เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 70

“ลุงมาเลยครับ ชิมไวน์กัน”

พอเอียดกับอ่อนกลับมา ก็ชวนให้ดื่มราวกับเป็นบ้านของตัวเอง ไรยาเลยจำต้องปล่อยวาง แล้วฟังอ่อนเล่าเรื่องขำๆ ก็พอให้คลายเครียดได้จริงๆ เห็นพ่อหัวเราะร่วนบ่อยครั้ง แล้วพ่อก็งัดเอาเรื่องขำๆ มาเล่าบ้าง วายุสบ้าง

“กินเยอะๆ นะลูก นานแล้วนะเราไม่ได้กินข้าวด้วยกัน”

พอเอียดยกอาหารมาเพิ่มแล้วตั้งวงกินด้วยกัน พ่อก็ตักให้เหมือนเมื่อก่อน ทำให้คิดถึงตอนอยู่ด้วยกันแบบเงินขาดมือ แบบมีปัญหารอบด้าน แต่กลับมีความสุขมากกว่า ตอนไม่มีปัญหาเรื่องเงิน แต่ดันมีปัญหาอื่นเข้ามาก่อกวนไม่เลิก

ชั่วขณะนั้น ทำให้อดคิดไม่ได้ ว่าถ้าปล่อยมือจากทุกอย่าง แล้วกลับมาใช้ชีวิตแบบเรียบง่ายกับพ่อเหมือนเมื่อก่อน พ่อจะยอมมั้ยนะ เพราะรู้ดีว่าพ่อรักบริษัทมาก เป็นสมบัติตกทอดมาจากปู่กับย่า พ่อไม่อยากให้พัง เธอเองก็เหมือนกัน ถึงได้ยอมทำทุกอย่างเพื่อยื้อมันไว้

‘ได้อะไรจากการเสียสละครั้งนี้นะไรยา’

หรัญญ์ออกจากรถแล้วเดินหน้ายุ่งเข้าบ้าน วันชนะหอบของไปเก็บในออฟฟิศ แล้วรีบปลีกตัวขึ้นห้องพักอย่างรู้งาน วันดียิ้มให้หลาน ขณะเดินลงบันไดมาด้วยท่าทีสบายๆ วันนี้ไม่มีงานครัวให้ต้องยุ่งอะไร เพราะแขกกลับแล้วเมื่อวานนี้ หลังจากอยู่ยาวเป็นอาทิตย์

“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะจ๊ะ”

“งานเยอะนิดหน่อยครับ ตากแดดมาทั้งวันด้วย ปวดหัวครับ”

“เอายามั้ย ป้าจะไปหามาให้”

“ก็ดีเหมือนกันครับ”

หรัญญ์เปลี่ยนใจจากจะขึ้นห้อง เป็นนั่งในห้องรับแขกที่วันๆ ไม่ค่อยได้ใช้สักเท่าไหร่ สักพักป้าก็มาพร้อมยา

“ป้าปั่นน้ำผลไม้กับผักรวมมาให้ด้วย ดื่มเยอะๆ นะ พักนี้ฮั้นท์ทำงานหนักจนหน้ายุ่งตลอดเลย”

“ขอบคุณครับ”

รับยามากินกับน้ำ ตามด้วยน้ำปั่นที่ป้ายกแก้วรอเป็นการบังคับไปในตัวด้วย ทำให้อดคิดไม่ได้ว่าเรื่องพวกนี้ เมียสิควรจะทำ

“เมียผมกลับหรือยังครับ”

เพราะไม่ค่อยได้เห็นหน้าเมียมาหลายวันแล้ว เขาทำงานที่บ้าน ส่วนเมีย เช้ามาก็ไปออฟฟิศ ตกเย็นก็ไปนอนพ่อบ้าน ไม่ได้บอกด้วยซ้ำ ถ้าไม่ส่งคนไปเฝ้า ก็ไม่มีทางรู้ ว่าเมียขลุกอยู่ที่นั่น และมีวายุสตามไปด้วยแทบจะทุกเย็น

“พีชทนไม่ไหวแล้วค่ะพี่ฮั้นท์ พีชจะหย่า ผมไปหาย้าทุกเย็น พีชไปเฝ้าดู ก็เห็นกินข้าวด้วยกัน คุยกันสนุกสนานเสียงดังเชียวค่ะ พี่ฮั้นท์ทนให้เมียทำแบบนั้นได้ยังไงคะ ส่วนพีชทนไม่ได้แล้วค่ะ”

วันนี้พชิราโทรมาหา ร้องห่มร้องไห้ปิ่มจะขาดใจด้วยเรื่องเดิมๆ พอรู้ว่านั่งอยู่บ้านของบินยามิน เขาเลยต้องรีบไป เพราะอยากเข้าไปตรวจดูความเรียบร้อยอีกรอบ

หลังจากเลราน่าตรวจรับบ้านอย่างเป็นทางการแล้วหนึ่งหลัง พชิราเห็นเขาก็โผลเข้ามากอดแล้วร้องไห้อย่างหนัก กว่าจะปลอบให้หายเศร้า กว่าจะคุยกันรู้เรื่องก็นาน

เขาไม่บอกว่าส่งคนไปเฝ้า ตั้งแต่เมียไม่กลับมานอนบ้านในคืนที่สองแล้ว ถึงได้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ต่อให้วายุสไม่ได้ค้างที่นั่น แต่ถ้าคนมันร่าน และมีใจให้ชายชู้อยู่แล้ว บวกกับคนในบ้านเห็นดีเห็นงามด้วย เวลาสามสี่ชั่วโมง ก็คงจะสุขสมอารมณ์หมายกันไปหลายต่อหลายยกแล้ว

“ยังจ้ะ”

“คงจะไปแรดไปร่านกับผู้ชายอื่นตามเคยสินะ ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น”

วันดีมองหลานตาเขม็ง ไม่คิดว่าจะปากร้ายไม่เลิก เพราะเห็นว่าเมียบ่อยๆ

“ก็เป็นซะอย่างนี้ไง เมียถึงไม่อยากบอกอะไร แต่บอกป้าแทน”

“แล้วเขาบอกด้วยหรือเปล่าล่ะครับ ว่าที่ไปค้างบ้านพ่อน่ะ มีผู้ชายอื่นไปแกร่วอยู่ด้วยจนดึกดื่นกว่าจะกลับ เอากันก็คงจะได้หลายยกแน่ๆ ถ้าผมเป็นผัวโง่ๆ หน่อย ท้องมาก็คงจะบอกว่าผมเป็นพ่อล่ะมั้งครับ แต่ขอโทษเถอะน่ะ...”

ยังด่าไม่จบ มองออกไปหน้าบ้านก็เป็นเมียเดินเข้าประตูมาพอดี ท่าทีก็อิดโรยเหมือนอดนอนมา ความโกรธแค้นที่สุมอยู่ในอก ส่งถึงอารมณ์ให้เดือดพล่านขึ้นทันที เมื่อในหัวคิดไปถึงบ้านหลังน้อย ที่เมียหอบชู้ไปสมสู่หลายต่อหลายคืน

ถ้าไม่สงสารพชิรา กับเสียดายฝีมือการทำงานของไอ้ชู้นั่น จะเขี่ยมันทิ้งเลย อีกอย่างหลักฐานแบบจะจะก็ไม่มี แถมเขายังเป็นคนดึงมันเข้ามาในชีวิตด้วย จะทำอะไรก็ต้องห่วงภาพพจน์ ขืนบุ่มบ่าม จะหาว่าผู้ใหญ่รังแกเด็ก เสียการปกครองไปเปล่าๆ

“วันนี้ไม่ค้างบ้านคุณพ่อเหรอจ๊ะ”

วันดีเห็นอาการเดินแล้ว ก็รู้ว่าเหนื่อย ไหนจะงาน ไหนจะพ่อ ไหนจะผัว ที่ขยันหาเรื่องเมียไม่เว้นวัน

“งานเยอะค่ะ เลยไม่ได้ไป”

ว่าจะขึ้นห้องเลย แต่ก็เปลี่ยนใจเดินมาห้องรับแขกก่อน เพราะไม่อยากเสียมารยาท ทั้งที่เห็นแล้วว่าใครอยู่ เมื่อผู้ใหญ่คุยด้วย

“หอบงานมาทำด้วยเหรอจ๊ะ”

“ค่ะ”

“ขยันจริงๆ แล้วพ่อเป็นยังไงบ้างจ๊ะ”