เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 92

“นิดหน่อยค่ะ คุณแม่มีอะไรให้น้องยูกินบ้างคะ”

“มีเค้กแครอทค่ะ”

“พี่จีไปส่งขนมยังไม่มาเหรอคะ”

ระหว่างเข้าไปรับลูก ก็จะให้จีไปส่งขนมร้านกาแฟไม่ห่างจากโรงเรียนนัก ส่วนร้านอื่นก็จะลงไปส่งเองเพราะอยากเจอหน้าลูกค้าทุกวันถ้าทำได้ ส่วนจีให้อยู่กับลูกในรถ เป็นแบบนี้ไปอีกสองร้าน ก็ไปถึงร้านสุดท้ายในรีสอร์ตแล้ว

“น้องยูเอาเค้กไปนั่งกินในร้านคุณป้าแป๋วเลยนะคะ คุณแม่ต้องซื้อของนานหน่อยค่ะ”

“ค่ะ”

“สั่งน้ำคุณป้าแป๋วด้วยนะคะ”

“ค่ะ”

ตลาดอยู่ห่างรีสอร์ตไม่กี่ก้าว ไรยาจะจอดรถไว้แล้วเดินข้ามถนนไปคนเดียว ให้จีพาน้องเข้าไปส่งขนม วันไหนต้องซื้อของเยอะ ก็จะบอกลูกไว้แบบนี้ แล้วให้จีเอาเงินค่าขนมจ่ายค่าเครื่องดื่มตลอด เสร็จแล้วก็ให้มาเจอกันที่รถเลย

“คุณแม่ขา วันนี้คุณลุงใจดีไม่มาอีกแล้วค่ะ”

ไรยามองลูกจากกระจก เห็นว่านั่งกอดอกทำหน้าเซ็งๆ อยู่

“คุณลุงใจดีอาจมีงานยุ่งก็ได้นี่คะ เหมือนคุณแม่ไงคะ”

คุณลุงใจดีของลูกมักจะมีหลายคน เวลาไปส่งขนมในรีสอร์ต บางทีก็จะเป็นคุณป้าใจดี คุณยายใจดี คุณตาใจดี สลับสับเปลี่ยนกันไป เพราะลูกเธอน่ารักน่าชัง ช่างเจรจา ใครเห็นก็เอ็นดู ไปไหนต่อไหนก็มักจะได้ขนมนมเนยติดมือมาตลอด แต่มีหนักหน่อยก็คุณลุงใจดีคนนี้ ซื้อขนมก็ให้ทีเป็นพัน ครั้งสุดท้ายได้ตั้งสองพัน

“คงใช่ค่ะ”

ลูกกอดอกคิดตามคำแม่ไปด้วย

“เอ เราจะเอาอะไรไปฝากคุณตาพี่จีกันดีนะคะวันนี้”

รู้ว่าจะต้องทำยังไงให้ลูกลืม

“คุณตาคงรอพี่จีแย่แล้ว คงหิวด้วยแหละ ว่ามั้ยคะพี่จี” ตาก็มองลูกจากกระจกสลับกับมองทาง

“จริงด้วยค่ะ”

จีหันไปยิ้มให้น้อง

“ผัดไทยค่ะคุณแม่”

แล้วมันก็มักจะได้ผลทุกที

“จริงเหรอคะ”

“เมื่อวานคุณตาบอกน้องยูว่าอยากกินค่ะ”

“โอเค คุณแม่ว่าซื้อมาจากตลาดแล้วนะคะ น่าจะอยู่ในถุง น้องยูลองดูหน่อยสิคะว่ามีหรือเปล่า”

“ได้ค่ะ”

ทุกครั้งเวลาไปส่งจี ไรยาจะพาลูกลงไปเยี่ยมคุณตา และมีของมาฝากเสมอ ลูกได้รู้จักเป็นผู้ให้ ไม่ใช่แค่คอยรับฝ่ายเดียว

“ถึงแล้ว ใครจะไปบอกคุณตามาช่วยคุณแม่ขนของเข้าบ้านกันน๊า”

พอถึงบ้าน ก็จะให้ลูกมีส่วนร่วมกับงานของแม่ เป็นการปลูกฝังให้ลูกรู้จักความเหนื่อยยาก ว่ากว่าจะได้เงินมาใช้แต่ละบาทต้องทำอะไรบ้าง

“น้องยูเองค่ะ คุณแม่รอตรงนี้นะคะ แป๊บเดียวค่ะ”

เห็นลูกวิ่งตัวปลิวเข้าไปข้างในด้วยท่าทีสดใสร่าเริงแล้ว ก็ได้แต่ยิ้มตาม ชั่วขณะนั้น ก็อดคิดไปถึงคนที่ทำให้ลูกเกิดไม่ได้ เขาจะรู้สึกยังไงนะ กับสายเลือดที่เคยลั่นวาจาว่าไม่อยากได้

‘ช่างหัวผู้ชายเฮงซวย ผู้ชายห่วยๆ คนนั้นสิ’

“ค่ะ”

มองลูกสาวเข้าไปกอดสองตายายแล้วหอมแก้ม จากนั้นก็ยื่นแก้มให้ทั้งสองหอม ถึงได้เดินกลับมา หลายต่อหลายครั้งที่ยิ้มทั้งน้ำตา รวมทั้งครั้งนี้ด้วย เพราะคิดถึงพ่อ อยากให้พ่อได้มาเห็นหลานว่าน่ารักแค่ไหน ได้มาเห็นว่าเธอยืนด้วยลำแข้งตัวเองได้ยังไง

“คุณแม่จะอ่านนิทานเรื่องไหนคะ”

ขึ้นไปอยู่บนเตียงด้วยกันแล้ว ลูกสาวก็เอาขาเล็กๆ กับแขนเล็กๆ พาดตัวแม่

“อยากฟังเรื่องอะไรล่ะคะ”

“อืม ยังคิดไม่ออกค่ะ”

“อ้าว แล้วคุณแม่จะทำยังไงดีคะ”

“ไม่รู้ค่ะ”

ลูกปีนขึ้นมานอนบนตัวแม่เหมือนที่เคยทำ สองแขนของแม่ก็กอดลูกไว้ด้วยความรักยิ่ง ริมฝีปากก็จูบผมหอมๆ ของลูกหลายต่อหลายรอบ

“คิดออกหรือยังคะ”

เพราะเข้าใจว่าลูกยังคิดชื่อนิยายไม่ออก

“ทำไมคุณลุงใจดีไม่มาหาน้องยูล่ะคะ”

แต่ลูกดันคิดเรื่องอื่นอยู่

“อืม ก็อย่างที่คุณแม่บอกแล้วไงคะ ว่าคุณลุงคงงานยุ่ง จนมาไม่ได้ค่ะ”

“แต่คุณลุงบอกว่าจะมาหาน้องยูนะคะ”

“บางทีคุณลุงอาจจะตั้งใจจะมาแล้ว แต่มีงานสำคัญก่อนก็ได้นะคะ เหมือนที่คุณแม่บอกจะไปรับน้องยู แล้วไปไม่ได้ ต้องให้คุณตากับคุณยายไปแทนไงคะ”