เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 62

“ก็ได้คำตอบแล้วนี่ ทีนี้ก็แล้วแต่คุณเลย ว่าจะบอกหรือรู้กันเรา ผมว่าถ้าลูกคุณรู้ คงจะเปลี่ยนจากโกรธเป็นเกลียดพวกคุณเลยล่ะ”

ปิยะมองเขยเดินออกบ้านไปด้วยอาการเจ็บตรงแผงอก จากนั้นก็หันไปมองเมีย ที่ขยันหาแต่ปัญหามาให้ไม่เลิก

“เราจะเอายังไงดีคะคุณพี่ โทรบอกลูกเลยดีมั้ยคะ น้องว่าลูกคงรีบสั่งมันเอาบ้านมาคืนเราแน่ๆ เลยค่ะ”

“ไม่ต้อง เธอควรจะบอกฉันมากกว่า ว่าทำไมถึงได้เอาแต่สร้างปัญหาให้ฉันไม่รู้จักจับสิ้นสักที ตกลงที่เธอกลับมา เพราะยังรักฉันหรือเพราะอยากได้แค่เงินฉันกันแน่”

ไรยาขับรถเข้าบ้านในเวลาบ่ายสามโมง หลังพาลูกค้ารายใหญ่เข้าเยี่ยมชมโรงงาน แล้วก็เลี้ยงกาแฟกับอาหารเบรกในออฟฟิศเก่า และคับแคบ จะพาไปนั่งร้านกาแฟแถวนั้น ก็รู้สึกว่ามันหลายขั้นตอนไปหน่อย อีกทั้งก็คิดว่า

ถ้าตัวเองเป็นลูกค้า ลองได้ขึ้นรถแล้ว ก็ไม่อยากลงไปไหนต่อแน่ๆ ขอกลับบ้านหรือไปไหนที่มันวิวดีกว่าในโรงงานอย่างแน่นอน จึงตั้งมั่นว่า รอบนี้จะเสนอบอร์ดบริหารให้ทำโชว์รูม หรือไม่ก็ห้องรับรองดีๆ อีกรอบ หลังจากที่เคยเสนอแล้วไม่มีใครอนุมัติ

“เรื่องรับรองลูกค้า ผมว่าใช้โชว์รูมออฟฟิศใหญ่ก็ได้ ลูกค้าส่วนใหญ่จะมาที่นี่ก่อนอยู่แล้ว น้อยคนที่อยากจะไปดูโรงงาน ก็เรามีพรีเซ็นเทชั่นดีเยี่ยมอยู่แล้ว”

เขาเอ่ยมาอย่างนี้ เธอก็เหนื่อยจะค้าน เลยต้องยอม ก็เงินเขานี่นา แต่รอบนี้ลูกค้ายุโรประบุมา ว่าขอเข้าชมโรงงาน ถึงจะมีลูกค้าทางดูไบรับรองมาแล้ว แต่ก็ยังอยากดูให้เห็นกับตา คนที่จะต้องพาไปชมนั้นก็ต้องเป็นเธอ เพราะรู้เรื่องยางรถยนต์ดีเยี่ยม ส่วนฝ่ายขาย ก็ดีแต่ใช้ปาก ไม่รู้ลึกเท่าเธอสักคน

“ทำไมกลับเร็วจังจ๊ะ”

วันดีทัก ขณะเดินลงบันไดมา

“ย้าออกข้างนอก เลยขี้เกียจวกเข้าออฟฟิศค่ะ”

“ถึงได้หอบงานมาทำต่อที่บ้านเหรอ” วันดีเห็นสองมือของหลานสะใภ้หอบเอกสารเต็มอก

“ค่ะ แล้วคุณป้าวันถืออะไรมาด้วยคะ”

“มีดแกะสลักจ้ะ”

“วันนี้มีแขกพิเศษเหรอคะ”

เพราะไม่มีใครบอกเลย มองไปออฟฟิศของสามีขี้สั่ง ก็เห็นกำลังทำงานง่วนกับทีมอยู่ เรียกว่าช่วงนี้เธอรู้สึกปลอดโปร่งเวลาเข้าออฟฟิศใหญ่ เพราะเขามักจะนั่งทำงานที่นี่มากกว่า เพื่อจะได้คุมโปรเจ็กต์ของบินยามิน ที่รุดหน้าไปเยอะแล้ว

เรียกว่าคฤหาสน์ของเขาถ้าจะเข้าอยู่ก็ได้ เพราะงานตกแต่งภายในเสร็จหมดแล้ว เพียงแต่บิยามินเป็นพวกชอบความสมบูรณ์แบบ เลยกำลังให้เลราน่าสรรหาของมาตกแต่งเพิ่มให้เข้ากับบ้านก่อนเท่านั้น

อีกทั้งก็ยังจะต้องไม่มีแม่บ้าน กับเชฟประจำ ซึ่งจะต้องผ่านการคัดเลือกอย่างดี แล้วยังจะต้องมีทีม รปภ. ที่แข็งแกร่งและไว้ใจได้ เด็กรับใช้ก็ต้องคัดเลือกอย่างเข้มข้น เรื่องพวกนี้เขาฝากให้เลราน่ากับวันดีช่วย นี่ยังไม่นับรวมเรื่องฝุ่นคละคลุ้ง กับเสียงเครื่องจักรทำงานอีก เพราะบ้านหลังอื่นก็กำลังเร่งมือทำ เลยต้องปักหลักเป็นแขกที่นี่ไปก่อน

“ใช่จ้ะ แต่ไม่ใช่แขกของเราหรอก”

“แล้วของใครคะ”

“ของคุณบินยามินจ้ะ เพื่อนแกอยากจะมาชมบ้านใหม่ เลยขอให้ฮั้นท์ช่วยจัดอาหารต้อนรับหน่อยจ้ะ อาหารไทยด้วยนะ เขาขอให้ป้าทำสุดฝีมือเลย”

วันดีมองหวานสะใภ้ในชุดสบายๆ กระโปรงพลีทสีครีมกับเสื้อยืดพอดีตัวสีขาว หลังจากเห็นแต่งตัวมิดชิดมานานเป็นเดือน รู้โดยไม่ต้องถามใคร ว่าเพราะอะไร คิดๆ แล้วก็หมั่นไส้เจ้าหลานชายไม่น้อย

ต่อหน้าคนอื่น โดยเฉพาะพชิรากับวายุส ก็เอาแต่เหน็บแนมเมีย แต่พออยู่ในห้องด้วยกัน ก็ขยันฝากรอยเขียวไว้บนตัวเมียตลอด

“ผมจะทำให้พวกมันไม่มีความสุขไปตลอดชีวิต ลูกพวกมันที่สมรู้ร่วมคิดกับพ่อแม่ จะต้องมาทนทุกข์ทรมานในฐานะเมียผม ส่วนมันสองผัวเมีย ก็จะต้องทุกข์อย่างแสนสาหัสเพราะสงสารลูก กับไม่มีที่ให้ซุกหัว”

ตอนถามว่าทำไมจะแต่งงานกับคนพวกนั้น หลานก็ตอบมาด้วยท่าทีโกรธเกลียดไม่เลิก จนวันดีขนลุกแทน แต่ตอนนี้เหมือนหลานจะลืมความโกรธแค้นแล้วกระมัง

หรือถ้าไม่ลืมก็คงจะลดๆ ลงไปมากแล้ว ให้เดาก็คงจะหลงเมียแหละ ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องดี หลานจะได้มีความสุขจริงๆ จังๆ สักที เรื่องไม่ดีก็ตัดๆ ทิ้งไป เก็บไว้ก็รังแต่จะทำร้ายจิตใจเปล่าๆ

“ย้าอาบน้ำเร็วค่ะ มีอะไรให้ย้าช่วยบ้างคะ”

“แกะสลักแครอทก่อนแล้วกัน”

“จะไหวเหรอคะคุณป้า ย้าไม่เคยทำเลย เคยตอนเรียน แต่นานแล้วค่ะ”

“ไม่ยากหรอก มานั่งลง ป้าจะสอน”

ไรยาไปนั่งเก้าอี้ข้างวันดี แล้วตั้งอกตั้งใจทำตามคำสอนทุกขั้นตอน ถึงจะช้าเพราะไม่เคยทำ แต่แกะสลักเป็นรูปใบไม้แบบง่ายๆ เนื้อแครอทก็แข็ง ผลงานออกมาเลยสวย