เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 67

“ขอบคุณค่ะ แขกลงมากันแล้วนะคะ สงสัยจะหิวค่ะ”

“ผมก็ว่างั้นครับ เพราะผมก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน”

“ย้าขอไปช่วยคุณป้าวันจัดโต๊ะนะคะ กำลังยุ่งๆ กันเลย”

“ครับ”

ยิ้มให้พี่ชายที่ไม่เคยมีเลยในชีวิต แล้วรีบไปช่วยวันดี พอแขกอิ่ม แยกกันไปนั่งคุยตามริมน้ำ ก็ช่วยยกชากับกาแฟไปเสิร์ฟ เพราะสงสารวันดีกับเด็กๆ ไม่น้อย ที่ยุ่งเรื่องข้าวปลาอาหารตั้งแต่เช้าจรดค่ำ แถมยังจะต้องเตรียมของไว้ทำพรุ่งนี้อีก เลยขอช่วยเก็บโต๊ะกับเก้าอี้ ที่เอามาจากห้องเก็บ แล้วยังจะต้องยกกลับอีก

“เวย์ช่วยนะย้า”

วายุสแยกตัวออกมาจากแขกที่คุยกันจนเบื่อแล้ว ไรยากำลังหอบแจกันดอกไม้กับกล่องทิชชูอยู่กับอก หันไปมองเขาด้วยท่าทีแปลกใจ

“ไม่เป็นไรค่ะ”

“ไม่เป็นได้ยังไง โต๊ะพวกนี้หนักจะตาย ให้เวย์ช่วยดีกว่า”

วายุสไม่ได้รอให้เธอตอบรับ แต่รีบเข้ามาช่วยทันที เลยไม่รู้จะปฏิเสธยังไง อีกทั้งการมีคนช่วยก็เบาแรงไปได้มาก

“ไม่เห็นย้าใส่สร้อยที่คุณบินยามินซื้อให้เลย กลัวพี่ฮั้นท์ว่าเหรอ”

วายุสชวนคุยด้วยท่าทียิ้มแย้มแจ่มใส ผิดกับตอนอยู่กับพชิรา เขาไม่ค่อยยิ้มและไม่ค่อยคุยเลย หันไปมองก็เห็นพชิราคุยกับลูกชายของเพื่อนบินยามิน จนเกิดอาการสงสัย ว่านั่นคือเป้าหมายใหม่หรืออย่างไร เพราะตอนไปเดินซื้อของ ก็เห็นคุยกันกะหนุงกะหนิงตลอด

“เปล่าค่ะ”

“พี่ฮั้นท์น่าจะดีใจมากกว่านะ มีคนซื้อของแพงๆ ให้เมีย จะได้ประหยัดตังค์ไง”

วายุสลดเสียงลงตรงคำท้ายๆ แล้วหัวเราะ ไรยายิ้มตามบ้าง เพราะคิดถึงหน้าคนขี้เหนียวออกได้เป็นอย่างดี ตอนนี้ก็เห็นกำลังคุยกับบินยามิน ในมือของเขาก็มีแก้วไวน์

“ไม่ค่อยชอบใส่เครื่องประดับค่ะ”

“นั่นสินะ เวย์ลืมไปได้ยังไง ตอนเราเรียนด้วยกัน ย้ายังไม่ค่อยใส่อะไรเลย ทั้งที่มีในตู้เพียบ ถ้าเวย์เป็นผู้หญิงนะ ตอนนั้นเวย์จะขโมยมาใส่ให้หมดเลย เสียดายของ”

อีกแล้วที่วายุสหัวเราะ แล้วก็ทำให้ไรยาพลอยหัวเราะไปด้วย เพราะภาพที่เขาเคยเข้าไปในห้องเธอ เอาสร้อยเอย กำไลเอย แหวนเอยมาใส่คอ เดินตุ้งติ้งกับกิ๊ฟซี่ ทุกคนต่างหัวเราะชอบใจไปตามๆ กัน

“เก็บโต๊ะเสร็จแล้ว ขอเข้าไปช่วยคุณป้าวันกับเด็กๆ เตรียมของในครัวนะคะ”

“เวย์ไปด้วยครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ไปคุยกับแขกเถอะ เจ้านายให้มาเทคแคร์ไม่ใช่เหรอ”

“พวกนั้นคุยกับเวย์จนเบื่อแล้ว ตอนนี้คงอยากคุยกับพีชมากกว่า อีกอย่างเวย์อยากช่วยครับ ไปกัน”

ห้ามไม่ได้ตามเคย เลยเดินไปครัวด้วยกัน ก็มีงานให้ช่วยเยอะ พรุ่งนี้ทำอาหารจีน นอกจากแขกแล้ว ก็ยังมีคนติดตามแขกอีกเป็นสิบ ไหนจะคนในบริษัท ที่เหมือนย้ายออฟฟิศมาอยู่บ้านอีกเป็นสิบ เรียกว่าช่วงไหนที่บินยามินมาดูโปรเจ็กต์ คุณป้าวันก็จะต้องรับศึกหนักตลอด

กว่าจะได้ขึ้นห้องก็ดึกแล้ว แขกต่างแยกย้ายไปพักผ่อนแล้ว รวมทั้งสามีขี้สั่งก็ไม่เห็นแล้ว เดาว่าน่าจะขึ้นห้อง หรือไม่ก็อยู่ในออฟฟิศ ตามประสาคนบ้างาน

ตั้งแต่แต่งกันมา นอกจากถูกเขาลากไปเอง ก็ไม่เคยเข้าทางประตูห้องของเขาเลย ห้องอีกฟากไม่มีเสียง แปลว่ายังไม่ขึ้นมา รีบไปอาบน้ำทันที เหนื่อยมาทั้งวัน พรุ่งนี้ก็ต้องรีบไปเยี่ยมพ่อแต่เช้าอีก

“ถ้าอ่อย คงได้มากกว่าสร้อยแน่ๆ อยากให้ทำมั้ยล่ะ”

“ถ้าจะทำ ก็หย่าก่อน ผมไม่อยากให้นามสกุลเสียเพราะเมียร่าน ผัวก็มี ยังแรดกับชายอื่นอีก”

“หย่าแล้วฉันไปแต่ตัว ส่วนคุณก็ได้ทุกอย่างของฉันไปนี่นะ เป็นแผนการเขี่ยฉันให้พ้นทางหรือเปล่าล่ะ”

“ทำไมผมจะต้องวางแผนด้วย ผมเอาบริษัทคุณมาเป็นของผมได้โดยไม่ต้องแต่งด้วยซ้ำ”

“แล้วจะแต่งทำไม”

“เพราะผมสมเพชพวกหิวเงินไง เลยให้โอกาส เผื่อจะกลับตัวกลับใจบ้าง แต่เปล่าเลย นับวันยิ่งทำให้เห็น ว่าผมไม่มีทางเติมเต็มความหิวของคุณได้ ทั้งเงินทั้งเซ็กซ์ ถามจริงๆ เมื่อคืนกินไม่อิ่มเหรอ”

“ถ้าจะดูถูกฉันไม่เลิก เชิญออกไปได้แล้ว จะนอน พรุ่งนี้มีเรื่องให้ต้องทำอีกเยอะ”

เหนื่อยเกินกว่าจะเถียง และไม่อยากใส่ใจน้ำคำของเขาแล้ว เพราะเบื่อเอามากๆ

“เรื่องที่จะต้องเตรียมตัวอ่อยผู้ช่วยนะเหรอ”

“แล้วแต่จะคิด ออกไป”

“ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น จนกว่าจะเอา ให้ไม่มีแรงไปอ่อยคนอื่น มานี่ ร่านนักใช่มั้ย”

แทบจะปลิวไปหาเตียง เมื่อถูกเขาจับเหวี่ยงอย่างแรง แล้วก็กระโจนเข้ามาหา เอาร่างอันหนักอึ้งกดร่างเธอ จากกลิ่นไวน์ที่เขาน่าจะดื่มไปเยอะ ทำให้เดาได้ว่าค่ำคืนนี้ คงเขารีดเรี่ยวแรงไปหลายต่อหลายรอบแน่ๆ