เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 94

“ไม่มีเหตุผลค่ะ”

“นี่คุณครับ อย่าทำตัวเหมือนเด็กๆ หน่อยเลยน่ะ”

“ห้าสิบเจ็ดล้าน”

“อะไรกันคุณ”

“เด็กๆ อารมณ์ไม่ค่อยคงที่หรอกค่ะ”

“คุยกันดีๆ เถอะนะครับ เป็นการเป็นงาน แล้วก็ขอราคาคนคุ้นเคยด้วยครับ”

“เราไม่ได้คุ้นเคยกัน”

“งั้นก็ขอราคาผัวเมียก็ได้เอ๊า”

“หกสิบล้านขาดตัวไม่ต้องมาต่อ ให้เวลาถึงพรุ่งนี้เก้าโมง ถ้าไม่เอาก็อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก”

ไรยาเดินหนีทันที โดยไม่สนเขากับสมุนที่ยังกินข้าวอยู่ว่าจะมองตามตาค้างยังไง

“คุณแม่ขา น้องยูกลับมาแล้วค่ะ”

หรัญญ์จำเสียงนี้ได้แม่นยำ พอหันไปก็เห็นเด็กน้อยวิ่งผมปลิวเข้ามาจากฝั่งถนน มีแม่เดินตามไม่ห่าง ทุกคนในร้านก็หันไปมองเช่นกัน รวมทั้งไรยาที่กำลังจะเข้าบ้านด้วย

“คุณแม่ขา น้องยูได้ขนมมาเยอะแยะเลยค่ะ”

หรัญญ์สะกิดใจไม่น้อย เมื่อเห็นเด็กเรียกเธอและมองไปที่เธอ ไม่ใช่คนที่เดินตามหรอกหรือที่เป็นแม่

“ใครให้ล่ะคะ”

“อุ๊ย คุณแม่ขา”

เด็กน้อยมองมาทางเขาแล้วชี้

“นั่นคุณลุงใจดีนี่ค๊ะ”

ตกใจไม่น้อย เมื่อลูกวิ่งไปหาเขา

“คุณลุงสวัสดีค่ะ”

“สวัสดีค่ะ”

เธอได้แต่ยืนนิ่งมองลูก ถูกเขาอุ้มขึ้นด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม แถมยังหอมแก้มลูกอีก ใครอนุญาตกัน เขาไม่มีสิทธิ์จะได้แตะลูกด้วยซ้ำ ในเมื่อหาว่าเธอมีชู้ แล้วยังบังอาจมาอุ้มลูกชู้อีก

“คุณลงมาหาน้องยูเหรอคะ”

“ใช่ค่ะ น้องยูอยู่ที่นี่เหรอคะ”

“ค่ะ”

“อยู่กับใครคะ”

“อยู่กับคุณแม่ คุณตาแล้วก็คุณยายค่ะ”

“แล้วคุณพ่อล่ะคะ”

หรัญญ์ปากไวไปหน่อย เพราะสงสัยไม่น้อยว่าพ่อเด็กไปไหน ไม่เห็นหลายรอบ ในใจก็กลัวไปด้วย ห่างกับเธอมาสี่ปี มีลูกโตขนาดนี้แล้ว ว่าแต่ไอ้เชี่ยที่ไหนกันวะกล้ามายุ่งกับเมียกู

“น้องยูมาหาคุณแม่เร็วค่ะ”

ไรยารีบเดินไปด้วยความไม่พอใจยิ่ง

“น้องยูอยากคุยกับคุณลุงก่อนค่ะ”

“ไม่ได้ค่ะ”

“แต่คุณลุงไม่มาหาน้องยูหลายวันนะคะ”

“ไม่ได้ค่ะลูก มาหาคุณแม่ค่ะ”

“แต่น้องยูคิดถึงคุณลุงค่ะ”