เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 78

“ค่ะ”

“แล้วย้าจะกลับเข้าออฟฟิศมั้ยวันนี้”

“คงไม่หรอกค่ะ ต้องขนของลง จัดของอีก”

“ให้เวย์ช่วยดีมั้ย”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ คนมีเยอะแล้ว คุณกลับไปทำงานเถอะ ป่านนี้ภรรยาไม่รอแย่แล้วเหรอ ขอตัวนะคะ”

เดินหนีเข้าบ้านทันที ไม่กี่อึดใจก็รู้สึกโล่ง เมื่อวายุสขับรถออกไปแล้ว

‘ลาก่อนวายุส’

หลายปีที่รู้จักและเคยรักกันมา ทำให้ใจหายอยู่บ้าง ที่ต่อไปจะไม่ได้เจอเขาอีก พอๆ กับจะไม่ได้เจอะเจอเจ้าของห้องนอนอันกว้างขวาง ที่เธอกำลังยืนกวาดสายตาคู่เศร้า มองไปรอบๆ อยู่ตอนนี้ ซองสีน้ำตาลถูกวางไว้บนตู้หัวเตียง มีกล่องหนังแท้ขนาดเอห้าวางทับไว้อีกชั้น บนนั้นมีกุญแจรถไว้ด้วย

เงื่อนไขสำคัญที่เธอไม่เคยคิดหนัก ก่อนตัดสินใจแต่งงานกับเขาเลย คือข้อห้า ถ้าเธอขอหย่าก่อนห้าปี ไม่ว่าจะด้วยสาเหตุใด หุ้นห้าสิบเอ็ดเปอร์เซ็นต์ส่วนของเขา จะถูกเขาถอนออกทันที

เงินที่เขานำมาลงทุน เธอจะต้องจ่ายคืนให้ทั้งหมดพร้อมดอกเบี้ย หรือไม่ เขาก็จะซื้อหุ้นสี่สิบเก้าเปอร์เซ็นต์ ส่วนของเธอกับพ่อไว้แทน หลังหักหนี้สินที่เธอกับพ่อสร้างไว้ก่อนหน้า เหลือเท่าไหร่เขาจะคืนให้

ไรยาแทบไม่ต้องกดเครื่องคิดเลขด้วยซ้ำ ก็รู้ดี ว่าเหลือไม่กี่บาท และหากจะเรียกว่าหลังหย่าแล้ว เธอต้องไปแบบตัวเปล่าก็ไม่ผิดเลย

ช่างเถอะ

เงินทองเป็นของนอกกาย ไม่ตาย เธอจะหาใหม่ และด้วยลำแข้งตัวเองล้วนๆ ไม่ต้องคอยพึ่งพาใครอีกต่อไปแล้ว เพราะรู้แล้ว ว่ามันไม่ใช่ทางลัดที่จะทำให้มีความสุขสักนิด ตรงกันข้าม กลับมีแต่ทุกข์ใจมากกว่า

เสื้อผ้าที่เอามาไม่กี่ชุดกับของใช้ไม่กี่ชิ้น เข้าไปอยู่ในกระเป๋าใบเดิมแล้ว ส่วนที่เขาซื้อให้ ไม่คิดจะเอาไปด้วย ให้เขาด่าตามหลัง ว่าเป็นพวกหน้าเงิน ชอบของฟรี

สองเท้าก้าวเดินลงไปตามบันไดโค้งช้าๆ เหมือนจะบอกว่า นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ที่เธอจะได้ใช้มัน กระเป๋าถูกส่งให้เอียดเอาไปใส่รถ แล้วได้ของอีกชิ้นมาถือไว้

“รอแป้บนะคะป้า”

ไรยาเดินเข้าบ้านไปอีกรอบ เพื่อจะไปหาวันดี ซึ่งเป็นคนเดียวที่เธอจะบอกลา ในยามไม่มีแขกมาพักบ้าน เธอมักจะเห็นไปขลุกอยู่กับสวนดอกไม้ เดาว่าคงจะชอบไม่น้อยไปกว่าเธอ

“ทำไมกลับเร็วจังเลย”

ก็หลานสะใภ้แต่งตัวออกไปทำงานแต่เช้าตรู่ ทั้งที่งานพ่อเพิ่งจะผ่านไปไม่กี่วัน บอกให้พักก่อนก็ไม่ยอม แต่อยู่ๆ ก็กลับมาก่อนเที่ยง ให้วันดีอดสงสัยไม่ได้ หรือจะยังไม่สบายในเรื่องพ่อ ถึงได้กลับเร็ว

“ย้ามาเอาของค่ะ แล้วก็เอานี่มาฝากคุณป้าวันด้วย”

“อะไรจ๊ะ”

“เค้กทุเรียนค่ะ ร้านนี้อร่อยมาก ย้าเลยซื้อมาฝาก ไว้ให้คุณป้าวันกินกับชาตอนบ่ายค่ะ”

“ขอบใจมากนะ ไว้เรากินด้วยกันดีมั้ยจ๊ะ หรือจะกลับไปทำงาน”

“ค่ะ”

“น่าจะพักก่อน งานเราเอง ทำวันอื่น ก็ไม่มีใครว่าหรอกมั้ง ฮั้นท์ก็ไม่อยู่ ป้าเหงาๆ ยังไงไม่รู้”