เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 88

“ทำไมคุณหนูกลับเร็วจังเลยครับ” อ่อนกำลังเตรียมกล้าผักไว้ลงแปลงเย็นนี้ร้องถาม

“กลัวลูกค้าจะเยอะเหมือนเมื่อวานอีกค่ะ”

“ไม่หรอกครับ ไม่งั้นป้าคงมาตามลุงแล้วล่ะ”

เพราะถ้ายุ่งจริงๆ อ่อนต้องทิ้งงานสวน ไปเป็นลูกมือหั่นนั่นนี่ในครัว ไรยาก็ต้องรับผิดชอบเมนูผัด กับยำ แล้วตรวจความเรียบร้อยทุกจาน ก่อนเด็กรับไปเสิร์ฟ เอียดรับผิดชอบเมนูพวกต้ม แกง ทอด

“ย้าเอาไปเลยนะคะ”

เดินเข้าไปในสวน หิ้วตะกร้าผักที่อ่อนล้างไว้ให้แล้ว เมนูสลัดผักสด ลูกค้าชอบมาก ร้านจะใส่กรูตองกับเบคอนทอดกรอบๆ เข้าไปด้วย เพื่อชูรสชาติให้เด่นยิ่งขึ้น

“ครับ”

เมนูอื่นๆ เธอก็จะสรรหาผักแปลกๆ มาแทรกให้แตกต่างจากร้านคู่แข่ง เช่นผัดผักรวม แทนที่จะมีแต่ผักพื้นๆ เธอก็จะมีเคลเอามาปะปนด้วย

“เคลมีแค่นี้เหรอคะลุง”

“เดี๋ยวลุงตัดเพิ่มให้ทีหลังครับ”

สลัดโรลก็จะมีเคลผสมผักสลัด จะได้ไม่เหมือนร้านทั่วไป หากินได้ตามท้องตลาด อัพราคาขึ้นมาแค่สิบกว่าบาท ลูกค้าที่รักสุขภาพจ่ายได้อยู่แล้ว

“กลับมาแล้วเหรอครับ”

หันขวับไปหาต้นเสียง ก็เห็นว่าเจ้าของโปรเจ็กต์ยักษ์ใหญ่ ที่ให้นายหน้ามากว้านซื้อบ้านแถวนี้ไปจนเกลี้ยงเดินออกจากร้านมาหา

“คุณมาทำไม”

เสียงห้วนใส่ ใบหน้าก็บึ้ง

“ผมมากินข้าว ร้านคุณไม่ได้ปิดไม่ใช่เหรอครับ”

“ก็อยากจะปิดเหมือนกันล่ะค่ะ ถ้ารู้ว่าใครจะมา”

“คุณเลือกลูกค้าด้วยเหรอครับ”

“กับลูกค้าบางคนก็คงต้องเลือก และต้องเลือกให้ดีๆ ด้วย จะได้ไม่เสียเวลา ไม่เสียความรู้สึก”

“คุณทักทายผัว...”

หน้าสวยหันขวับไปหา

“...เอ๊ย...ลูกค้าด้วยคำพวกนี้เหรอครับ” คนหน้ามึนยิ้มหวานให้

“เชิญข้างในร้านเลยค่ะ”

เจ้าของร้านตีหน้าบึ้งใส่

“อยากท่านอะไรก็สั่งเด็กได้ ขอโทษนะคะ ฉันไม่ว่าง” แล้วอุ้มตะกร้าเดินผ่านหน้าเขาไป

“แต่ผมอยากคุยกับคุณก่อน”

“ฉันไม่ว่างค่ะ ต้องเข้าครัวเตรียมของ ลูกค้าจะได้ไม่ต้องรอ”

“ไม่ต้องห่วงหรอกนะครับ อาหารออกช้านิดช้าหน่อย ผมก็ไม่ว่าหรอก ผมเข้าใจ คนของผมก็เข้าใจด้วย”

“หมายความว่ายังไง”

“ก็เที่ยงนี้ ผมเหมาร้านคุณไว้หมดแล้ว คนงานผมร้อยกว่าๆ คุณจะได้ไม่ต้องคอยกังวลไงว่าแขกจะมากแค่ไหน จะทำทันหรือเปล่า ไม่ดีเหรอครับ”

“ใครให้จอง”

“ก็ผมเดินมาบอกเด็กในร้าน แม่ครัวข้างในก็รับจองแล้วนี่ครับ คุณไม่รับจองเหรอครับ”

“ไม่ใช่ไม่รับ แต่คุณต้องจองล่วงหน้า ฉันจะได้ขึ้นป้ายบอกลูกค้าประจำว่าไม่ต้องมา แบบนี้ถ้าลูกค้าประจำฉันมาแล้วไม่มีโต๊ะนั่ง ฉันก็เสียสิ”

ไรยาเดินหน้าตึงเข้าไปในร้าน มีคนหน้าด้านตามไม่ห่าง อ่อนเห็นแล้วดูท่าจะไม่ค่อยดี เลยเดินเกาหัวแกร็กๆ ตามไป

“ใครรับจองลูกค้ารายนี้แก้ว”

“แก้วเองค่ะพี่ แต่แก้วให้กั้งเข้าไปถามป้าก่อนนะคะ ป้าก็บอกว่าได้ไม่มีปัญหา”

“ไม่มีปัญหาได้ยังไง”

รำคาญสุดๆ เมื่อเขาเหมือนจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ

“คุณจะขายที่ให้คุณวัลลภหรือเปล่าครับ”

“ไม่”

“ทำไมล่ะครับ”

“ฉันไม่อยากขายก็แค่นั้น”

“ถ้าเขาให้ราคาเพิ่มขึ้นอีกล่ะครับ”

“ที่ว่าเพิ่มนี่ จะเท่าไหร่ล่ะคะ”

“ผมก็ไม่รู้สิครับ ต้องรอเขาบอกคุณเอง”

“เหรอ”

“ครับ”

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วขอตัวนะคะ”

ไม่รอให้เขาได้อ้าปากอีก ก็รีบเดินหนีเข้าบ้านของตัวเองปิดประตูพร้อม เพราะไม่เข้าใจว่าเขาจะมาวุ่นวายอยู่แถวนี้ทำไม หรือถ้าอยากได้ที่ ก็บอกตรงๆ ไม่เห็นต้องใช้คนอื่น

‘กลัวฉันโก่งราคาเหรอ หึ ก็ต้องลองกันหน่อยนะ ช่วยไม่ได้ ฉันมันคนหน้าเงินนี่’

เหยียดยิ้มด้วยความเกลียดคนอยู่ข้างนอก เห็นเอียดกับอ่อนคุยกันอยู่ พอเธอเดินเข้าไป ก็แยกคนละทิศละทาง

“คุยอะไรกันอยู่คะป้า”

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ลุงกับป้าแค่สงสัย ว่าอยู่ๆ คุณฮั้นท์มาได้ยังไง มีใครบอกว่าเราอยู่ที่นี่หรือเปล่าคะ”

“ไม่มีหรอกค่ะ คงจะบังเอิญมากกว่า”

ลางสังหรณ์บอกแบบนั้น เพราะมันไม่มีทางจะเป็นแบบอื่นไปได้ เขาจะตามเธอทำไม ในเมื่ออยากหย่าจะตายอยู่แล้ว