เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 6

“หมั่มมี้ดีใจนะ วันนี้ได้ลูกสาวเพิ่มมาอีกหนึ่งคน ขอให้ลูกทั้งสองรักกันดูแลกัน ให้เกียรติกัน ใช้ชีวิตคู่อย่างมีความสุขตลอดไปจ้ะ”

ไรยาก้มลงกราบแทบเท้าชากิร่าได้อย่างไม่ตะขิดตะขวงใจใดๆ เพราะสัมผัสได้จากคำพูด สีหน้าและแววตา ว่ามาจากใจจริง ชากิร่าเอามือเธอไปกุมไว้แล้วยิ้มให้ ก่อนจะหันไปหาสามีแล้วได้รับการพยักหน้าให้

“เครื่องเพชรที่หนูใส่ เป็นของขวัญสำหรับลูกสาวหมั่มมี้นะ รักษาไว้ให้ดี เพราะมันถูกทำขึ้นมาด้วยความรักของแดดดี๊ที่มีต่อหมั่มมี้”

ไรยาตกใจไม่น้อย กำลังจะเอ่ยปากค้าน แต่ชากิร่าก็บีบมือเบาๆ พร้อมกับส่ายหน้าน้อยๆ ให้ พอหันไปหาเจ้าบ่าวก็เห็นพยักหน้าให้เป็นสัญญาณ ว่าไม่ควรปฏิเสธ เลยก้มลงกราบแทบเท้าชากิร่าอีกรอบ

พลันก็มีใบหน้าแม่ลอยเด่นขึ้นมาในความทรงจำ น้ำตาก็ไหลอาบแก้มเพราะความตื้นตันใจ เรื่องได้ของล้ำค่าราคาสูงลิบลับนั้นก็เป็นเหตุผลหนึ่ง แต่เหนือสิ่งอื่นใด เธอไม่คาดคิดว่าจะได้รับสิ่งดีๆ จากผู้หญิงที่เพิ่งเห็นหน้าแค่วันแรกเลย

“พ่อเองก็ดีใจที่ได้หนูมาเป็นลูกสาวเพิ่มอีกคน ฮั้นท์จะต้องดูแลลูกสาวคนนี้ของพ่อให้ดีและตลอดไปนะ เมื่อลูกทั้งสองคนตกลงปลงใจจะใช้ชีวิตคู่ร่วมกันแล้ว ก็หมายถึงลูกพร้อมจะเดินทางไปด้วยกันทุกหนทุกแห่ง สิ่งสำคัญที่ลูกจะต้องนำติดตัวไปด้วยตลอดเวลา นั่นก็คือการให้อภัย”

อัฟแนนมองคนที่เขาเพิ่งรับเป็นลูกสาวแล้วยิ้มน้อยๆ จากนั้นก็มองลูกชายด้วยสายตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก ส่วนคนเป็นลูกชายกลับรีบก้มลงกราบแทบเท้าของเขาแทน เขาได้แต่ลอบถอนหายใจเบาๆ

แล้วโน้มกายสูงใหญ่ลง ใช้มือทั้งสองข้าง แตะไหล่ของลูกทั้งสองเบาๆ พอเห็นทีมจัดงานที่ยืนอยู่นอกประตูห้องหอส่งสัญญาณให้ เขาก็ลุกขึ้นยื่นแขนให้ภรรยาเกาะ แล้วเดินออกไป

ปิยะกำลังจะเข็นรถวีลแชร์ออกไปเช่นกัน แต่ทีมงานก็รีบเข้ามาช่วย ทำให้เขาได้มีเวลามองหน้าลูกอย่างเต็มตาและด้วยความห่วงใยไม่น้อย ทั้งที่คนเป็นเขยก็ดูจะเทคแคร์ลูกเขาอย่างดี คนในครอบครัวเขย ก็เหมือนจะรับลูกเขาเข้าบ้านอย่างเต็มอกเต็มใจ ถึงขนาดยกเครื่องเพชรที่เขาเดาได้ว่าราคาหลายสิบล้านให้

แต่มันเหมือนมีอะไรค้างๆ คาๆ หลุดๆ ข้ามๆ อยู่ ทำให้ยังไม่สนิทใจสักเท่าไหร่ ก็ได้แต่หวังว่า ลางสังหรณ์ของเขาจะผิดไป หรือเขาจะมองในด้านลบไปเองเท่านั้น

ไรยามองเจ้าบ่าวเดินไปส่งผู้ใหญ่ตรงประตูห้อง ขณะตัวเองนั่งอยู่เดย์เบดตรงปลายเตียงด้วยอาการอ่อนล้า ถ้าได้อาบน้ำ เปลี่ยนชุด คงจะดีไม่น้อย แต่ก็ยังไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ของใช้ส่วนตัวอยู่ไหน

เมื่อวานตอนออกบ้านไปนอนโรงแรม ก็มีกระเป๋าเดินทางแค่สองใบ หนึ่งคือข้าวของเครื่องใช้ที่จะเอาขึ้นห้องพัก อีกใบคือเสื้อผ้าจะเอามาใช้ที่บ้านใหม่ ไว้มีอะไรขาดเหลือค่อยกลับไปเอาอีกที

เธอมองเขาถอดสูทโยนลงเตียง ท่าทีเหมือนหงุดหงิด หรืออาจจะเหนื่อย คงเดินทางกลับจากต่างประเทศ ยังไม่ได้พัก ส่วนเธอก็อยากพักเช่นกัน จะถามหากระเป๋าก็เหมือนเขาไม่อยากคุยด้วย เลยนั่งรอสักพัก

แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เห็นเขาเดินไปคว้าแก้วกับเหล้าจากตู้ข้างผนัง ไปนั่งอยู่โซฟายาว ตรงหน้าต่างบานใหญ่ มันยาวตั้งแต่ผนังฟากหนึ่งไปอีกฟากหนึ่ง จนอดสงสัยไม่ได้ ว่าเขาใช้ห้องนี้รองรับแขกหรือไง

“อยากอาบน้ำจังค่ะ”

เห็นเขารินเหล้าแล้วกระดกรวดเดียวแบบไม่สนใจเธอ เลยตัดสินใจเอ่ยเบาๆ

“โน่นไงห้องน้ำ ไม่เห็นเหรอครับคุณหนูย้า”