูกเขาปิดไว้ กายเบื้องล่างก็ถูกกายของเขาเติมเต็มเข้าไปทันที

“อื๊ม”

กายสาวสะดุ้งโหยง กับการเข้าหาอันรุนแรง ถ้าเป็นครั้งแรกๆ คงดิ้นตายไปแล้ว แต่นี่เพราะคุ้นเคยกับการสัมผัสจากเขาหลายต่อหลายรอบ เลยไม่เป็นปัญหาใดๆ ต่อให้แรงกว่านี้

ร่างกายเธอก็ต้องรับกับอารมณ์อันเถื่อนดิบของเขาให้ได้อยู่แล้ว และเมื่อรู้ว่าไม่มีทางห้ามเขาได้ เธอจึงจำเป็นต้องปล่อยให้เขาทำตามใจตัวเองตามสบาย และทำใจกับรอยช้ำๆ ที่เขาจะประทับให้อีก อย่างหมดหนทางป้องกันตัวเอง

“อ่าส์”

หรัญญ์ส่งเสียงคำรามร้อง เมื่อถูกคลื่นแห่งความสุขสมแล่นเข้าหา สะโพกสอบเคลื่อนเข้าออกเร็วและแรง จนสุดท้ายก็แน่นิ่งอยู่บนกายบอบบาง ปล่อยสายธารอุ่นๆ ให้พวยพุ่งไปหาอีกกายอย่างสบายอารมณ์ และถึงอยากจะอ้อยอิ่งอยู่นานกว่านี้ แต่เวลาก็ไม่มีเหลือแล้ว

เลยรีบใส่เสื้อผ้า ตาก็มองคนนอนทอดร่างเปลือยเปล่าอยู่บนเตียง จังหวะการหายใจแผ่วเบากว่าปกติ รู้ว่าเธอเหนื่อยและชอบบทรักอันร้อนแรงที่เขามอบให้ ยิ่งเวลาเห็นเธอถูกชายอื่นเอาอกเอาใจ มันก็เหมือนท้าทายเขาไปในตัวด้วย อยากเดาว่าเธอชอบยั่วให้เขาโกรธ จะได้ทำแบบเมื่อกี้อีกแน่ๆ

“ถ้าอยากได้ดุเด็ดเผ็ดมันอีก เชิญอ่อยพวกนั้นตามสบายเลยนะ แล้วก็จำไว้ด้วย อ่อยเมื่อไหร่ ผัวจะเอาจนเดินไม่ออกเลย ถ้าไม่อยากถูกเอาบ่อยๆ ก็ห้ามอ่อยอีก เว้นแต่จะชอบนะ แล้วก็จำไว้ด้วยว่า คุณอ่อยบวกกับผมเมา จะถูกเอาหนักๆ แบบเมื่อคืนนี้ เพราะงั้นตอนลงไปกินข้าว คงรู้นะว่าจะต้องทำตัวยังไง และอยู่ห่างใคร”

ไรยานอนปิดเปลือกตาอยู่นั้น ได้ยินเสียงประตูห้องปิดและล็อกไว้อย่างดิบดี ถึงได้ค่อยๆ ขยับแขนไปดึงผ้าห่มมาคลุมกายไว้ แม้ข้างนอกจะอากาศร้อน ในห้องไม่ได้เปิดเครื่องปรับอากาศ แต่กลับรู้สึกหนาวเหน็บและเจ็บร้าวไปทั้งแผงอก จากน้ำคำที่เขาพ่นออกมา น้ำตาไหลรินตามทันที ในใจก็ถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า

‘จะทนทุกข์อยู่กับเขาไปทำไม และเพื่อใคร’

ดอกไม้นานาพันธุ์ ขาว ชมพู แดง เหลือง ส้มในสวนกำลังบานสะพรั่ง โอนเอนไปตามแรงลม มีพื้นหลังเป็นผืนหญ้าสีเขียวขจี ถ้าเป็นเวลาอื่น คงสร้างความสดชื่นให้ไม่น้อย แต่ไม่ใช่กับคนนั่งเอนกายอยู่เดย์เบดสักนิด

ที่ในความคิดมีมากมายหลายร้อยเรื่อง ให้ต้องตัดสินใจ ว่าจะเดินหน้าต่อหรือล้มเลิก เดินหน้าแล้วผลจะออกมายังไง หรือล้มเลิกแล้วจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงในชีวิตบ้าง

“มานั่งทำเหี้ยอะไรอยู่ตรงนี้วะไอ้ลากไส้”

คนมีเรื่องเครียดปรายตาขึ้นไปมองสองเพื่อน ยืนกำคอขวดยักคิ้วให้ด้วยใบหน้าที่บอกได้คำเดียวว่า

‘กวนส้นตีน’

“แล้วพวกมึงล่ะ มาทำเคี้ยอะไร นี่มันวันหยุด”