เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 59

เจ้าของบ้านเดินไปถึงประตู

“แล้วมึงจะกลับมาแดกกับพวกกูมั้ยล่ะ”

“ไม่บอก แดกๆ กันให้เพลินไปเลย”

คนทิ้งเพื่อนเดินไปขึ้นรถ ที่วันชนะขับมาจอดรับพอดี เคืองในใจไม่น้อย อุตส่าห์อยู่เงียบๆ แล้วดันมีมารมาผจญอีก

“ต้องรีบกลับมารวมแก๊งหรือเปล่าครับ”

วันชนะหันไปหาขณะขับรถออกไปช้า

“ไม่ต้องรีบหรอก เช้าไม่รู้พวกมันจะเลิกหรือเปล่า ไปทำธุระเราก่อนดีกว่า”

“ครับ”

“หรือนายอยากดื่ม” ใช้งานผู้ช่วยหนักทุกวัน เลยเพิ่งคิดได้

“คลายเครียดหน่อยก็ดีครับ นั่งฟังพี่ๆ ด่ากันไปแดกดันกันมาก็เพลินอีกแบบ”

“เสร็จแล้วก็ค่อยกลับมาแจมพวกมันแล้วกัน”

หรัญญ์เห็นด้วยไม่น้อย ว่าผองเพื่อนโดยเฉพาะไอ้เควี้ยอั้นกับไอ้เควี้ยห้อยทำให้เขาคลายเครียดได้ในหลายๆ ครั้ง อยู่ๆ ก็คิดถึงชีวิตในรั้วมหา’ ลัยขึ้นมา มีเพื่อนเป็นพรวน คุยกันเรื่องอะไรก็สนุกสนานไปหมด

วันนั้นเขาเดินเข้าร้านอาหารด้วยท่าทีสงบกว่าวันไหนๆ เพราะจะสอบวันสุดท้ายแล้ว คืนก่อนหน้าอ่านหนังสือแบบหน้าดำคร่ำเคร่ง เช้าๆ จึงต้องทำจิตใจ ให้ปลอดโปร่งมากที่สุด และอยากอยู่คนเดียว มากกว่าจะมีผองเพื่อนตามเป็นพรวนเหมือนทุกวัน

หลังวางจานข้าวลงแล้ว ก็ไม่วายมองไปยังโต๊ะที่อยู่ไกลออกไปพอสมควร เพราะมีสาวสวยนั่งอยู่กับเพื่อนๆ หนุ่มนิเทศฯ หน้าหล่อ พ่อแม่รวยเดินเข้ามา ในมือมีถุงอะไรสักอย่าง แล้วมันก็ขอนั่งกับเธอ ถึงจะไม่ได้ยินว่าคุยอะไรกัน แต่ก็รู้ว่าเธอยินดียิ่ง เพราะเห็นเพื่อนของเธอขยับให้

นี่คงเป็นเหตุผลที่เขาต้องเลี้ยงข้าวเพื่อนในกลุ่มถึงสามมื้อสินะ หลังจากใช้ความพยายามอยู่ถึงสามเดือน เพื่อตามจีบ แต่ผลที่ได้คือความเฉยเมย เธอไม่มองเขา ไม่สนเขา ซื้อขนมไปให้ ก็ไม่ยอมรับเหมือนตอนแรก และแทบไม่คุยกับเขาเลย หรือถ้าคุยก็แบบขอไปที เรียกว่าถามคำก็ตอบคำ

จนต้องยอมแพ้ ไม่ไปเกะกะเธออีกเลย ตั้งแต่แตกเนื้อหนุ่ม เขาไม่เคยจีบหญิงไหน มีแต่หญิงตามจีบ จนรำคาญด้วยซ้ำ แต่เธอดันทำเขาต้องเสียหน้า ด้วยการเชิดใส่ เหตุผลก็คงไม่มีอะไรมาก นอกจากบ้านเขาจน รถยนต์ไม่มีขับ เงินทองไม่มีใช้จ่ายอย่างเหลือเฟือเหมือนพวกลูกเศรษฐีทั้งหลาย

‘ผู้หญิงร้อยทั้งร้อย ก็ต้องเลือกผู้ชายมีเงิน มากกว่าหน้าหล่อแต่ไร้เงินอยู่ดีล่ะวะไอ้ฮั้นท์’

เขาหันไปมองร้านขนมที่เคยซื้อเอาไปวางให้เธอหลายต่อหลายครั้ง ความคิดหนึ่งแวบขึ้นมา บอกให้ลองอีกสักตั้ง แต่พอเห็นของที่เจ้าหนุ่มหน้าหล่อคณะนิเทศฯ เอาออกมาจากกล่อง แล้วเธอยิ้มรับพร้อมกับคว้ากระเป๋าแบรนด์ดัง

ราคาหลายหมื่นมาชื่นชมแล้ว ก็ตัดความคิดนี้ทิ้ง จ้วงข้าวในจานใส่ปากอย่างรวดเร็ว เพราะต้องมีพลังงานไว้สอบ พอจานเกลี้ยงแล้ว ก็เดินหนีทันที และไม่คิดจะมองไปยังจุดที่เธออยู่อีกเลย

‘จำไว้ถ้ามึงไม่มีเงิน อย่าสะเออะจีบใคร ไม่งั้นได้แดกแห้วเหมือนตอนนี้แน่’

แล้วเขาก็ตัดเรื่องจุกจิกกวนใจออกจากหัว เพื่อเตรียมตัวเข้าห้องสอบ และเขามักจะไม่ให้ใครมายุ่ง เพื่อนๆ ในกลุ่มก็รู้ว่าเวลาเขาจริงจัง อย่าได้เข้ามากวนส้นตีน ไม่งั้นได้เจอสวนด้วยหมัดขวาแน่ๆ

“เป็นไงบ้างวะมึง ทำได้ปะ”

เขาออกจากห้องสอบเกือบจะเป็นคนสุดท้าย อั้นยืนรออยู่หน้าห้องร้องถามทันที