เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 60

“เอ่อๆ กูรู้ไอ้เหี้ย ว่าอีกหน่อยแม่กับป้ามึงจะต้องตื่นมาทำกับข้าวขาย”

ห้อยส่งเสียงอ้อแอ้ ขณะถูกเพื่อนหิ้วปีกข้างหนึ่งอยู่

“ดีนี่ไอ้ห่า เมาเหมือนหมา แต่เสือกยังจำได้ รอตรงนี้ กูเปิดประตูก่อน”

เพราะความที่เขาเองก็เมาในระดับหนึ่งอยู่ กว่าจะควานหากุญแจบ้านในกระเป๋าสะพายเจอก็กินเวลาเป็นนาที เปิดประตูรั้วได้แล้ว ยังหิ้วปีกเพื่อนเดินไม่ถึงตัวบ้านเลย ไฟข้างในก็เปิดพึ่บพั่บขึ้น ปกติแล้วแม่กับป้าจะตื่นตีสี่ครึ่ง สงสัยเขากับเพื่อนเสียงดังไป

“หายไปไหนมาฮั้นท์ ป้าโทรหาเป็นร้อยรอบ ทำไมไม่รับ”

หรัญญ์ตกใจไม่น้อย กับน้ำเสียงดังและสั่นของป้า เพราะปกติป้าจะเป็นคนใจดี มองโลกในแง่ดี อารมณ์เย็นเสมอๆ น้อยนักหนาจะอารมณ์เสียอย่างเช่นตอนนี้

“มีอะไรป้า”

รู้ในทันทีว่าจะต้องมีเรื่องแน่ เห็นป้าเข่าอ่อน หลังพิงผนังแล้วร่างก็รูดลงไปนั่งกับพื้น สองมือยกปิดหน้าแล้วร้องไห้

“ป้าร้องไห้ทำไม แล้วแม่กับพ่อล่ะ” เขาทิ้งเพื่อนที่เมาแอ๋เข้าไปหาป้าทันที

“นา...”

วันดีพูดได้แค่นั้น ก็ร้องไห้โฮ

“ป้า พ่อกับแม่ไปไหน หรือมีใครเป็นอะไร บอกผมมา” หรัญญ์ร้อนใจจนสร่างเมา และรู้ว่าต้องมีเรื่องเกิดขึ้นกับแม่แน่

“แม่แก...”

วันดีพูดได้แค่นั้นก็ร้องไห้ มือชี้ไปชุดรับแขกใกล้ประตูเข้าบ้าน หรัญญ์หันไปมอง ก็เห็นเอกสารหลายใบวางอยู่บนโต๊ะกลาง รีบไปคว้าขึ้นมาดูทั้งปึก หนึ่งในนั้นเป็นสำเนาโฉนดบ้าน มีชื่อ ‘ไปรยา เจริญรัตชตะ’ เป็นเจ้าของคนใหม่ เขาตกใจจนต้องหันไปหาป้าอีกรอบ

“ถึงแล้วครับ”

หรัญญ์ขบกรามแน่น ขณะมองบ้านสองชั้นหลังกะทัดรัดที่คุ้นเคยและรักยิ่ง ไม่มีรถจอดอยู่ เพราะคนของเขารายงานแล้ว ว่าสองลุงป้าผู้จงรักภักดีต่อเจ้านายจอมฉ้อฉลไม่อยู่ เขาเดินไปหยุดยืนตรงประตู ยังไม่ได้เคาะด้วยซ้ำ ไปรยาก็มาเปิดให้แล้ว

“ฮั้นท์ จะมาทำไมไม่บอกคะ แม่จะได้ทำอะไรไว้ให้กิน แล้วนี่ย้าไม่มาด้วยเหรอ”

ไปรยาหน้าตื่นๆ เมื่อเห็นคนยืนตรงประตูไม่ใช่เจ้าหนี้ที่ตัวเองนัดไว้

“ไม่”

เพิ่งเจอกันครั้งแรก แม่ยายก็เรียกเหมือนรู้จักและสนิทมาเป็นสิบปีแล้ว

‘กิ้งก่าเอ๊ย’

อดแปลกใจนิดๆ ไม่ได้ ที่ลูกเขยเอ่ยเสียงห้วนๆ กับตีสีหน้าเรียบเฉยใส่ แถมไม่ยกมือไหว้ด้วย แต่ไม่ได้ใส่ใจมากมายนัก และดีใจด้วยซ้ำที่ลูกเขยมา จะได้เห็นตอนเจ้าหนี้มาทวง คงรีบไถ่บ้านให้เหมือนคราวก่อนแน่

“เชิญค่ะ ชา กาแฟ หรือน้ำผลไม้มั้ยคะ”

“ไม่ดีกว่า ผมจะรีบคุย รีบกลับ”