เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 73

“ว้ายๆๆ แปลว่าอีกหน่อยจะถูกเขี่ยทิ้งเหรอคะพี่”

“เขี่ยไม่เขี่ยไม่รู้หรอกจ้ะ แต่อยากจะบอกว่า ที่น้องเห็นพี่ฮั้นท์เล่นงานนางเมื่อกี้ว่าเด็ดว่าแรงแล้ว ต้องได้เห็นที่บ้านก่อนจ้ะ จัดหนักจัดเต็มยิ่งกว่าอีกจ้า”

“จริงเหรอคะพี่ เล่ามาค่ะน้องอยากรู้”

“เล่าดีมั้ยน๊า”

“ดีที่สุดค่ะ”

“ต้องมีค่าเหนื่อยดีมั้ยน๊า”

“ได้เลยค่ะพี่ขา จะกินแพงแค่ไหนพวกน้องก็สู้ หารกันแล้วคงไม่เท่าไหร่ เล่ามาเร็วๆ ค่ะพี่”

“ก็ไม่มีอะไรมากมายหรอกจ้า แค่ปาแก้วใส่หน้า ด่าว่ามีชู้ แรด ร่าน เป็นพวกหิวเงิน พวกหน้าเงิน...”

รีบผละจากตรงนั้นทันที แล้วก็พยายามหักห้ามน้ำตาไม่ให้ไหล ขณะเดินไปหาลิฟต์ เพราะมีคนในตึกรอใช้อยู่เพียบ เนื่องจากเป็นช่วงเที่ยง แต่พอเข้าไปอยู่ในรถได้ ก็ปล่อยให้น้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาตามสบาย แต่ด้วยความที่กลัวจะไม่ทันนัดผู้จัดการโรงงานไว้ เลยจำเป็นต้องร้องไห้ไปขับรถไป เรื่องมื้อเที่ยงนั้นก็ตัดทิ้งไปเลย

แต่ก็กลัวจะหิวระหว่างทำงาน เลยแวะร้านกาแฟประจำ ตั้งใจจะสั่งพิซซ่ากับเครื่องดื่มเย็นๆ จะได้เอาไปฝากสนชัยด้วย ระหว่างยืนรอสั่งอยู่ใกล้ๆ เคาน์เตอร์ เพราะมีลูกค้าหลายคน ก็ได้ยินเสียงคุ้นๆ ดังมาจากในร้าน ตรงโต๊ะที่มีต้นไม้ปลอมสูงบังอยู่

“เมื่อกี้ออฟฟิศใหญ่โทรมาเมาส์ด้วยล่ะมึง”

มั่นใจว่าเป็นคนในโรงงานแน่ๆ บ่ายโมงแล้ว แต่ยังไม่กลับไปทำงานอีก ใจนั้นสั่งเท้าให้ก้าวหนี แต่อีกใจกลับอยากรู้ว่าใครกำลังจะเป็นประเด็นในการเมาส์ครั้งนี้ และใครเป็นคนโทรมาส่งข่าวด้วย

“เรื่องอะไรวะมึง”

“ก็คุณออดอไงคะ”

“อะไรของมึงว่าออดอ กูงง ศัพท์ใหม่หรือไงวะ”

“ออดอ ก็เอ็มดีไงล่ะมึง โง่ไปได้”

“เอ่อว่ะ ไมกูโง่งี้วะ ว่าแต่ใครโทรมา”

“ก็เจ้าเดิมที่เวลามาหาเราที มีของฝากเต็มไม้เต็มมือไง ไม่เหมือนคุณออดอ มามือเปล่าตลอด แถมยังต้องให้คนทางนี้เลี้ยงข้าวด้วย ขี้งก”

“ใช่ งกได้โล่เลยว่ะ ว่าแต่พี่พีชเมาส์อะไรนางวะแก”

“ก็ในห้องประชุม นางถูกผัวด่าใส่จนเถียงไม่ออกเลยด้วย”

“จริงดี๊ ด่าเรื่องอะไร”

“นางไม่ทำตามคำสั่ง แล้วยังด่าเรื่องที่นางอยากสร้างโชว์รูมไว้ที่นี่ไง”

“อ๋อ เรื่องนี้อีกละ จะสร้างอะไรนักหนาน้อ พวกเราไม่เห็นอยากได้เลย”

“ใช่ๆ เพิ่มงานให้เปล่าๆ ป้าแกก็เคยบ่นนะ ว่าต้องมีที่ให้ไปทำความสะอาดเพิ่ม พอคนมาก็ต้องคอยไปยกน้ำท่าบริการ อยากกินอะไรก็คงจะต้องสั่งป้าไปอีก เรียกว่าเหนื่อยกว่าเดิม แต่เงินเดือนจ่ายเท่าเดิมว่ะแก”

“งกอย่างนี้คนเก่าๆ ถึงได้หนีไปทำที่อื่นไงมึง จะมีก็คนใหม่ๆ อย่างพวกเราที่ล่ะ ไม่รู้เหนือรู้ใต้ เขาเปิดรับสมัครก็รีบแล่นมา ไม่รู้ว่าการเงินมั่นคงหรือเปล่า”

“ใช่ คนเก่าๆ ก็คงจะเบื่อและรู้ไส้นางหมดแล้วล่ะ ได้ข่าวว่านางเค็มมากนะ ประหยัดทุกอย่างที่ทำได้ กาฟงกาแฟเคยมีให้ พอเงินฝืดนางสั่งงดหมดจ้า ใครอยากกินก็หามาเอง”

“เน้อ แล้วดูตอนนี้สิ มีหุ้นส่วนใหม่ อะไรๆ ก็ได้ฟรี สะดวกสบาย โบนัสก็ได้ มีงานเลี้ยงสต๊าฟ มีกีฬาสี มีพาไปเที่ยว โอ๊ย อะไรก็ดีไปหมด ฉันภาวนาขอให้นางรีบๆ ท้อง จะได้ออกไปเลี้ยงลูก ให้คนอื่นมาทำแทน บอกตรงๆ เบื่อความเค็มความเขี้ยวและความเหนียวของนาง หรือถ้าจะให้ดี ก็ให้ผัวหย่านางไปเลย...”

รีบหนีจากตรงนั้นทันที ก่อนจะสติหลุดแล้วเข้าไปจัดการกับพนักงานทั้งสองให้หายโกรธ ในใจก็ถามตัวเองไปด้วย ว่านี่หรือคือผลลัพธ์ที่ได้จากการเสียสละให้คนพวกนี้

“สวัสดีครับ”

“ไม่สบายหรือเปล่าคะ”

“ไม่ค่ะ ป้าถามแล้ว บอกไม่เป็นอะไร รีบไปดูหน่อยนะคะ ป้าเป็นห่วงค่ะ จะไปซื้อของตลาดก็ไม่กล้าทิ้งไว้ค่ะ”

“ได้ค่ะ เดี๋ยวย้าจัดการเอง ป้าจะไปตลาดเลยก็ได้ค่ะ”

“คุณหนูอยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ยคะ”

“ไม่ค่ะ ทำอะไรย้าก็กินอันนั้นค่ะ”

เอากระเป๋าวางไว้ชุดรับแขก แล้วไปเคาะห้องพ่อทันที เพราะเป็นห่วง พอได้ยินเสียงพ่อเอ่ยเบาๆ ถึงได้เข้าไป ก็เห็นพ่อนั่งพิงหัวเตียง ข้างกายมีซองสีน้ำตาลวางอยู่

“คุณพ่อเป็นอะไรคะ เห็นป้าเอียดบอกว่าไม่ยอมกินข้าว”

“ไม่หรอกลูก มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย”

“เรื่องอะไรคะ”

“พ่อไม่รู้ว่าควรจะบอกย้าดีมั้ย กลัวย้าจะโกรธ แล้วไม่กลับมาหาพ่ออีก”

“มีอะไรก็บอกมาเถอะค่ะคุณพ่อ สัญญาค่ะ ว่าย้าจะไม่โกรธ แต่เราจะหาทางออกด้วยกันค่ะ”

“แน่ใจนะ”

“ค่ะ”

เห็นลูกรับคำอย่างไม่ลังเลแล้ว ปิยะถึงได้หันไปมองซองสีน้ำตาลอีกรอบ แล้วยื่นไปให้ด้วยสีหน้ากลัดกลุ้ม