เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 64

พ่อคนที่สองบอกเขา ตอนจะให้สร้างบ้านนี้ ยกให้เขาถือกรรมสิทธิ์แต่เพียงผู้เดียว แต่พ่อออกเงินทั้งหมด เขาเป็นฝ่ายลงแรง ตั้งแต่ออกแบบ เขียนแบบ ควบคุมการสร้าง เมื่อผู้มีพระคุณรักและไว้ใจขนาดนั้น เขาก็จะต้องต้อนรับขับสู้ แขกของผู้มีพระคุณเป็นอย่างดี แต่ก็เพิ่งจะได้ต้อนรับแขกของแขกก็ครั้งนี้แหละ

ดูเหมือนลูกชายของแขกของแขกจะเหล่เมียเขาบ่อยครั้งตอนกินข้าว ตอนออกไปนั่งจิบชาตรงริมสระน้ำ แล้วคุยกันเรื่องสัพเพเหระก็เช่นกัน มันทำให้อดสงสัยไม่ได้ ว่าทำไมเมียได้เสน่ห์แรงนัก

เริ่มตั้งแต่ไอ้ห่าเวย์ ที่เบื่อเมียตัวเองแล้วแสดงออกอย่างชัดเจนว่าอยากได้เมียเขา บินยามินนั้นบางครั้งก็เหมือนจะสนใจอย่างโจ่งแจ้ง แต่บางทีก็เหมือนจะมองด้วยความเอ็นดู แล้วรายใหม่นี้ มองปราดเดียวก็รู้ว่าสนใจแน่ๆ มันช่างไม่เกรงใจเลยนะ ทั้งที่เขาก็แสดงออกให้เห็นเต็มตาว่านี่

‘เมียกู’

แต่ยังกล้าเหล่ขนาดนี้ ถ้าไม่คิดว่าจะเสียมารยาท ก็อยากจะถามมันตรงๆ ว่า

‘มึงจะมองทำเควี้ยะอะไรนัก’

ส่วนเมียเห็นนิ่งๆ เหมือนสงวนท่าที ไม่รู้กลัวผัวจะว่าหรือเพราะอะไรกันแน่ อยากรู้นัก ว่าลับหลัง จะนิ่งหรือเปล่า คิดๆ แล้วก็หมั่นไส้ อยากจับกดลงตรงเก้าอี้ แล้วมอบความเป็นสามีให้สักสองสามยก และแน่นอนเขาก็ได้แค่คิด และภาวนาขอให้แขกเหนื่อย ง่วง แล้วแยกย้ายกันไปนอนสักที

“นั่งเครื่องมานาน ผมขอตัวพักผ่อนก่อนดีกว่าครับ บินยามินก็จะได้พักด้วย เจ้าของบ้านด้วย รบกวนมาหลายชั่วโมงแล้ว เกรงใจจริงๆ ครับ”

ตั้งแต่รู้จักกันมา บินยามินเพิ่งพูดเข้าหูก็ตอนนี้เอง

“ไม่เป็นการรบกวนเลย ผมยินดีและเต็มใจต้อนรับครับ ดีใจซะอีกที่พวกคุณมาเป็นแขก”

แต่ใครจะพูดตรงๆ ได้ และเมื่อแขกยืนยันจะขึ้นห้องพัก วงถึงแตก ต่างคนต่างแยกย้าย

“ฝันดีนะครับไรยา อย่าลืมนะ ผมจองตัวคุณไปเป็นเพื่อนแขกผมช้อปปิ้ง”

บินยามินเอ่ยตอนจะแยกกันขึ้นบันไดไปคนละฟาก

“ด้วยความยินดีค่ะ คุณเลราน่าก็ไปด้วยใช่มั้ยคะ”

ไรยากลัวจะทำหน้าที่ได้ไม่ดี เลยต้องหาตัวช่วย

“ไปครับ ส่วนคุณ ก็ช่วยผมพาเพื่อนไปชมบ้านนะฮั้นท์”

“ได้ครับ”

“เผื่อเพื่อนผมถูกใจ คุณได้โปรเจ็กต์ใหม่ ต้องเลี้ยงมื้อใหญ่ผมนะ”

“ด้วยความยินดีครับ”

จริงๆ แล้วหรัญญ์ยังไม่อยากได้ลูกค้าใหม่นัก เพราะโปรเจ็กต์บินยามินเหลืออีกหลายหลังไม่ได้สร้าง อีกทั้งเขาก็ยังไม่อยากขยายงานให้ใหญ่ขึ้นกว่าเดิมเร็วนัก เพราะอะไรๆ ก็ไม่แน่นอน ถึงจะมั่นใจว่าอัฟแนนมีเงินทุนมากพอ

ต่อไปถ้าไม่มีงานป้อน จะมีรายจ่ายใหญ่หลวงจนเหมือนเอาเงินโยนทิ้งทะเล แต่ถ้าลูกค้าเต็มใจรอ เขาก็จะยินดีไม่น้อย กำไรที่ได้ก็ไม่ต่ำกว่าห้าร้อยล้านแล้ว

“อ้อ ลืมบอกไปครับไรยา” บินยามินหันมาหาไรยาอีกรอบ

“คะ”

“วันนี้คุณแต่งตัวดูดีและถูกกาลเทศะมาก แล้วก็วางตัวได้ดีเยี่ยมเลย ขอบคุณอีกครั้งครับที่ช่วยดูแลแขกผม”

ไรยาก้มมองตัวเอง ไม่เข้าใจว่าแค่กางเกงขายาวสีครีมกับเสื้อแขนยาวผ้านิ่มๆ สีน้ำตาลอ่อนๆ เครื่องประดับก็แค่นาฬิกา จะทำให้ถูกชมขนาดนี้

“ขอบคุณค่ะ ที่คุณให้เกียรติย้า”

เลยยิ้มรับอย่างอ่อนน้อมเท่านั้น

“ฝันดีครับ”