เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 66

“สวัสดีค่ะ ย้าติดธุระค่ะ ไม่แน่ใจว่าจะปลีกตัวไปได้หรือเปล่า...”

หลังป้อนข้าวพ่อเสร็จแล้ว ไรยาก็รับสายของบินยามิน แล้วรีบเดินออกไปคุยตรงระเบียง เพราะไม่อยากรบกวนพ่อ

“มีอะไรหรือเปล่าลูก”

แต่พ่อก็ได้ยินจนได้

“ไม่มีค่ะ แค่เรื่องงานนิดหน่อยค่ะ”

“ย้าไปเถอะ ไม่ต้องห่วงหรอก พ่อไม่เป็นอะไรแล้ว เอียดกับอ่อนก็อยู่ด้วย”

“แต่ย้าห่วงคุณพ่อนี่คะ”

“ไปทำงานเถอะนะลูก จำไม่ได้เหรอ ว่าเราต้องมีเงินไว้ใช้นะ ถ้าย้าขาดงานแล้วเราจะเอาเงินที่ไหนกันล่ะ”

“ย้ามีให้อยู่แล้วค่ะ คุณพ่อจะเอาเท่าไหร่คะ”

“ตอนนี้ยังหรอกลูก แต่ต่อไปไม่แน่ พ่อถึงอยากให้ย้าทำงานไง ไม่ต้องห่วงพ่อหรอก ไปเถอะ คืนนี้ก็ไม่ต้องมาเฝ้าหรอก พ่ออยู่ได้”

“เอางั้นเหรอคะ”

“เอาแบบนี้ล่ะลูก ไว้พรุ่งนี้ค่อยแวะมาใหม่ ไปทำงานได้แล้วยัยตัวยุ่งของพ่อ”

“แน่ใจนะคะคุณพ่อ”

“แน่ใจสิจ๊ะ ไปได้แล้ว”

เกือบห้าโมงเย็นแล้ว เมื่อไรยาก้าวออกจากรถยุโรปหรูของบินยามิน มีภรรยาของเพื่อนเขาออกไปยืนอีกฝั่ง เลราน่ากับเอริก้าอยู่อีกคันพร้อมลูกสาวของเพื่อนเขา ส่วนรถของไรยานั้น

บินยามินให้คนสนิทขับตามมา เพราะอยากจะถามไถ่อาการป่วยของพ่อเธอให้รู้อย่างแน่ชัด ทั้งที่แรกๆ เธอไม่อยากบอก แต่สุดท้ายไรยาก็ยังบ่ายเบี่ยงไม่ยอมบอก เพราะมีคนอื่นอยู่ในรถด้วย

แรกทีเดียวบินยามินไม่มีแผนจะไปกับสาวๆ เพราะอยากจะให้แยกกันตามกำหนดเดิม แต่เพื่อนของเขาดันอยากไปเที่ยวกับภรรยาและลูกๆ พอดูบ้านเสร็จ เลยต้องพาเพื่อนตามไปสมทบ

ส่วนหรัญญ์ไม่ได้ไปด้วย เพราะมีงานรออยู่อีกเพียบ อีกทั้งบินยามินก็เกรงใจ หากจะต้องรบกวนให้ตามไปคอยดูแล ลำพังส่งวายุสกับพชิราตามไปคอยอำนวยความสะดวก ก็คิดว่าเกินพอแล้ว

“คุณวันจะตั้งโต๊ะมื้อเย็นกี่โมงนะครับ”

“ปกติก็ราวทุ่มหรือทุ่มครึ่งค่ะ แต่ไม่แน่ใจว่าแขกของคุณบินยามินหิวหรือกำหนดเวลาใหม่ไว้หรือเปล่าค่ะ”

“ผมว่าคงไม่หรอก อีกอย่างก็คงยังไม่ค่อยหิวกัน ตอนเดินห้างก็กินไปบ้างแล้ว”

“น่าจะอย่างนั้นค่ะ”

“แล้วคุณจะทำอะไรมั้ยครับ ก่อนจะถึงเวลาอาหาร”

“ก็ขึ้นห้องเอาของไปเก็บแล้วก็อาจจะอาบน้ำค่ะ คุณบินยามินมีอะไรจะให้ย้าทำเหรอคะ”

“ไม่ครับ ผมแค่อยากถามอาการของพ่อคุณ ไม่ทราบสะดวกไปคุยตรงสวนริมน้ำหรือเปล่า ตอนเย็นๆ ผมชอบไปเดินเล่นที่นั่น”

“ได้ค่ะ ดีเหมือนกัน ย้าจะได้ช่วยคุณป้าวันด้วย เพราะวันนี้จะตั้งโต๊ะที่สวนริมน้ำค่ะ”

“โอเคเลย ผมไปรอที่นั่นนะครับ”

“ค่ะ ขอเอาของไปเก็บ กับอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ แล้วจะรีบลงมาค่ะ”

“ครับ”

ไรยารีบหิ้วถุงหลายต่อหลายใบ ที่บินยามินซื้อให้ ทั้งที่ไม่อยากได้ แต่เขาก็สั่งให้เธอเลือก เพราะซื้อให้ภรรยากับลูกสาวเพื่อน แล้วเลยใจดีซื้อให้เลราน่ากับเอริก้าด้วย เลยหันไปถามเธอกับพชิราด้วย เธอปฏิเสธแต่แรก ไม่เหมือนพชิรารีบเลือกของแพงๆ ใหญ่เลย

“ไรยาครับ ถึงเราจะรู้จักกันไม่นาน และผมเป็นแค่ลูกค้าของสามีคุณ แต่อยากให้รู้ไว้ ว่าผมเห็นคุณเป็นเพื่อน หรืออาจจะมากกว่าเพื่อนด้วย”

“คะ?”

กลัวว่าเขาจะหลุดคำอื่นออกมา เพราะอ่านสายตาหรือท่าทีไม่ค่อยออก ว่ารู้สึกยังไงกับเธอ

“หมายถึง ผมอาจจะรู้สึกว่าคุณเป็นคนในครอบครัว เป็นน้องสาว อะไรทำนองนี้ครับ คุณคิดว่าผมจะพูดอะไรเหรอ”

บินยามินมองสาวสวยตรงหน้าแล้วยิ้ม

“เปล่าค่ะ” ยิ้มเก้อ

“ถ้าไม่ติดอะไร ผมก็อยากจะรู้ถึงสาเหตุและอาการป่วยพ่อคุณบ้างครับ ในฐานะเพื่อนหรือพี่ชาย แต่ถ้าคุณไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรครับ ผมไม่บังคับหรอก”

“ถ้าคุณอยากรู้จริงๆ ย้าก็บอกได้ค่ะ”

เลยเล่าเท่ารู้จากเอียด

“ผมดีใจนะครับ ที่คุณไว้ใจผม”

“ก็คุณเป็นเพื่อนนี่คะ หรือว่าจะเป็นพี่ชายดีคะ”

“อืม พี่ชายก็ได้ครับ เพราะเพื่อนน่าจะอายุห่างกันเยอะไปหน่อย ผมสี่สิบห้าแล้ว ส่วนคุณแค่ยี่สิบเจ็ดเอง คุณเกิดปีเดียวกับน้องสาวคนเล็กของผมด้วยนะ เอาเป็นว่าผมมีน้องเพิ่มอีกคนนะครับ”

“ขอบคุณค่ะพี่ชาย”

“ต่อไปถ้าน้องสาวมีอะไรให้พี่คนนี้ช่วยเหลือ ก็ไม่ต้องเกรงใจนะครับ พี่คนนี้จะยินดีมากครับ”