เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 75

“หย่าแล้วเราจะไปอยู่ไหนกันล่ะลูก”

“ยังไม่รู้เหมือนกันค่ะ”

“แล้วย้าจะทำอะไรต่อ”

“ย้าก็ยังไม่ได้คิดเหมือนกันค่ะ วันๆ มีแต่งาน จนไม่ได้คิดเรื่องตัวเองเอาไว้เลย ย้าอยากหนีไปอยู่ที่ไหนก็ได้ไกลๆ สงบๆ ไม่มีใครรบกวนค่ะ”

“เราไปหาเช่าบ้านตามต่างจังหวัดดีมั้ย ถูกกว่าทางนี้ พักให้สมองโล่ง แล้วค่อยคิดว่าจะทำอะไรต่อดี”

“ได้หมดค่ะ คุณพ่อแน่ใจนะคะว่าอยากไป”

“พ่อก็ได้หมดเหมือนกัน”

“แล้วเราจะไปที่ไหนล่ะคะ”

“เดี๋ยวพ่อจะถามเจ้าอ่อนดูก่อน มันเป็นคนต่างจังหวัด คงจะแนะนำที่สงบๆ ให้ได้”

“ถามวันนี้เลยนะคะ จะได้รีบย้ายไปเลย ย้าไม่อยากให้เขาส่งคนมาไล่เราค่ะ”

“ได้ๆ ไว้มันกลับจากตลาดก่อน”

“แล้วไม่ไปทำงานเหรอลูก”

“ไม่ค่ะ วันนี้ย้าลาป่วย อาทิตย์นี้ย้าก็จะลาพักร้อน จะได้จัดการเรื่องที่อยู่ให้เรียบร้อยก่อนค่ะ”

“แล้วจะหย่าเมื่อไหร่ล่ะ...”

สองพ่อลูก นั่งคุยกันถึงทางเดินชีวิตใหม่ด้วยความขมขื่น เพราะมันต่างจากแผนที่เคยวาดหวังไว้เมื่อก่อนมาก พอได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามา ไรยาถึงเพิ่งคิดได้ ว่าพ่อยังไม่ได้กินมื้อเช้า ซึ่งจะต้องกินยาด้วย เลยรีบออกไปรับของจากมือเอียดมา

“ป้าซื้อโจ๊กเจ้าประจำที่คุณท่านชอบ กับน้ำเต้าหู้ไม่หวานมาค่ะ” เอียดรีบรายงาน เมื่อเจ้านายเปิดถุงสำรวจ

“ของคุณหนูป้าไม่แน่ใจว่าอยากกินอะไร เลยซื้อโจ๊กกับพวกไส้กรอก แฮม และขนมปังมาเผื่อไว้ก่อนค่ะ...” สองคนคุยกันยังไม่ทันได้สรุปอะไร ก็มีเสียงรถแล่นเข้ามาอีกคันแล้ว

“คุณเวย์มาครับคุณหนู”

อ่อนเข้ามากระซิบถึงในครัว ไรยาพ่นลมออกหนักๆ คงต้องบอกเขาไม่ให้มาแล้ว

“ป้าเอามื้อเช้าไปให้คุณพ่อในสวนเลยนะคะ เลยเวลากินยามานานแล้ว เดี๋ยวย้าจะออกไปคุยกับเขาเอง”

“ค่ะ”

วางมือจากถุงอาหาร แล้วออกไปหาวายุสนอกบ้าน กะว่าจะไม่ยอมให้เข้าข้างในอีกแล้ว เพราะกลัวเขาจะใช้พ่อเป็นข้ออ้างขอเข้าไปนั่งคุยนานๆ รู้ว่าพ่อเหงา แต่ก็อยากให้พ่อชิน ย้ายไปที่ใหม่ คงไม่มีคนรู้จักไปหาอยู่แล้ว

“คุณแสงบอกว่าย้าไม่สบาย เลยรีบมาดู เป็นอะไรมากมั้ย ต้องไปหาหมอมั้ย”

สีหน้าเขาเหมือนจะเป็นห่วงจริงๆ แต่เธอก็จะไม่ใจอ่อนให้เข้าบ้านอีกแล้ว

“ไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะ จริงๆ อยากลาพักร้อนมากกว่า แต่ลาแบบด่วนๆ ไม่ได้”

“ค่อยโล่งใจหน่อย แล้วทำไมย้าถึงลาป่วยด้วยล่ะ มีอะไรต้องทำด่วนๆ หรือเปล่า หรือว่าคุณพ่อเป็นอะไรอีก”

ในใจก็ถามตัวเองไปด้วย ว่าพ่อเป็นอะไร เมื่อกี้ยังคุยกันดีๆ อยู่เลย เธอเฝ้าแต่วิงวอนขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย ให้มาช่วยพ่อไว้ด้วยเถิด เพราะเธอไม่เหลือใครแล้วในชีวิต นอกจากพ่อเท่านั้น

“พระคุณพ่อผู้ก่อเกิดกำเนิดลูก ดวงจิตผูกลูกมั่นมิหวั่นไหว

ลูกทำถูกผิดบ้างหรืออย่างไร พ่อก็ไม่ทอดทิ้งนิ่งมองเมิน

ตั้งแต่น้อยคุ้มใหญ่อาศัยท่าน คอยดูแลทุกวันน่าสรรเสริญ

พ่อต้องทุกข์ลำบากยากเหลือเกิน กว่าลูกเดินเติบใหญ่ได้โตมา…”

เสียงอ่านบทกลอนอันแสนเศร้า ของเพื่อนอย่างกรรัมภา ช่วยเรียกน้ำตาคนเป็นลูกสาวให้หลั่งไหลออกมาอีกมากมาย หัวใจลูกเหมือนจะแตกสลายลงไปให้ได้ ในหัวยังคงเฝ้าเพียรบอกตัวเอง ว่ามันไม่ใช่ความจริง มันเป็นเพียงความฝัน เป็นฝันร้ายที่สุดในชีวิต

“เสียใจด้วยนะหนู ไม่คิดเลยว่ายะจะอายุสั้นอย่างนี้ ยังเหมือนเพิ่งคุยกันเมื่อไม่กี่วันอยู่แท้ๆ ก็มาด่วนจากไปแล้ว”

จำไม่ได้ด้วยซ้ำ ว่าใครกำลังพูดอยู่ตอนนี้ ทำให้คิดถึงตอนพ่อประสบปัญหาทางการเงินขึ้นมา ไม่ว่าญาติๆ เพื่อนๆ และคนใกล้ชิดพ่อ ต่างพากันตีตัวออกหากเป็นทิวแถว

ยามพ่อเหงา หรืออยากได้คำปรึกษา แค่เพียงโทรไป อีกฝ่ายก็คุยแบบเสียไม่ได้ แล้วก็รีบออกตัวว่าติดธุระนั่นนี่ จนพ่อต้องจำใจวางสาย เห็นพ่อนั่งหน้าเศร้า แล้วตัดพ้อคนพวกนั้น

“ยามเรามีคนก็จะนับพี่นับน้อง ยามเราขัดข้องแม้แต่พี่น้องก็หนีหน้า”

คำนี้ได้ยินจากปากพ่อจนจำได้ขึ้นใจ พ่อนั่งหงอยเหงา เศร้าสร้อยใจอยู่นาน เธอเองก็เดาไม่ออก ว่าความรู้สึกของพ่อที่มีต่อคนพวกนั้นจะเป็นยังไงกันแน่ รู้แต่ว่าท่านไม่เหลือใครแล้วนอกจากเธอ ทุกคนที่พ่อเคยช่วย ไม่เคยแวะเวียนมาหา ไม่เคยได้เห็นหน้ามาหลายปีดีดัก

แต่ตอนนี้

ต่างพากันมาตีหน้าเศร้าใส่เธอ มากล่าวแสดงความเสียใจกับเธอ ร้องห่มร้องไห้ใส่เธอ ประหนึ่งพวกเขาได้สูญเสียของสำคัญในชีวิตไปยังไงยังงั้น จึงไม่ขอให้ความสำคัญกับพวกจอมปลอม แล้วปลีกตัวออกไปนั่งนอกศาลา มองไปยังกล่องเหลืองอร่าม ที่ด้านในมีพ่อนอนแน่นิ่งอยู่อย่างเดียวดาย