เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 86

“จ้ะ”

เขามองตามครูสาวเข้าไปนั่งเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน มีของใช้กับบิลวางเรียงอยู่ ใจสั่นเป็นเจ้าเข้า ภาวนาขอให้เป็นคนที่เฝ้าตามหามาหลายปีด้วยเถิด

“พวกแกได้ยินเหมือนกูมั้ย” ห้อยใช้ศอกสะกิดอั้น วันชนะก็พยักหน้าและรอลุ้นไปด้วย

“หึ๊ม”

หรัญญ์เลยปรามให้หุบปาก ตาก็มองไปทางครัว

“สวัสดีค่ะครูจีน ขอโทษค่ะที่ออกมาช้า”

หรัญญ์เกือบตกใจเก้าอี้ เมื่อเห็นเจ้าของร้านเดินออกมาทักทายลูกค้าด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“คนเยอะใช่มั้ยล่ะคะพี่ย้า”

“นิดหน่อยค่ะ ครูจีนจองกี่เบรก แล้วรับอะไรบ้างคะ”

ห้อยกับอั้นก็ตักข้าวค้างอยู่กลางอากาศ ปากอ้าหน้าเหว๋อ มองเมียเพื่อนตาไม่กะพริบ

“มายก้อด”

วันชนะเองก็ตกใจ เพราะถูกสั่งให้ตามหาเมียเจ้านายไม่เคยย่อหย่อน แต่ก็คว้า น้ำเหลวตลอด ไม่คิดเลยว่าจะอยู่ปลายจมูกนี่เอง

“เบรกเช้ากับบ่ายเลยค่ะพี่ แต่อยากได้เมนูแปลกๆ ผอ. เลยให้จีนมาถามพี่ย้าค่ะ”

“เป็นของหวานหรือคาวคะ”

“เช้าหวานค่ะ ส่วนบ่ายขอเป็นคาวแล้วกัน เพราะกว่าจะได้กลับบ้านไปกินข้าว เดี๋ยวจะหิวกัน”

“ถ้าอย่างนั้นจะลองเป็นแมคคาเดเมียทอฟฟี่เค้กดีมั้ยคะ รอบบ่ายเอาเป็นสติ๊กทูน่ามั้ยคะ...”

หรัญญ์นั่งฟังนิ่งๆ สามหนุ่มก็กินช้าๆ ลง เพื่อซื้อเวลาให้ได้นั่งนานๆ

‘เทวดาเมตตามึงละ’

คำนี้เท่านั้นที่หรัญญ์คิดออก และบอกได้เลยว่าแทบไม่รู้รสอาหารแล้ว นับตั้งแต่ได้ยินชื่อเมียดังเข้าหู ตอนเห็นเมียเดินออกมา ตกใจจนวิญญาณแทบจะหลุดจากร่าง

‘สวยเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือผอมกว่าเก่า’

ถึงจะมีผ้ากันเปื้อนทับไว้และเห็นแค่แวบเดียว แต่เสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนขึ้น กับกางเกงยีนฟอก รัดรึงรูปร่างก็ตรึงตาตรึงใจเขาได้อย่างล้นเหลือ

‘กูรู้ละทำไมผู้ชายเยอะจัง ได้ห่าเอ๊ย! กะมาจีบเมียกูนี่เอง ฝันไปเหอะมึง’

ถ้าเป็นเมื่อก่อน สาบานเลยว่าพ่อจะสั่งให้ไปเปลี่ยนชุด หรือไม่ก็อุ้มไปขังไว้ในห้องนอน อยู่ด้วยกันสามวันแปดคืนเลย

“น้องๆ เอาแบบนี้กลับบ้านชุดหนึ่งนะครับ”

หรัญญ์หันไปคิ้วขมวดใส่ไอ้ห้อย

“ถ้ากูไม่สั่ง แล้วมึงจะเสนอหน้าอยู่นี่ได้นานมั้ยล่ะ พวกกูก็แดกเองไม่ไหวแล้ว อิ่มฉิบหาย”

ห้อยกระซิบ เขาพอก้มมองไป ก็เห็นแดกเรียบหมดแล้ว ลูกค้าก็ทยอยออกหลายโต๊ะแล้ว เหลือแต่พวกผู้ชายที่ไม่สังวรว่าผัวนั่งเจ้าของร้านนั่งหน้าด้านอยู่นี่

“เดี๋ยวกูมีโบนัสให้”

เขายิ้มให้ไอ้ห้อย แล้วก็ต้องหุบยิ้ม เมื่อหันไปเมียก็เดินหายเข้าครัวแล้ว จะตามก็ยังไม่อยากออกตัวแรง บางทีอาจจะได้อี้โต้เฉาะหัวเข้าให้ด้วย เลยต้องนั่งรออย่างเดียว

“น้องครับ คาปูอีกครับ”

“เรื่องอะไรคะ” ถึงจะรู้ แต่ก็แกล้ง เพราะไม่คิดจะขายที่ทำมาหากินแน่นอน

“คุณย้าอย่าแกล้งลืมสิครับ ผมใจเสีย พอจะมีเวลาคุยกันสักครู่มั้ยครับ”

วัลลภไม่คิดจะแนะนำเจ้าของเงิน ตามที่ตกลงกันไว้ เพราะกลัวเจ้าของจะโก่งราคา

“ครู่เดียวนะคะ ย้างานเยอะค่ะ”

“ครับๆ”

“เชิญค่ะ”

เดินนำไปโต๊ะตรงหน้าบ้านของตัวเอง ซึ่งปกติจะไม่เปิดให้ลูกค้านั่ง ถ้าไม่ล้นร้านจนเกินไป เพราะอยากมีพื้นที่ส่วนตัวบ้าง ความที่นั่งหันหลังให้ร้าน หันหน้าไปคุยกับวัลลภ เลยไม่เห็นว่าคนที่ตัวเองไม่อยากเจอย้ายไปนั่งโต๊ะใกล้ๆ แล้ว

“ผมจะเพิ่มให้อีกเท่าตัว ไม่ทราบคุณย้าสนใจมั้ยครับ”

“ต้องขอยืนยันคำเดิมค่ะ อย่างที่บอกไว้แต่แรก ว่าเป็นที่ทำมาหากิน คงไม่ขายหรอกค่ะ”

“คุณย้าย้ายไปอีกสี่ห้าล็อกก็ได้นี่ครับ ลูกค้าแน่นร้านขนาดนี้ อยู่ตรงไหน ก็ตามอยู่แล้วล่ะครับ ผมจะไปเจรจาซื้อให้ จะขนย้ายให้ แถมจะแต่งร้านใหม่ให้ยังได้เลยนะครับ ไม่เสียอะไรเลย คุณย้ายังได้เงินสดมาถือไว้ในมืออีกนะครับ”

“คุณวัลลภเข้าใจคำว่าทำเลทองมั้ยคะ”

“ครับ”

“คงเคยเห็นนะคะ บางทีร้านค้าย้ายจากจุดหนึ่งไปอีกจุดหนึ่ง ซึ่งไม่ได้ไกลอะไรเลย แต่กลับขายไม่ได้เหมือนเดิม เราเลยไม่กล้าย้ายค่ะ ต้องขอโทษจริงๆ นะคะ ไม่ใช่ย้าจะเล่นตัวหรือจะโก่งราคานะคะ ย้าขอตัวค่ะ”

หรัญญ์ไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าเมียอีกเลย เพราะเดาว่าน่าจะเข้าครัวต่อ หรือจงใจไม่ออกมาอีก เขากับทุกคนถึงได้เดินกลับรีสอร์ตพร้อมอาหารที่สั่งเพิ่มเท่านั้น