เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 68

เสียงปลุกจากมือถือที่ตั้งไว้ ทำให้ไรยาตื่นตอนหกโมงเช้าพอดี ถึงจะยังเหนื่อยและง่วงอยู่ ก็จะต้องฝืนตัวเองเพราะจะต้องไปเยี่ยมพ่อ ในห้องไม่มีคนที่ทำให้ระบมไปทั้งตัวแล้ว

ไม่สนใจจะหาคำตอบ ได้แต่ค่อยๆ ลุกไปอาบน้ำ เนื้อตัวเต็มไปด้วยจุดเขียวเป็นจ้ำๆ ทั้งของเก่าทั้งใหม่ จึงไม่แปลกใจหากวันนี้ จะต้องแต่งตัวรัดกุมกว่าปกติ

ตอนเดินออกจากห้อง มึนหัวนิดๆ จนเซเกือบจะล้ม หากไม่เกาะราวบันไดไว้ แต่ก็ไม่สนใจอะไรมาก เพราะอยากรีบไปหาพ่อ รู้ว่าเพราะนอนน้อย

กว่าเขาจะปล่อยให้หลับ ก็ตีสองเข้าไปแล้ว ตอนเช้าตรู่ก็ถูกปลุกมาบำเรอความสุขให้อีกถึงสองรอบ ได้งีบนิดเดียวก็ต้องตื่นแล้ว ถ้าไม่ตั้งปลุกไว้อาจมีตื่นเที่ยงแน่ๆ

“ทำไมตื่นเช้าจังเลยจ๊ะ”

ไปถึงห้องอาหารที่คิดว่าจะยังไม่มีใคร เพราะแค่หกโมงครึ่งเท่านั้น ก็ดันเห็นสามีขี้สั่ง พชิราและวายุสนั่งอยู่ก่อนแล้ว แสดงว่าแขกยังไม่ตื่น หรือไม่ก็จัดแยกไว้ให้บนตึก เพื่อความเป็นส่วนตัว ไรยามองคุณป้าวันกำลังตักโจ๊กจากหม้ออุ่นบนโต๊ะ ยิ้มทักทายเธอเป็นคนแรกและคนเดียว ส่วนคนอื่นๆ (ผัวตัวเอง) แค่หันมามองเท่านั้น

“เชิญครับย้า”

แต่วายุสกลับลุกขึ้นเลื่อนเก้าอี้ให้ ผิดกับสามีขี้สั่ง นั่งมองนิ่งๆ ในมือมีแก้วกาแฟ

“ไม่เป็นไรค่ะ รบกวนเปล่าๆ เดี๋ยวย้าจัดการเองได้”

กลัวจะถูกสามีขี้สั่งเอาไปเหน็บแนมอีก เลยยิ้มบางๆ อย่างเกรงใจให้วายุสและไม่ยอมนั่งสักที

“ไม่รบกวนเลย เวยทำแบบนี้ให้ย้ากับสาวๆ เสมอๆ จำไม่ได้เหรอสมัยเรียนด้วยกัน เชิญครับ อย่าให้เวย์เสียความตั้งใจนะ”

วายุสยังคงไม่ยอมแพ้ และไม่สนใจท่าทีของพชิรากับหรัญญ์ด้วยซ้ำ

“ไม่ต้องเกรงใจเราหรอกจ้ะย้า เราไม่ถือ พี่ฮั้นท์ก็คงไม่ถือหรอกถ้าสามีของพีชจะบริการภรรยาพี่ ใช่มั้ยคะพี่”

พชิรามองยิ้มๆ แล้วหันไปหาหรัญญ์

“ตามสบาย มีคนทำหน้าที่แทนก็ดีเหมือนกัน ไม่เหนื่อย”

ส่งเสียงหนักนิดๆ ขณะมองเมียด้วยสายตาเรียบเฉย ในหัวก็มีภาพเมียนอนหายใจรวยริน ตอนเขารีดแรงออกจากร่างเมื่อรุ่งสางนี้ ไม่เข้าใจว่ายังตื่นไหวได้ยังไง สงสัยอยากลุกมาอ่อยเศรษฐีแน่ๆ สะใจจริงๆ ที่เขาให้ป้าจัดมื้อเช้าไปไว้บนตึกแทน

“ย้าคงจะไม่ถือเหมือนกันใช่มั้ย ถ้าเราจะบริการสามีเพื่อน”

พชิราตักขนมจีบจากเข่งใส่จานให้หรัญญ์ทันที เห็นแล้วเกิดอาการเบื่อนิดๆ

“ฝีมือคุณป้าวันอร่อยสุดๆ เลยค่ะพี่ฮั้นท์ ต้องขอบคุณนะคะ ที่ให้พวกเรามาช่วยต้อนรับแขก เลยมีโอกาสได้กินของดีๆ ตลอด”

พชิราวางมือจากส้อมแล้วเกาะแขนหรัญญ์ ไรยาเลือกที่จะไม่ให้ค่า

“ย้าเอาอะไรดีจ๊ะ”

หันไปหาวันดีที่ยังถือทัพพีค้างอยู่ตรงหน้าหม้อโจ้ก และความที่หันไปเร็วหน่อย บวกกับพักผ่อนน้อย เลยเกิดอาการมึนหัวนิดๆ จนเกือบจะเซล้ม

“ย้า ผมว่ารีบนั่งดีกว่านะครับ”

ถ้าไม่มีวายุสช่วยประคองไว้ แล้วพานั่งเก้าอี้ที่เขาเลื่อนรอ

“เป็นอะไรจ๊ะ ไม่สบายหรือเปล่า”

“ก็ผมไม่แน่ใจว่าเมียเที่ยวไปแบให้ใครเอาบ้างไงล่ะ มีหลายคนเกิน ไหนจะลูกค้าวีไอพี ไหนจะลูกของเพื่อนลูกค้าวีไอพีอีก แล้วไหนจะ...”

“ไม่ต้องกลัวหรอกนะ รับรองว่าฉันไม่ปล่อยให้ท้องแน่” จ้องเขาหน้าเครียดขึง

“เพราะได้ที่เกาะใหม่เหรอ ถึงไม่อยากมีลูกให้ผม เงินผมเริ่มน้อยไปแล้วเหรอ ถ้าเทียบกับเงินคนอื่น”

หรัญญ์ก็ส่งสีหน้าเครียดใส่ไม่แพ้กัน

“เพราะฉันรู้ไงว่าคนอย่างคุณ ไม่มีปัญญาเป็นพ่อใครได้หรอก”

“ทำไมจะไม่มี ในเมื่อผมเอาคุณแทบทุกคืน เว้นแต่คุณจะกินยาคุม เพื่อจะได้เก็บตัวไว้ไปอ่อยคนอื่นตอนหย่ากับผมไง แต่ทำใจไว้หน่อยก็แล้วกันนะ เพราะถ้าหย่าก่อนกำหนด คุณก็มีแต่ตัว ผู้ชายที่มาตอมๆ อยู่ อาจจะเผ่นก็ได้ ว่าไง อยากหย่าแล้วมีแต่ตัวมั้ยล่ะ แต่ผมว่าคนหน้าเงินอย่างคุณคงไม่กล้าหรอก”

“ก็ไม่แน่หรอกนะ ถ้าฉันหมดความอดทนเมื่อไหร่ อะไรๆ ฉันก็ไม่สนหรอก เงินอาจจะสำคัญ แต่คนอย่างฉันก็มีปัญญาหาใหม่ได้”

“หาด้วยการไปอ่อยเศรษฐีสินะ คิดว่าจะดูไม่ออกเหรอ อย่างคุณ อย่างแม่คุณ ก็มีดีแค่ตรงที่เอาตัวไปเร่ขาย จะได้ถีบตัวเองให้สูงขึ้นเท่านั้นล่ะ ทำอย่างอื่นไม่เป็นหรอก”

“ฉันทำอะไรที่คุณคิดไม่ถึงได้อีกเยอะแยะ คอยดูก็แล้วกัน อย่าให้ฉันหมดความอดทน”

ไรยาลุกขึ้นเดินไปหาประตู ทั้งที่ไม่ทันได้แตะอาหารด้วยซ้ำ

“อย่ามาอ้างว่าหมดความอดทน ได้ที่เกาะใหม่มากกว่าถึงคิดจะถีบหัวผัวส่ง เหมือนที่แม่คุณกำลังทำกับพ่อคุณไง โถ่เอ๊ย พวกหน้าเงิน พวกหิวเงิน พวกหน้าเลือด พวกไร้มนุษยธรรม จะไปหาผัวใหม่ที่ไหนก็เชิญ”

แก้วกาแฟในมือ ปลิวตามเมียอวดดีออกไป โดยไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น แล้วก็หุนหันออกจากห้องอาหาร ตรงขึ้นห้องนอนด้วยความโกรธจัด แบบฟันธงไม่ได้ว่าโกรธอะไรกันแน่