เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 77

กลุ่มเถ้าธุลีที่มือบางของลูกโปรยปรายออกไปจนหมดแล้วนั้น ต่างพากันค่อยๆ ทิ้งตัวลงไปเกาะอยู่บนผิวน้ำบางเบา เคลื่อนไปตามเส้นเลือดใหญ่แห่งสยาม สุดสายปลายทางนั้นคือผืนปฐพีอันกว้างใหญ่ ที่ทุกชีวิตจะต้องมีจุดจบแบบเดียวกันนี้ทั้งนั้น

ไรยายังคงยืนปล่อยให้น้ำตาหลั่งไหลอยู่อย่างนั้น แววตาอันเศร้าหมอง ก็มองไปเบื้องหน้า เพื่ออำลาพ่อเป็นครั้งสุดท้าย ต่อไปนี้จะมีเพียงความทรงจำเท่านั้น ภาพรอยยิ้มยามพ่อมีความสุข เธอจะไม่ได้เห็นอีกแล้ว และภาพน้ำตายามพ่อมีความทุกข์ เธอก็จะไม่ได้เห็นอีกแล้ว

แม้จะเสียใจอย่างล้นเหลือ แต่เมื่อคิดทบทวนอย่างถ้วนถี่แล้ว ก็พบสัจธรรมว่าพ่อได้หลุดพ้นจากความทุกข์ทรมานทั้งปวงแล้ว ไม่แน่ พ่ออาจจะกำลังยืนอยู่จุดไหนสักแห่งใกล้ๆ กำลังส่งยิ้มมาให้ก็เป็นได้

ลูกคนนี้จึงส่งยิ้มทั้งน้ำตา ยิ้มอันขมขื่น แต่ก็ฝืนยิ้ม เพื่อให้พ่อเห็นและหมดห่วง ว่าลูกของพ่อจะไม่เป็นอะไร ลูกของพ่อจะอยู่ได้ ลูกของพ่อจะสู้ต่อไป ถึงแม้จะเหลือแค่ตัวคนเดียวแล้วก็ตาม

“ย้ารักคุณพ่อที่สุดในโลก คุณพ่อรู้แล้วใช่มั้ยคะ”

มือบางก็ถูกสามีเกี่ยวเอาไว้ แล้วพาเดินเคียงคู่กันไป เพื่อนสนิทเธอกับคนเก่าแก่ของพ่อเดินตามมาห่างๆ

เธอทิ้งหน้าที่ต้อนรับทุกคนให้วันดีกับคนในบ้าน ส่วนตัวเองยังคงถูกความเสียใจเข้าครอบงำ จนไม่อาจจะอยู่กินข้าวปลาอาหารรวมกับใครได้

ห้องนอนอันกว้างใหญ่และอ้างว้างถูกเธอเข้าไปอยู่ในนั้น และเพียงลำพัง ทั้งที่สามีเหมือนจะเข้ามาด้วย แต่เธอเลือกที่จะปิดประตู ขังตัวเองไว้คนเดียว เพราะปรารถนาจะกักเก็บเวลานี้เอาไว้ให้คิดถึงสิ่งดีๆ ที่ได้เคยทำกับพ่อมาตั้งแต่จำความได้เท่านั้น

และไม่รู้ว่าอยู่ในนี้นานเท่าไหร่แล้ว รู้แต่ว่าข้าวปลาที่คนยกมาให้ แทบไม่ได้ให้ความสนใจ ท้องฟ้ามืดมิดแล้วเมื่อมองออกไป สติเริ่มกลับเข้าตัวแล้วเลยคว้ามือถือขึ้นมา แล้วกดไปหาหาทนาย สุดท้ายก็สองลุงป้า ป่านนี้คงกลับไปอยู่บ้านแล้ว

“ป้าคะ ย้าอยากให้ป้าช่วยเก็บของ...”

ออฟฟิศช่วงเช้าๆ ดูเงียบเชียบเมื่อก้าวเข้าไป ห้องสามีปิดล็อกไว้อย่างแน่นหนา เมื่อเจ้าของบินไปดูงานที่ฝรั่งเศสเมื่อวานนี้ แถมต้องอยู่นานเป็นอาทิตย์ จึงเป็นเวลาเหมาะสมแล้ว ข้าวของส่วนตัวบนโต๊ะไม่กี่ชิ้น ถูกเก็บใส่กล่องช้าๆ

งานทั้งหมดเธอมอบหมายให้เลขากับสมชัยไปแล้วก่อนหน้าหลายวัน รู้ว่าทั้งคู่คงสงสัยว่าเธอจะไปไหน ถึงได้สั่งยืดยาว แต่ไม่มีใครกล้าถาม ส่วนเธอก็เลือกที่จะไม่บอก ไม่มีเธอสักคน บริษัทนี้ก็อยู่ได้สบายมาก

“มาแต่เช้าเลยนะย้า”

หันไปก็เห็นวายุสะพายกระเป๋าหนังยืนอยู่ตรงประตูห้องทำงานเธอ

“ค่ะ”

“นั่นย้าทำอะไร”

วายุสเห็นตั้งแต่จะเข้าออฟฟิศแล้ว เลยรีบมาดูให้แน่ใจ

“เก็บของจะไปไหนย้า”

เมื่อคนตรงหน้าไม่ตอบ เลยต้องรุกต่อ

“แค่เอาของที่ไม่ได้ใช้ไปเก็บเท่านั้น”

“แน่ใจเหรอว่าแค่ของไม่ได้ใช้ ไม่ใช่เก็บของไปทั้งหมดเหรอ”

“เปล่า ของมีแค่นี้”

แต่คำว่าแค่นี้ก็ล้นกล่อง เพราะมีรูปพ่อกับรูปเธอ ไหนจะของอื่นที่สุมๆ ไว้ลิ้นโต๊ะอีก วันละชิ้นสองชิ้น พอตอนขนออกเลยเยอะ

“ย้าจะเอาไปไหน”

“ไปเก็บไว้ในรถ ขอตัวนะคะ”

“เวย์ช่วยยกดีกว่า มันหนัก” วายุสชิงยกกล่องที่หนักอึ้ง เดินนำออกไปทันที ไรยาได้แต่เดินตาม

“ไม่ต้องช่วยก็ได้” ปากก็ห้ามไปด้วย

“เวย์ช่วยนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ จ้างคนมาแล้ว”

“แต่เวย์จะช่วย”

เรื่องตื๊อไม่เลิกวายุสถนัด ไม่งั้นไม่จบดอกเตอร์การขายและการตลาดหรอก ก็เธอไม่ยอมบอกว่าจะย้ายไปไหน เขาก็จะตามจนให้ได้คำตอบเอง

“ขอบคุณนะคะที่ช่วย”

เมื่อของเข้าไปอยู่ในรถจนหมดแล้ว และทีมเก็บกวาดจัดการบ้านจนเอี่ยมตามที่ว่าจ้างแล้ว ก็เดินหนีวายุสไปขึ้นรถบ้าง

“ตกลงจะย้ายของไปไหน”

“บ้านค่ะ ไปก่อนนะคะ”

ขับรถนำไปก่อนอย่างรวดเร็ว มีอ่อนขับอีกคันตาม ส่วนสิบล้อตามไปห่างๆ วายุสเลยตัดสินใจไม่ได้ว่าจะขับตามใคร สุดท้ายก็ตามรถของไรยาไป จนกระทั่งถึงคฤหาสน์หลังงาม ทำให้โล่งใจ ที่เธอแค่ย้ายของมาไว้บ้านสามี หลังจากเสียพ่อ

ลุงป้าก็คงจะมาอยู่ที่นี่ด้วยแน่ๆ ก็เห็นขับรถตามมา อีกคันคงถึงช้าหน่อย แต่อีกใจก็ผิดหวังอยู่ลึกๆ เพราะนึกว่าจะเลิกกัน

‘ใครมันจะทิ้งวะ ผัวรวยจะตาย’

ต่อให้ถูกด่าถูกว่ายังไง ถ้าไม่มีทางไปดีกว่าเดิม หรือไม่ได้คนใหม่ที่ดีกว่าเดิม ก็ควรจะทนเอาไว้ก่อน

“ตกลงย้าแค่ย้ายของมาไว้บ้านจริงๆ ด้วย” เขาลงไปหาไรยาที่เพิ่งออกมาจากรถ