เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 68

เสียงปลุกจากมือถือที่ตั้งไว้ ทำให้ไรยาตื่นตอนหกโมงเช้าพอดี ถึงจะยังเหนื่อยและง่วงอยู่ ก็จะต้องฝืนตัวเองเพราะจะต้องไปเยี่ยมพ่อ ในห้องไม่มีคนที่ทำให้ระบมไปทั้งตัวแล้ว

ไม่สนใจจะหาคำตอบ ได้แต่ค่อยๆ ลุกไปอาบน้ำ เนื้อตัวเต็มไปด้วยจุดเขียวเป็นจ้ำๆ ทั้งของเก่าทั้งใหม่ จึงไม่แปลกใจหากวันนี้ จะต้องแต่งตัวรัดกุมกว่าปกติ

ตอนเดินออกจากห้อง มึนหัวนิดๆ จนเซเกือบจะล้ม หากไม่เกาะราวบันไดไว้ แต่ก็ไม่สนใจอะไรมาก เพราะอยากรีบไปหาพ่อ รู้ว่าเพราะนอนน้อย

กว่าเขาจะปล่อยให้หลับ ก็ตีสองเข้าไปแล้ว ตอนเช้าตรู่ก็ถูกปลุกมาบำเรอความสุขให้อีกถึงสองรอบ ได้งีบนิดเดียวก็ต้องตื่นแล้ว ถ้าไม่ตั้งปลุกไว้อาจมีตื่นเที่ยงแน่ๆ

“ทำไมตื่นเช้าจังเลยจ๊ะ”

ไปถึงห้องอาหารที่คิดว่าจะยังไม่มีใคร เพราะแค่หกโมงครึ่งเท่านั้น ก็ดันเห็นสามีขี้สั่ง พชิราและวายุสนั่งอยู่ก่อนแล้ว แสดงว่าแขกยังไม่ตื่น หรือไม่ก็จัดแยกไว้ให้บนตึก เพื่อความเป็นส่วนตัว ไรยามองคุณป้าวันกำลังตักโจ๊กจากหม้ออุ่นบนโต๊ะ ยิ้มทักทายเธอเป็นคนแรกและคนเดียว ส่วนคนอื่นๆ (ผัวตัวเอง) แค่หันมามองเท่านั้น

“เชิญครับย้า”

แต่วายุสกลับลุกขึ้นเลื่อนเก้าอี้ให้ ผิดกับสามีขี้สั่ง นั่งมองนิ่งๆ ในมือมีแก้วกาแฟ

“ไม่เป็นไรค่ะ รบกวนเปล่าๆ เดี๋ยวย้าจัดการเองได้”

กลัวจะถูกสามีขี้สั่งเอาไปเหน็บแนมอีก เลยยิ้มบางๆ อย่างเกรงใจให้วายุสและไม่ยอมนั่งสักที

“ไม่รบกวนเลย เวยทำแบบนี้ให้ย้ากับสาวๆ เสมอๆ จำไม่ได้เหรอสมัยเรียนด้วยกัน เชิญครับ อย่าให้เวย์เสียความตั้งใจนะ”

วายุสยังคงไม่ยอมแพ้ และไม่สนใจท่าทีของพชิรากับหรัญญ์ด้วยซ้ำ

“ไม่ต้องเกรงใจเราหรอกจ้ะย้า เราไม่ถือ พี่ฮั้นท์ก็คงไม่ถือหรอกถ้าสามีของพีชจะบริการภรรยาพี่ ใช่มั้ยคะพี่”

พชิรามองยิ้มๆ แล้วหันไปหาหรัญญ์

“ตามสบาย มีคนทำหน้าที่แทนก็ดีเหมือนกัน ไม่เหนื่อย”

ส่งเสียงหนักนิดๆ ขณะมองเมียด้วยสายตาเรียบเฉย ในหัวก็มีภาพเมียนอนหายใจรวยริน ตอนเขารีดแรงออกจากร่างเมื่อรุ่งสางนี้ ไม่เข้าใจว่ายังตื่นไหวได้ยังไง สงสัยอยากลุกมาอ่อยเศรษฐีแน่ๆ สะใจจริงๆ ที่เขาให้ป้าจัดมื้อเช้าไปไว้บนตึกแทน

“ย้าคงจะไม่ถือเหมือนกันใช่มั้ย ถ้าเราจะบริการสามีเพื่อน”

พชิราตักขนมจีบจากเข่งใส่จานให้หรัญญ์ทันที เห็นแล้วเกิดอาการเบื่อนิดๆ

“ฝีมือคุณป้าวันอร่อยสุดๆ เลยค่ะพี่ฮั้นท์ ต้องขอบคุณนะคะ ที่ให้พวกเรามาช่วยต้อนรับแขก เลยมีโอกาสได้กินของดีๆ ตลอด”

พชิราวางมือจากส้อมแล้วเกาะแขนหรัญญ์ ไรยาเลือกที่จะไม่ให้ค่า

“ย้าเอาอะไรดีจ๊ะ”

หันไปหาวันดีที่ยังถือทัพพีค้างอยู่ตรงหน้าหม้อโจ้ก และความที่หันไปเร็วหน่อย บวกกับพักผ่อนน้อย เลยเกิดอาการมึนหัวนิดๆ จนเกือบจะเซล้ม

“ย้า ผมว่ารีบนั่งดีกว่านะครับ”

ถ้าไม่มีวายุสช่วยประคองไว้ แล้วพานั่งเก้าอี้ที่เขาเลื่อนรอ

“เป็นอะไรจ๊ะ ไม่สบายหรือเปล่า”