เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 82

บ่อยครั้งพ่อสอนแบบนี้ ตั้งแต่กลับจากดูไบมาใหม่ๆ ตอนเขาไปบอกว่าพวกคนบาปกำลังเจออะไรบ้าง เขาเลยไม่อะไรกับพ่อ เพราะไม่อยากให้ผ้าเหลืองแปดเปื้อน หรืออีกนัย คือกลัวท่านจะห้าม จะทำให้เขาลังเลเปล่าๆ

แต่เรื่องจะให้ล้มเลิกนั้นไม่มีวัน ชีวิตแม่ต้องมีคนชดใช้ ถึงพวกมันจะเข้าไปอยู่ในคุกปิดไม่ได้ เขาก็จะให้พวกมันอยู่ในคุกเปิด ให้จมอยู่ในกองความทุกข์ ที่เขาเป็นคนยัดเยียดให้ เหมือนตอนที่เขากับทุกคนในบ้านเคยอยู่มาแล้ว

โดยเฉพาะคนชื่อมีอยู่บนหลังโฉนด ที่เขาจำได้ติดตามากระทั่งวินาทีนี้ พอๆ กับภาพจากกล้องวงจรปิดในบ้าน ตอนแม่จบปัญหาอันหนักอก ด้วยการลั่นไกใส่ตัวเอง หลังจากไปรยา เดินไปขึ้นรถได้ไม่กี่ชั่วโมง

และในรถคันนั้นก็มีปิยะกับลูกสาวนั่งรออยู่ เขาดีใจอย่างหนึ่งคือ แม่ไม่ได้จดทะเบียนสมรสกับพ่อ นามสกุลที่อยู่ในโฉนดจึงไม่ตรงกัน เพราะเขาใช้นามสกุลพ่อ หรือต่อให้ตรง พวกมันก็คงจะจำไม่ได้ เพราะทำกับหลายคนมาก

คนจมปลักอยู่กับความแค้นเคืองเรื่องในอดีต ปิดเปลือกตาลงช้าๆ อดีตที่เหมือนไม่ได้ให้อะไรเลย นอกจากความขุ่นข้องหมองใจ ความทุกข์ร้อนจิตใจ นับตั้งแต่ปิยะจากไปอย่างรวดเร็ว จนเขาเองก็คาดไม่ถึง และไม่เคยอยากให้เป็นแบบนั้น ถึงจะโกรธเกลียดเคียดแค้นยังไง แต่ก็ไม่ได้อยากให้ถึงตาย เพราะมันช่วยให้แม่ฟื้นขึ้นมาได้

เห็นเมียร้องไห้ปิ่มจะขาดใจตอนพ่อจากไป ความโกรธแค้นในตัวเธอ ลดระดับฮวบเกือบถึงพื้น ความสงสารแล่นเล่นงานความแค้นในใจเขาจนย่อยยับ พร้อมกับพร่ำด่าตัวเองในใจตั้งแต่ไม่มีเธออยู่ร่วมห้องแล้ว ว่าไม่น่าจะไปฝรั่งเศส ก่อนได้คุยกับเมียเลย แต่งานก็จำเป็น จนเขาจำต้องห่างเธอไป ทั้งๆ ที่ในใจเป็นห่วงมากมาย

อันที่จริงเขาอยากคุยกับตั้งแต่วันลอยอังคารแล้ว แต่เธอก็ไม่มองหน้าเขา ไม่ให้เขาเข้าใกล้ เธอจมอยู่กับความทุกข์ จนเขาไม่กล้ากวนใจ ได้แต่เฝ้าดูอยู่ห่างๆ และอย่างห่วงๆ เท่านั้น ตั้งใจว่า ถ้ากลับมา จะปรับความเข้าใจกับเธอ จะคุยกับเธอดีๆ และจะล้มเลิกแผนการทุกอย่าง และจะขอเริ่มต้นใหม่กับเธอ

แต่เธอก็ไม่อยู่รอแล้ว เธอทิ้งไปแล้ว เขาเป็นห่วงจับใจ เพราะเธอไปตัวเปล่า ไม่เอาอะไรไปเลยแม้กระทั่งเสื้อผ้ากับข้าวของที่เขาซื้อให้

“มานอนทำเหี้ยอะไรอยู่นี่วะมึง”

คนเป็นทุกข์เพราะเมียทิ้งถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่ออยากอยู่คนเดียว แต่ดันเสือกมีมารมาก่อกวน เลยไม่อยากสนใจมัน

“แอบมาร้องไห้เสียดายเมียเหร๊อ ไอ้สัตว์”

ห้อยยืนเท้าสะเอวมองเพื่อนทำหน้าเศร้าแล้วส่ายหน้าระอา

“แล้วมึงมาทำเหี้ยอะไรในห้องกูว่ะ ประตูไม่รู้จักเคาะ ต้องให้กูซื้อหนังสือมารยาทผู้ดีให้แดกด้วยมั้ย”

คนนอนอยู่ตาขวางใส่เพื่อน

“แถอย่างนี้มีชัวร์ สมน้ำหน้าไอ้สัตว์”

“สรุปมึงมาเสือกอะไรไอ้เควี้ย ไสหัวไปเลย กูอยากมีเวลาส่วนตัว”

“ถ้าไม่กลัวมึงยิงตัวเองทิ้งเพราะคิดถึงเมีย กูก็ไม่ถ่อมาหรอก วันหยุดว่าจะพักสักหน่อย”

“ใครใช้ให้เสือกมา”

“ก็ให้ห่าอั้น กับพวกสู่รู้ที่รอมึงอยู่ข้างล่างไง ไม่เห็นมึงพูดจากับใครมาหลายวัน เลยพากันห่วง”

“เจ๋อ”

“เอ่อ ดีน้อ เพื่อนอุตส่าห์ห่วง เสือกด่า ไอ้ห่าเอ้ย”

“กูไม่เป็นอะไร มึงลงไปพาพวกมันกลับเลย ไม่ต้องรอ กูไม่มีอารมณ์จะคุยกับใคร”