เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 76

น้ำตาไหลเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่เคยได้นับ ตั้งแต่ตอนเห็นพ่อนอนกระตุกอยู่บนพื้นวันนั้นกระทั่งวันนี้ วันที่เธอกำลังจะส่งพ่อไปสู่อีกภพ เธอก็ร้องไห้แทบจะตลอดเวลา จนขอบตาบวมเปล่ง เรี่ยวแรงจะลุกเดินแทบไม่มี ข้าวปลาก็ไม่อยากจะแตะต้อง

“ได้เวลาแล้วครับ”

เป็นโทนเสียงนุ่มนวลดังใกล้ๆ ที่เธอจำไม่ได้ว่าเคยได้ยินจากปากเขาบ้างไหม สองไหล่ระหงก็ถูกกุมไว้ด้วยอุ้งมือของเขา หญิงสาวรู้สึกถึงไออุ่นแผ่รังสีมาหา แต่ก็คิดขึ้นได้ ว่าต่อไป จากไออุ่นจะกลับกลายเป็นร้อนระอุได้ไม่ยาก จากนั้นก็จะกลับกลายเป็นไฟ ที่มักจะแผดเผาเธอให้ต้องพบกับความเจ็บปวดครั้งแล้วครั้งเล่า

แต่เลือกที่จะไม่ใส่ใจหรือไม่จดจำในตอนนี้ เพราะมีเรื่องพ่อให้เสียใจมากพอแล้ว

“ไปกันเถอะครับ”

ไรยาลุกขึ้นตามแรงมือของสามี ที่ช่วยพยุงสองไหล่ เธอไม่ได้สนใจใคร มากไปกว่าต้องก้าวขึ้นบันไดที่มีไม่กี่ขั้น แต่มันก็เหมือนภูเขาสูงชัน ที่จะต้องใช้ความพยายามปีนป่ายไปให้ถึง เพื่อส่งพ่อเป็นครั้งสุดท้าย พ่อที่จากไปโดยไม่ได้ร่ำลาสักคำ

ดอกไม้จันทน์ช่อใหญ่ถูกคนเป็นสามียื่นมาให้ ไรยารับมันมา แล้วยกมือขึ้นพนมกับอก ตั้งจิตอธิษฐานเพื่อสั่งลาพ่อเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ร่างของพ่อ จะมอดไหม้จนเป็นเถ้าถ่าน แล้วกลับไปยังที่ที่เคยจากมา

“คุณพ่อคะ หลับให้สบายนะคะ ไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้น คุณพ่อเหนื่อยแล้วก็เป็นทุกข์เพราะคนอื่นมามากพอแล้ว ถึงเวลาที่คุณพ่อจะต้องพักแล้วค่ะ ถ้าชาติหน้ามีจริง ขอให้ย้าได้เกิดเป็นลูกของคุณพ่ออีกนะคะ ขอให้เราได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง และขออย่าให้เราต้องพลัดพรากจากกันแบบชาตินี้อีกนะคะ ย้าอยากให้เราได้มาเกิดร่วมชาติกันอีก ได้เป็นคนในครอบครัวกันอีกค่ะ ย้าจะทำบุญไปให้คุณพ่อบ่อยๆ นะคะ ย้ารักคุณพ่อที่สุดค่ะ รักมากกว่าอะไรทั้งหมด คุณพ่อเป็นฮีโร่ของย้าค่ะ ไม่มีผู้ชายคนไหนจะรักและห่วงย้า มากไปกว่าคุณพ่ออีกแล้ว ลาก่อนค่ะคุณพ่อขา”

มืออันสั่นเทาเพราะร้องไห้อย่างหนัก แทบไม่มีแรงส่งให้ช่อจันทน์ในมือ ไปวางใกล้ๆ พ่อได้ด้วยซ้ำ ถ้าไม่มีมือของคนเป็นสามีคอยช่วย เรี่ยวแรงจะก้าวลงจากบันไดก็แทบไม่หลงเหลือ ถ้าไม่มีสองแขนของคนเป็นสามีคอยพยุงไว้

…ครั้นลูกได้ลืมตาพออ้าปาก พ่อก็จากลูกไปอาลัยหา

ปล่อยให้ลูกต้องสะอื้นกลืนน้ำตา ในอุราเปล่าเปลี่ยวสุดเดียวดาย

“แม้นว่าเลือกเกิดได้ในภพหน้า ขอลูกยาผูกพันเป็นมั่นหมาย

เป็นลูกพ่อที่ก่อเกิดกำเนิดกาย สืบเชื้อสายพ่อลูกได้ผูกพัน

ขอกุศลผลบุญที่เคยสร้าง ช่วยนำทางพ่อสู่ประตูสวรรค์

ปวงเทวารายล้อมพร้อมหน้ากัน กล่อมพ่อนอนหลับฝันนิรันดร”

“ย้าครับ”

ไรยาเงยหน้าที่มีเส้นสายใสๆ ขึ้นไปมองเจ้าของเสียง

“เสร็จแล้วนะครับ พร้อมหรือยัง”

หญิงสาวไม่เอ่ยอะไร แค่เก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกง และนั่นก็มากพอที่จะเป็นคำตอบให้หรัญญ์แล้ว จึงเกาะกุมเอามือบางไว้อย่างห่วงใยยิ่ง ก่อนจะพาก้าวเดินอย่างเชื่องช้า ไปยังท่าเรือริมน้ำ ที่ไรยาเองก็รู้ว่ามันมี

แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร มากไปกว่าร่างของพ่อ ที่แปรเปลี่ยนเป็นเถ้าถ่านอยู่ในโถลายคราม อีกส่วนอยู่ในห่อผ้าขาว โรยด้วยกลีบดอกไม้นับร้อยนับพัน จากสวนที่พ่อสั่งให้ปลูกไว้ เพื่อลูกคนนี้จะได้ชื่นชมในยามเหงา

หัวใจเธอเต้นแรงอีกรอบ น้ำตาก็ไหลไม่หยุดอีกแล้ว เมื่อได้พบกับสัจธรรม ว่าชีวิตก็มีแค่นี้ จะโด่งดัง ดีเด่น ยิ่งใหญ่ หรือร่ำรวยยังไง สุดท้ายทุกคนก็จะพบกับจุดจบแบบเดียวกัน

มือบางค่อยๆ กอบกำกายอันย่อยยับของพ่อขึ้น ยื่นไปข้างหน้า ปล่อยให้สายลมพัดพาพ่อ ล่องลอยไปในอากาศ กระจัดกระจายทุกสารทิศ ราวกับตอนนี้ พ่อยังตัดสินใจไม่ได้ ว่าจะไปอยู่ไหน แต่ท้ายที่สุด พ่อก็ค้นพบแล้ว ว่าจะไปอยู่ไหน