เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 59

เจ้าของบ้านเดินไปถึงประตู

“แล้วมึงจะกลับมาแดกกับพวกกูมั้ยล่ะ”

“ไม่บอก แดกๆ กันให้เพลินไปเลย”

คนทิ้งเพื่อนเดินไปขึ้นรถ ที่วันชนะขับมาจอดรับพอดี เคืองในใจไม่น้อย อุตส่าห์อยู่เงียบๆ แล้วดันมีมารมาผจญอีก

“ต้องรีบกลับมารวมแก๊งหรือเปล่าครับ”

วันชนะหันไปหาขณะขับรถออกไปช้า

“ไม่ต้องรีบหรอก เช้าไม่รู้พวกมันจะเลิกหรือเปล่า ไปทำธุระเราก่อนดีกว่า”

“ครับ”

“หรือนายอยากดื่ม” ใช้งานผู้ช่วยหนักทุกวัน เลยเพิ่งคิดได้

“คลายเครียดหน่อยก็ดีครับ นั่งฟังพี่ๆ ด่ากันไปแดกดันกันมาก็เพลินอีกแบบ”

“เสร็จแล้วก็ค่อยกลับมาแจมพวกมันแล้วกัน”

หรัญญ์เห็นด้วยไม่น้อย ว่าผองเพื่อนโดยเฉพาะไอ้เควี้ยอั้นกับไอ้เควี้ยห้อยทำให้เขาคลายเครียดได้ในหลายๆ ครั้ง อยู่ๆ ก็คิดถึงชีวิตในรั้วมหา’ ลัยขึ้นมา มีเพื่อนเป็นพรวน คุยกันเรื่องอะไรก็สนุกสนานไปหมด

วันนั้นเขาเดินเข้าร้านอาหารด้วยท่าทีสงบกว่าวันไหนๆ เพราะจะสอบวันสุดท้ายแล้ว คืนก่อนหน้าอ่านหนังสือแบบหน้าดำคร่ำเคร่ง เช้าๆ จึงต้องทำจิตใจ ให้ปลอดโปร่งมากที่สุด และอยากอยู่คนเดียว มากกว่าจะมีผองเพื่อนตามเป็นพรวนเหมือนทุกวัน

หลังวางจานข้าวลงแล้ว ก็ไม่วายมองไปยังโต๊ะที่อยู่ไกลออกไปพอสมควร เพราะมีสาวสวยนั่งอยู่กับเพื่อนๆ หนุ่มนิเทศฯ หน้าหล่อ พ่อแม่รวยเดินเข้ามา ในมือมีถุงอะไรสักอย่าง แล้วมันก็ขอนั่งกับเธอ ถึงจะไม่ได้ยินว่าคุยอะไรกัน แต่ก็รู้ว่าเธอยินดียิ่ง เพราะเห็นเพื่อนของเธอขยับให้

นี่คงเป็นเหตุผลที่เขาต้องเลี้ยงข้าวเพื่อนในกลุ่มถึงสามมื้อสินะ หลังจากใช้ความพยายามอยู่ถึงสามเดือน เพื่อตามจีบ แต่ผลที่ได้คือความเฉยเมย เธอไม่มองเขา ไม่สนเขา ซื้อขนมไปให้ ก็ไม่ยอมรับเหมือนตอนแรก และแทบไม่คุยกับเขาเลย หรือถ้าคุยก็แบบขอไปที เรียกว่าถามคำก็ตอบคำ

จนต้องยอมแพ้ ไม่ไปเกะกะเธออีกเลย ตั้งแต่แตกเนื้อหนุ่ม เขาไม่เคยจีบหญิงไหน มีแต่หญิงตามจีบ จนรำคาญด้วยซ้ำ แต่เธอดันทำเขาต้องเสียหน้า ด้วยการเชิดใส่ เหตุผลก็คงไม่มีอะไรมาก นอกจากบ้านเขาจน รถยนต์ไม่มีขับ เงินทองไม่มีใช้จ่ายอย่างเหลือเฟือเหมือนพวกลูกเศรษฐีทั้งหลาย

‘ผู้หญิงร้อยทั้งร้อย ก็ต้องเลือกผู้ชายมีเงิน มากกว่าหน้าหล่อแต่ไร้เงินอยู่ดีล่ะวะไอ้ฮั้นท์’

เขาหันไปมองร้านขนมที่เคยซื้อเอาไปวางให้เธอหลายต่อหลายครั้ง ความคิดหนึ่งแวบขึ้นมา บอกให้ลองอีกสักตั้ง แต่พอเห็นของที่เจ้าหนุ่มหน้าหล่อคณะนิเทศฯ เอาออกมาจากกล่อง แล้วเธอยิ้มรับพร้อมกับคว้ากระเป๋าแบรนด์ดัง

ราคาหลายหมื่นมาชื่นชมแล้ว ก็ตัดความคิดนี้ทิ้ง จ้วงข้าวในจานใส่ปากอย่างรวดเร็ว เพราะต้องมีพลังงานไว้สอบ พอจานเกลี้ยงแล้ว ก็เดินหนีทันที และไม่คิดจะมองไปยังจุดที่เธออยู่อีกเลย

‘จำไว้ถ้ามึงไม่มีเงิน อย่าสะเออะจีบใคร ไม่งั้นได้แดกแห้วเหมือนตอนนี้แน่’

แล้วเขาก็ตัดเรื่องจุกจิกกวนใจออกจากหัว เพื่อเตรียมตัวเข้าห้องสอบ และเขามักจะไม่ให้ใครมายุ่ง เพื่อนๆ ในกลุ่มก็รู้ว่าเวลาเขาจริงจัง อย่าได้เข้ามากวนส้นตีน ไม่งั้นได้เจอสวนด้วยหมัดขวาแน่ๆ

“เป็นไงบ้างวะมึง ทำได้ปะ”

เขาออกจากห้องสอบเกือบจะเป็นคนสุดท้าย อั้นยืนรออยู่หน้าห้องร้องถามทันที

“เพราะมึงจะได้นอนแดกข้าวฟรีบ้านกูไปเป็นเดือน หรือจนกว่าจะหางานได้ล่ะสิ”

“ฉลาดขึ้นมาเชียวนะ เควี้ยเอ๊ย”

“ไอ้ห่า ไอ้ดีแฝก”

“ก็บ้านมึงขายกับข้าวอยู่แล้ว จะเหนียวกับกูทำเหี้ยอะไรวะ”

“กับข้าวกูไม่เหนียว แต่มึงจะเล่นไปนอนตากแอร์ทั้งวันทั้งคืนให้แม่กูจ่ายค่าไฟจนอ้วกน่ะสิ ไอ้เควี้ย”

“งั้นมึงก็ไปนอนตากแอร์บ้านกูสิ แม่กูไม่เหนียวเหมือนมึงหรอก ห๊าๆๆ”

หรัญญ์มองเพื่อนที่เมาจนหัวจะทิ่มแล้วได้แต่ส่ายหน้า ส่วนเขาดีหน่อยที่ดื่มน้อยกว่า แต่ถึงจะเมา เขาก็เป็นพวกที่ครองสติได้ดีเยี่ยม เรียกว่าถ้าไม่ดื่มหนักจริงๆ จะจำได้แทบทุกอย่าง

“ไมบ้านมึงเงียบฉิบหายเลยวะ” ห้อยมองบ้านเดี่ยวสองชั้นหลังกะทัดรัดด้วยอาการตาลาย

“ไอ้ห่า ตีสามกว่าแล้ว มึงจะให้ใครมารอรับวะ พ่อแม่กูก็ต้องหลับแล้วสิ”

“ปกติป้าวันนอนดึกไม่ใช่เหรอวะ”

“ดึกแค่ไหนก็ไม่ใช่ตีสาม ห้ามเสียงดังนะ”