เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 79

“ยังไม่รู้เลยค่ะ เราเข้าไปดูบ้านกันค่ะ จะได้บอกคนขนของคะ”

“ค่ะ”

ดูจากภายนอกว่าเก่าและโทรม แต่ข้างในกลับสะอาดสะอ้าน เพราะเมื่อวาน สองลุงป้ามาปัดกวาดเช็ดถูรอเรียบร้อยแล้ว ไรยาชอบบ้านนี้ตรงที่อีกฝั่งติดกับคลองดำเนินสะดวก ช่วงกลางวันถึงแดดจะแรง แต่ก็เงียบเชียบดี ตรงริมคลองมีสะพานคอนกรีตทอดยาวสุดลูกหูลูกตา นานๆ ทีจะมีเรือหางยาวแล่นมาสักลำ

ระหว่างดูคนขนของอยู่ ก็มีคนพายเรือมาขายของบ่อยๆ มื้อเที่ยงจึงเป็นก๋วยเตี๋ยว ขนมเบื้องญวน ไอศกรีม ตบท้ายด้วยกาแฟโบราณคนละแก้ว

ญาติของเอียดบ้านอยู่ใกล้ กันก็มาช่วยจัดของ ทุกคนต่างอายุอานามใกล้เลขหกกันแล้ว และอยู่บ้านตามลำพัง ส่วนลูกๆ ไปอยู่ที่อื่นหมด เห็นบ้านหลังติดกับของเอียดปิดเงียบ พอถาม ถึงได้รู้ว่าเป็นของพี่สาวที่ตายไปแล้ว บ้านเป็นกรรมสิทธิ์ของหลาน และไม่ได้ติดต่อกันนานแล้ว

“ป้าลองติดต่อหลานดูหน่อยนะคะ ย้าอยากเช่าไว้เก็บของ หรือไม่ก็เช่าให้ป้ากับลุง”

เพราะข้าวของที่ขนมา มีเยอะพอสมควร เลยเกรงใจสองลุงป้า กลัวจะเต็มบ้านจนไม่มีพื้นที่ใช้สอย

“คุณหนูจะเช่าจริงๆ เหรอคะ”

“ค่ะ”

“ไม่เห็นต้องเปลืองเงินเลย ลุงกับป้าอยู่ได้ค่ะ บ้านเก่าเราก็ไม่ได้มีที่เหลือเยอะเลย ยังอยู่ได้ หลังนี้กว้างกว่าอีกค่ะ”

“ป้าลองติดต่อก่อนก็ได้ค่ะ ไว้ย้าดูอีกที”

“ค่ะ”

“แล้วคืนนี้คุณหนูจะค้างหรือเปล่าครับ” อ่อนที่รักคุณหนูประหนึ่งลูก ก็อดห่วงไม่ได้เช่นกัน

“ยังไม่รู้เลยค่ะ ย้าขอดูก่อนว่าที่หลับที่นอนเป็นยังไง พอหรือเปล่า”

“คุณหนูนอนห้องได้เลยค่ะ ป้ากับลุงยกให้ ที่นี่ตอนเช้าๆ อากาศดีนะคะ มีพระพายเรือมาบิณฑบาตด้วย จะได้ทำบุญให้คุณท่านไงคะ”

“ก็น่าสนนะคะ”

“งั้นก็นอนเลยค่ะ เดี๋ยวป้าจัดห้องหับให้ใหม่ เอาเตียงเอาที่หลับที่นอนของคุณหนูใส่เข้าไป ก็น่าอยู่แล้ว ถ้าคุณหนูยังไม่ได้งาน ก็พักผ่อนไปก่อน เช้าๆ ก็จะได้ตักบาตร ไปทำงานในกรุงเทพฯ รับรองว่าคุณหนูจะไม่ค่อยได้มีโอกาสทำบุญหรอกค่ะ”

“ใช่ๆ ค่ะ อยู่กับพวกเราก่อนนะคะคุณหนู นานๆ ทีจะมีคนมาหา พวกป้าๆ ลุงๆ ก็เหงาเหมือนกันค่ะ” เพื่อนบ้านกับญาติของเอียดต่างคะยั้นคะยอ

“อืม”

ไรยายิ้มน้อยๆ ที่ทุกคนต่างเต็มใจให้อยู่ด้วย ผิดกับอีกคน ที่ป่านนี้ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหนบนโลกใบนี้ และที่สำคัญ เขาอยู่กับใครกันนะ ใช่เลราน่าหรือเปล่านะ

‘ลืมซะไรยา ผู้ชายปากร้ายพันธุ์นั้น อย่าเอามาใส่ใจอีก’

เมียแต่งท่านประธาน Chairman’sWife / พิมรภัค ตอนที่ 11

สำหรับคนที่ไม่รู้ตัวสักนิด ว่ากำลังจะถูกเมียที่นอนกอดร่วมปีสั่งตัวเองให้ลืมนั้น กำลังสงสัยกับของบนตู้หัวเตียง กุญแจรถที่เขาเห็นว่าจอดอยู่ แต่ทำไมเจ้าของถึงไม่มาให้เขาเห็นหน้า ถามป้าก็บอกว่าไปพักผ่อนต่างจังหวัดสามสี่วัน

แต่ไม่บอกว่าที่ไหน นี่ก็เลยกำหนดที่น่าจะกลับมาแล้วสองวัน เครื่องเพชรมูลค่าสามสิบล้านยังอยู่ในกล่องครบ ส่วนในซองสีน้ำตาลนั้น หรัญญ์เห็นแล้วถึงกับเย็นยะเยือกไปทั่วร่าง

‘เอกสารการหย่าต่างสำนักทะเบียน’

“แล้วเขาจะมาเอาใบหย่ากับคุณตอนไหน”

“ไม่ได้แจ้งไว้ครับ แค่บอกว่าให้ผมเก็บไว้ สะดวกเมื่อไหร่จะมาเอาด้วยตัวเองครับ”

“ผมขอเบอร์โทรเขาหน่อย”

“ไม่มีครับ”

“หมายความว่ายังไง”

“คุณย้าปิดเบอร์ไปแล้วครับ ไม่มีใครติดต่อได้แม้กระทั่งผม”

“แล้วคุยกันยังไงล่ะ”

“ตั้งแต่ผมเอาเอกสารไปให้ คุณย้าก็ไม่ติดต่อมาเลย เพราะไม่มีอะไรแล้ว ทุกอย่างเตรียมไว้หมดแล้ว แค่คุณเซ็นชื่อ แล้วส่งเอกสารมาที่ผม หรือถ้าไม่สะดวกก็บอกครับ ผมให้คนไปรับได้...”

หรัญญ์บอกไม่ถูกว่าตอนนี้รู้สึกยังไง มันมีทั้งตกใจ ทั้งโกรธ ทั้งคาดไม่ถึง และเสียใจคละเคล้าไปหมด แล้วมีความสงสัยถาโถมเข้ามาสุมในหัว ว่าเจ้าหล่อนกล้าหย่ากับผัวอย่างเขาได้ยังไง หยิ่งในศักดิ์ศรีจนไม่คิดจะเอาอะไรสักแดงเดียวน่ะรึ เขาไม่มีทางเชื่อ เว้นแต่ว่าจะหาที่เกาะใหม่ได้เท่านั้น

แล้วไอ้ชั่วนั่นจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากลูกค้าวีไอพีของเขา หรือไม่ก็ไอ้ห่าเวย์เท่านั้น นอกไปจากนี้ มองไม่เห็นว่าจะเป็นใคร มือถือถูกกดไปหาลูกน้องมือขวา ถึงรู้ว่าเหนื่อยจากการเดินทางไกลไม่แพ้กัน แต่ความร้อนใจทำให้รอไม่ได้

“ให้คนไปดูที่บ้านนั้นหน่อย ว่ามีใครอยู่หรือเปล่า แล้วรีบโทรมาบอกด้วยนะ ฉันรออยู่”

หรัญญ์โยนของในมือไปหาเตียงอย่างไม่แยแส เพราะกำลังโกรธ ในใจก็ร้อนรนเอามากๆ จนต้องรีบไปอาบน้ำให้อะไรๆ ในตัวเย็นลงก่อน และถึงจะเหนื่อย ถึงอยากจะนอนพัก แต่กลับลงไปนั่งในออฟฟิศ เพื่อรอข่าวจากวันชนะ