เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 65

หรัญญ์ใส่เนกไทไป ตาก็มองคนนอนหลับลึกบนเตียงไปด้วย ยิ้มตรงมุมปากด้วยความพึงพอใจ เพราะเมื่อคืนใช้ความเป็นสามีไปสี่รอบ ตอนเช้าเสร็จจากฟิตเนสอีกสอง มีแรงตื่นไปอ่อยผู้ชายก็เชิญ

ผิวปากเบาๆ ขณะเลือกเสื้อสูท แต่ก็คิดขึ้นได้ว่าวันนี้คงไม่เข้าออฟฟิศ ตอนบ่ายก็ต้องพาเพื่อนบินยามินไปดูไซต์งานด้วย เลยฉวยเสื้อเชิ้ตกับกางเกงมาใส่เท่านั้น

หลังเขาออกไปเกือบชั่วโมง คนที่เขาทำให้หมดสิ้นเรี่ยวแรงถึงได้สะดุ้งตื่น ไม่ใช่เพราะตื่นเอง แต่เพราะเสียงมือถือดังครั้งแล้วครั้งเล่าต่างหาก พยายามตั้งสติ มองหาไม่เห็น จำได้ว่าเมื่อคืนเอาใส่กระเป๋ากางเกงไว้ แล้วถูกสามีขี้สั่งถอดให้ น่าจะเหวี่ยงไปที่ไหนที่หนึ่งแน่ๆ

“คะป้า”

พาร่างเปลือยเปล่าลงไปนั่งคุกเข่ารับสาย เพราะกางเกงตกอยู่ปลายเตียง

“อะไรนะคะ ได้ค่ะ เดี๋ยวย้าไปค่ะ”

แม้จะถูกรีดเรี่ยวแรงไปจนจะหมดตัว แต่เมื่อมีเรื่องพ่อเข้ามากระตุ้น ก็รีบอาบน้ำแต่งตัว แล้วขับรถออกบ้านไปชนิดไม่ได้สนใจใครเลย โดยเฉพาะสามีขี้เอาที่นั่งประชุมเครียดอยู่ในห้องกับทีมงาน เลยไม่รู้ว่าเมียที่ตัวเองคิดว่านอนอยู่บนห้องไปไหน

“คุณพ่อเป็นยังไงบ้างคะป้า”

เปิดประตูเข้าไปในห้องได้ ก็เห็นพ่อหลับอยู่บนเตียง มีเอียดกับอ่อนนั่งเฝ้าอยู่ใกล้ๆ เอียดยังไม่ได้เอ่ยอะไร แพทย์เจ้าของไข้กับพยาบาลก็เข้ามา

“คุณพ่อเป็นยังไงบ้างคะคุณหมอ”

ตามหมอออกมาจากห้อง เพราะไม่อยากคุยข้างใน กลัวพ่อจะตื่น

“คนไข้กินยานอนหลับเกิดขนาดครับ ดีที่ส่งโรงพยาบาลทัน”

แทบจะลมจับ ไม่รู้ว่าพ่อตั้งใจหรือเพราะหลงลืม แต่ปกติพ่อจะความจำดี

“คุณผู้หญิงทิ้งคุณท่านไปจะสามอาทิตย์แล้วค่ะ เก็บของไปหมดเลย”

ไม่ได้แปลกใจเมื่อได้ยินจากเอียด

“คุณพ่อตั้งใจหรือลืมคะป้า”

“ป้าก็ไม่รู้ค่ะ ปกติคุณท่านความจำดีจะตาย แต่พอทะเลาะกับคุณผู้หญิงแรงๆ วันนั้น แล้วมีผู้ชายมารับช่วยคุณผู้หญิงขนของไป คุณผู้ชายเอาแต่หมกตัวอยู่ในห้อง ข้าวปลาก็ไม่อยากแตะ ป้าต้องบังคับค่ะ”

“ทำไมไม่โทรบอกย้าคะ”

“คุณผู้ชายห้ามไว้ค่ะ ยึดมือถือป้ากับลุงมาดูไลน์เกือบทุกวันด้วยนะคะ”

“แล้วทำไมป้าไม่โทรหาย้าล่ะคะ จะได้ไม่มีหลักฐานให้คุณพ่อเห็นค่ะ”

“คุณท่านบอกว่าคุณย้าอยู่บ้านใหม่ คงไม่ได้มีความสุขเท่าไหร่ เลยไม่ให้ป้าเอาเรื่องไปกวนใจคุณหนูอีก ลำพังแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักเพื่อช่วยพวกเรา ก็มากพอแล้ว ถ้าไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายคุณท่านห้ามค่ะ ให้เราสัญญาด้วยนะคะ ถ้าไม่ทำตาม ขู่ว่าจะฆ่าตัวตาย ป้าก็เลยไม่กล้าค่ะ”

“คุณพ่อ”

น้ำตาไหลพรากทันที ขณะหันไปมองพ่อหลับอยู่ท่าเดิม ถ้าลุงป้าไม่ช่วยไว้ เธอคงต้องนั่งมองร่างที่ไร้วิญญาณของพ่อแล้ว

“ขอบคุณป้ากับลุงนะคะ ย้าไม่ดีเองค่ะที่ไม่ยอมไปหาคุณพ่อเลย ถ้าได้คุยกับย้าบ้าง คงจะไม่เครียดขนาดนี้หรอกค่ะ ย้าผิดเองค่ะ”

“ไม่นานเท่าไหร่ค่ะ คุณพ่อเป็นยังไงบ้างคะ”

“ไม่เป็นอะไรมากหรอก พ่อแค่...”

ปิยะเสียงสั่นๆ แล้วทำท่าจะร้องไห้อีก ไรยาจับมือพ่อ เพราะรู้ดีว่าพ่อจะพูดถึงผู้หญิงคนนั้นแน่ๆ

“คุณพ่อไม่ต้องคิดอะไรมากหรอกค่ะ รักษาตัวให้หายก่อน จำไว้นะคะ ไม่มีใครรักเราเท่ากับตัวเราหรอกค่ะ คุณพ่อเคยสอนย้านี่คะ จำได้มั้ยคะ”

“จำได้สิลูก”

ปิยะถามตัวเองในใจ ว่าลืมลูกไปได้ยังไงกัน ทำไมถึงคิดจะตัดช่องน้อยแต่พอตัว ทิ้งให้ลูกเผชิญโลกอันโหดร้ายเพียงลำพัง ทั้งที่ลูกอยู่เคียงข้างตลอดมา ในยามไม่หลงเหลือใคร ลูกก็ไม่เคยหนีหน้าไปไหนเลย เรียนจบลูกก็ยอมไม่ไปเรียนต่อเมืองนอก ทั้งที่อายเพื่อนๆ ที่ต่างไปเรียนกันหลายคน

ลูกยอมมาบริหารงานแทน ทั้งที่ลูกอยากเป็นดีไซเนอร์ และวางแผนว่าจะมีห้องเสื้อของตัวเอง และลูกก็ยอมแต่งงานกับผู้ชายที่ลูกไม่รู้จักและคงไม่ได้รักด้วย เพียงเพื่อเขาและทุกคน แล้วเขายังมีหน้าจะชิงฆ่าตัวตายทิ้งลูกไปอีก เขานี่มันเป็นพ่อประเภทไหนกันนะ

“พอขอโทษนะลูก พ่อไม่ดี พ่อทำให้ลูกเสียใจ พ่อขอโทษ”

“เราตกลงกันแล้วไงคะคุณพ่อ ว่าจะไม่โทษตัวเองหรือไม่โทษกัน ต่อไปนี้มีอะไรเราก็จะคุยกันค่ะ ถ้าเจอปัญหา เราจะได้ช่วยกันหาทางออกยังไงคะ ตกลงมั้ยคะ”

“โอเคจ้ะ พ่อจะพยายาม”

สองพ่อลูกปรับความเข้าใจกัน จนความรู้สึกกลับมาดีดังเดิม แต่ปิยะก็ไม่อยากบอก เรื่องที่เขยสั่งให้ย้ายไปอยู่ที่อื่น เหลืออีกไม่กี่วันก็จะครบกำหนดแล้ว เพราะห่วงลูก กลัวว่าลูกจะไปออกอาการกับอีกฝ่าย เหมือนจะได้ไม่คุ้มเสีย

เพราะหลังจากเขยออกบ้านไปวันนั้น เขาก็คาดคั้นเอาความจริงเรื่องบ้านกับเมีย จนรู้ว่านอกจากบ้านของเขยที่เมียไปยึดมาแล้ว ยังมีบ้านคน อีกหลายหลัง ทั้งหมดถูกเอาไปขายต่อราคาถูก เพราะเมียอยากได้เงินไปใช้หนี้บ่อน สุดท้ายก็ยังใช้ไม่หมด จนต้องหนีหัวซุกหัวซุน ทิ้งปัญหาไว้ให้เขากับลูกช่วยกันแก้เกือบตาย