เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 87

“ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วครับคุณฮั้นท์ คงต้องใช้เวลาหน่อย ค่อยๆ กล่อมครับ น่าจะพอเปลี่ยนใจแกได้บ้าง”

วัลลภมีท่าทีไม่สบายใจอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่เป็นไรครับ ไว้ค่อยๆ หาทางออกก็แล้วกัน”

แต่อีกคนกลับรู้สึกผ่อนคลาย สบายใจ สวนทางกันจนงง

“แล้วจะเริ่มโปรเจ็กต์ได้เหรอครับ” วัลลภกลัวจะล่ม

“ได้สิครับ ค่อยๆ สร้างไล่ไปเรื่อยๆ ก่อนครับ”

หรัญญ์ไม่คิดจะล้มโปรเจ็กต์ คิดว่าน่าจะจัดการได้ไม่ยาก เพราะยังเชื่อว่าเงินย่อมชนะทุกอย่างได้

‘แล้วที่เมียหย่าแบบไม่เอาอะไรติดตัวมาสักอย่าง มันแปลว่าอะไรวะมึง’

ก็มีคำถามนี้ค้างคาและรบกวนจิตใจอยู่ เพียงแต่เขาอยากดันทุรังอ้างข้างๆ คูๆ ว่าเงินต้องแก้ปัญหาได้ดังเดิม

“สั่งอะไรหน่อยสิพวกมึง”

พอวัลลภกลับไปแล้ว เขาก็นั่งคุยงานต่อในร้านเดิม ทั้งที่จะกลับไปคุยที่บ้านก็ได้

“มึงจะให้พวกกูแดกไปถึงไหนวะ”

ห้อยมองตาขวาง

“เอ่อ แค่นี้พวกกูก็ดีดไปสามวันละ กูไม่สั่งนะ” อั้นก็ด้วย

“นะสั่งหน่อย”

หรัญญ์เลยหันไปหามือขวา รับรองว่าไม่กล้าขัดคำสั่งแน่

“ครับ”

เขายิ้มแล้วมองมือขวาเดินไปเคาน์เตอร์ สักพักมะพร้าวสดสามลูก กับขนมสามชิ้นก็วางตรงหน้า

“แดกคนเดียวไปเลยไอ้นะ เพื่อเจ้านายนี่ มึงไม่มีขัดเลยนะ”

ห้อยเหน็บหนักๆ ขณะนั่งเอนหลังลูบพุงอยู่

“ไอ้ห่า ก็มันรักของมันนี่ว่า แต่กูก็ไม่ช่วยแดกนะ อิ่มจะอ้วกละ”

อั้นปัดมือไหวๆ

“เดี๋ยวกูเอาโบนัสพวกมึงให้ไอ้นะคนเดียวละกัน” หรัญญ์เอ่ยหน้านิ่ง

“แดกก็ได้วะ”

ทั้งสองดีดตัวมาคว้ามะพร้าวแทบจะพร้อมกัน วันชนะหัวเราะก๊าก ส่วนหรัญญ์แค่ยิ้ม สงสารเพื่อนอยู่หรอกนะ แต่ก็ยังคิดถึงเด็กน้อยหน้าตาน่ารัก ช่างเจรจาที่เจอเมื่อวานนี้ไม่หาย อยากเจอไม่วาย ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ปกติก็ไม่ได้สนใจเด็กคนไหนมากเป็นพิเศษ

“สวัสดีค่ะคุณป้าแป๋ว น้องยูเอาขนมมาส่งค่ะ”

นั่งคุยงานต่อราวสองชั่วโมง ก็ได้ยินเสียงใสๆ ใบหน้าจิ้มลิ้ม และชุดเดิม พร้อมแม่เด็กคนเดิมตะกร้าใบเดิม

“สวัสดีค่ะน้องยู”

“สวัสดีค่ะคุณลุง” พอเด็กน้อยเห็นเขา ก็ไหว้สวยทันที

“จำลุงได้มั้ยคะ”

“จำได้ค่ะ เมื่อวานคุณลุงซื้อขนมแล้วให้เงินน้องยูเยอะเลย”

“ใช่แล้วค่ะ แล้วน้องยูเอาเงินไปทำอะไรคะ”

“ใส่กระปุกไว้ กับซื้อขนมเลี้ยงคุณแม่ค่ะ”

“พอค่ะ แล้วนี่ก็ค่าขนม ไม่ต้องทอนนะคะ ลุงให้เอาไปไว้ใส่กระปุกกับเลี้ยงขนมคุณแม่ค่ะ”

“คุณลุงใจดีจังเลย ขอบคุณค่ะ วันหลังคุณลุงจะซื้ออีกมั้ยคะ น้องยูจะเอามาให้เยอะๆ เลยค่ะ”

“อืม...ได้สิคะ งั้นเรานัดกันแล้วนะคะ ว่าจะมาเจอกันที่นี่อีก ตกลงมั้ยคะ”

“โอเคค่ะ”

“ลุงขออุ้มกับหอมแก้มเหมือนเดิมได้มั้ยคะ”

“ได้ค่ะ”

จากนั้นหรัญญ์ก็มองตามสองแม่ลูก จูงมือกันเดินออกร้านไป พลันความคิดบ้าๆ ก็วกขึ้นมาในหัว ถ้าหากตอนนี้เขากำลังได้ยืนมองเมียกับลูกอยู่ล่ะ มันจะเป็นยังไงกันนะ แล้วเมียที่ห่างหายกันมาสี่ปีกว่าๆ จะลืมเขาหรือยังนะ จะมีใครหรือยังไงนะ

“ลืมก็บ้าละ หล่อลากไส้อย่างนี้ และเอาอึดขนาดนี้ เห็นท่าทีไม่สมยอมในตอนแรก แต่พอไม่นานก็ครางแทบไม่เป็นภาษาตลอด ลืมลงรึ”

ถ้าไม่ลืม แล้วทำไมเมื่อกี้ เห็นเขาแล้วไม่ตกอกตกใจ หรือตื่นเต้นใดๆ เลยล่ะ ผิดกับเขาที่ใส่สั่นลั่นเลื่อน จนเกือบจะตกเก้าอี้ หรือว่าเธอจะมีคนใหม่แล้วนะ

หรือ!!!

อย่าบอกนะว่าหันไปหาไอ้เควี้ยะเวย์อีก

ตั้งแต่มันลาออกไป หลังจากทำงานใช้เงินทุนที่เขาจ่ายให้มหาวิทยาลัยหมดแล้ว เขาให้คนคอยตามอยู่ไม่นาน พอเห็นว่ามันไม่ได้ติดต่อกับเมียเขาเลย ก็สั่งให้หยุดตาม

‘ไม่มั้ง หรือถ้าจะกลับไปหามันจริงๆ ก็โคตะระโง่เลยล่ะ’

ไรยาขับรถผ่านกลุ่มคนงาน ที่กำลังเอาสังกะสีมาตั้งกั้นเขตเป็นแนวยาว รถหลายคันมีสติ๊กเกอร์ที่ครั้งหนึ่งเคยมีติดอยู่รถตัวเองด้วย ริมฝีปากบางเบะนิดๆ ที่อดีตสามีขี้สั่งคิดว่าเธอจะโง่ จนตามไม่ทัน การไม่มาเจรจาเองแต่ให้วัลลภมาแทน นั่นแปลว่า

‘กลัวโก่งราคาหรือเปล่านะ’

ริมฝีปากบางเบะนิดๆ อีก ขณะมองข้างทางที่คนงานยืนอยู่ จนมาจอดหน้าร้านตัวเอง ถัดไปก็เป็นบ้านที่วัลลภมาเจรจาซื้อสำเร็จไปแล้ว เรียกว่ามีบ้านเธอสองหลังเท่านั้นคั่นกลางไว้ ไม่รู้ว่าเศรษฐีดูไบคนไหนเหมาโปรเจ็กต์เขาอีก ไม่งั้นคงรีบซื้อหรอก ต่อให้เหม็นหน้าเขา โกรธเกลียดและไม่อยากพบเจอเขายังไง แต่เธอจะไม่หนีไปไหนแน่ ในเมื่อทุกอย่างในชีวิตลงตัวแล้ว