เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 61

“ถ้าอย่างนั้นก็ให้คุณป้าผมไปดูครัวไทยให้คุณด้วยเลยดีมั้ยครับ ตามคำเรียกร้อง จะได้รู้ว่าต้องปรับเปลี่ยนตรงไหนบ้างไงครับ”

แต่เขาก็ไม่ได้ปล่อยไปซะทีเดียวหรอก ยังส่งไม้กันหมาไปด้วยหนึ่ง ถึงจะช่วยได้ไม่มาก ก็ให้แขกรู้ไว้ว่าอย่าล้ำเส้นจนเกินงาม เมียใคร ใครก็ต้องหวงเป็นธรรมดา เรื่องอะไรจะปล่อยไปง่ายๆ ต่อให้มีทีมงานของเขาอยู่ในบ้านเต็ม ไหนจะทีมก่อสร้าง ที่กำลังขึ้นบ้านหลังใหม่ด้วยอีกเป็นร้อยก็ตาม

“นั่นผู้ช่วยของฮั้นท์นะน้อง”

ปิยะมองหน้าลูกเขยด้วยสายตามีคำถาม ปากก็เถียงเมียไป

“น้องไม่รู้หรอกค่ะว่าใครเป็นอะไรกับใคร แต่สาบานได้ว่าน้องเอาบ้านไปขายฝากกับคุณคนนี้”

ไปรยาชี้ไปยังวันชนะด้วยสีหน้าไม่ค่อยจะดีนัก

“มันจะเป็นไปได้ยังไง น้องจำคนผิดหรือเปล่า”

“ไม่ผิดแน่นอนค่ะ”

“ไม่ต้องเถียงกันหรอกครับ คนนี้วันชนะ ผู้ช่วยของผมน่ะถูกแล้ว” หรัญญ์เลยรีบเอ่ยเสียงราบเรียบ

“เห็นมั้ยพี่บอกแล้ว” ปิยะหันไปมองเมีย

“แต่น้องไปทำเรื่องกับคุณคนนี้จริงๆ ค่ะคุณพี่”

“ถูกของคุณนั่นล่ะ วันชนะเป็นผู้ช่วยผม เป็นคนรับขายฝาก แต่ผมคือเจ้าของเงิน ส่วนชื่อในโฉนดเป็นป้าของผม ที่มาวันนี้ก็จะถามว่า ตกลงพวกคุณมีเงินไถ่หรือเปล่า”

ปิยะงงยิ่งกว่าเมียมาก เพราะคนที่พูดตรงหน้าของเขาคือลูกเขย และเขาก็ไม่รู้ว่าจะมีลูกเขยบ้านไหน รับขายฝากกับของพ่อตาแม่ยายด้วย แล้วนี่ลูกสาวเขารู้เรื่องหรือยัง หรือว่าโกรธพ่อ จนให้ผัวมารับขายฝากแล้วเตรียมจะยึดบ้าน

“ไม่มีหรอก”

ไปรยาออกอาการไม่พอใจนิดๆ เมื่อเห็นว่าเขยพูดกับพ่อตาแม่ยายด้วยท่าทีเฉยเมย เหมือนไม่เกี่ยวดองกัน

“แล้วจะให้ผมทำยังไงครับ นี่ก็เลยกำหนดมาแล้ว”

หรัญญ์มองหน้าสองผัวเมียด้วยสายตาเฉยชา

“แปลว่าคุณจะยึดเหรอ” ไปรยาสวนทันที

“ไม่เรียกว่ายึดครับ แต่เรียกว่าเปลี่ยนมือและโดยถูกต้องตามกฎหมาย”

“เรียกง่ายๆ ว่ายึดนั่นล่ะ จะไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ เราเป็นอะไรกัน ต้องให้บอกมั้ย”

“ผมสนแค่ว่าตอนนี้ บ้านเป็นของผมแล้ว ตั้งแต่สองอาทิตย์ก่อน อันที่จริงมันก็เป็นพวกผมมาก่อนหน้านี้แล้ว ถ้าไม่มีคนไร้คุณธรรมอย่างพวกคุณใช่เล่ห์เหลี่ยมยึดมาเป็นของตัวเอง”

“คุณหมายความว่ายังไง”

ไปรยาจ้องหน้าหรัญญ์ด้วยอาการสงสัย ในใจก็เกิดหวาดหวั่นไปด้วย

“ก็หมายความว่า คุณเคยรับขายฝากบ้านนี้กับแม่ผม พอใกล้ถึงกำหนดไถ่ แม่ติดต่อคุณไม่ได้ ไปหาที่บ้าน คุณก็ไม่ยอมให้เข้า แถมยังสั่ง รปภ. ไล่แม่ผมเหมือนหมูเหมือนหมาอีก พอเลยวันครบกำหนดแค่วันเดียว คุณก็มาบอกว่าบ้านเป็นของคุณแล้ว ให้แม่ย้ายออกทันที พอยังไม่ทันได้ย้าย คุณก็ให้คนมาขนข้าวของออกไป โดยไม่สนใจด้วยซ้ำ ว่าหลังจากนั้นพวกผมจะอยู่ยังไง แม่ผมมีสภาพแบบไหน”

“ไม่จริง ฉันไม่เคยทำแบบนั้น”

ไปรยาหันไปหาสามีที่หันมามองด้วยท่าทีสงสัยไม่แพ้กัน

“ไม่เคยหรือว่าทำกับคนไม่รู้เท่าไหร่จนจำไม่หมดกันแน่”

“มีเงินให้ผมหรือเปล่าล่ะ”

“ก็บอกแล้วว่าไม่มี แล้วนังย้ารู้เรื่องหรือเปล่า หรือว่ามันรู้เห็นเป็นใจกับผัว เพราะโกรธที่พ่อกับแม่คืนดีกัน”

“ไปถามกันเอาเอง อย่าลากผมไปเอี่ยวด้วย ให้เวลาสามเดือน ถ้าไม่ย้ายออก ผมจะให้คนมาขนข้าวของไปโยนทิ้ง เหมือนที่พวกคุณเคยทำ”

“จะให้พวกเราไปอยู่ไหน เห็นสภาพกันบ้างหรือเปล่า”

“ผมไม่สน ผมมาบอกแค่นี้ล่ะ”

หรัญญ์ลุกขึ้นด้วยท่าทีสะใจนิดๆ แล้วเดินไปหาประตูบ้าน มีวันชนะเดินตาม

“อ้อ เกือบลืม”

เขาหันกลับไปมองสองผัวเมียแล้วยิ้มน้อยๆ ก่อนจะคว้าซองสีน้ำตาลจากมือวันชนะ

“ให้ไว้ดูเล่น เผื่อจะฟื้นความจำพวกคุณได้บ้าง”

สำเนาโฉนด ถูกเขาดึงออกมาโยนใส่หน้าทั้งสองแบบไม่เกรงใจ

“ลูกผมรู้เรื่องนี้ด้วยหรือเปล่า” ปิยะนั่งนิ่งมานาน ส่งเสียงเครียดไปหาเขย ในอกก็เจ็บร้าว

“ทำไมต้องถามด้วยล่ะ คุณควรจะรู้จักลูกดีกว่าใครไม่ใช่เหรอ หรือว่าต่างคนต่างก็ร้าย พอไม่เหลือใครให้ฉกฉวยหรือเอาเปรียบ ก็หันมากัดกันเอง”

“ลูกผมไม่ใช่คนแบบนั้น ไม่งั้นจะยอมเสียสละแต่งงาน เพื่อช่วยผมและคนในบริษัททำไม”