เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 95

“ผมไม่เคยไล่นะครับป้า”

“ถ้าไม่ไล่ แล้วเมียหน้าไหนจะหนีผัวมาเลี้ยงลูกคนเดียววะ ลำบากจะตายห่า เหนื่อยจะตายห่า กว่าจะตั้งตัวมาได้ขนาดนี้ ไม่ใช่ง่ายๆ นะโว๊ย”

อ่อนโกรธจนเลือดขึ้นหน้า เมื่อเห็นเขาแก้ตัวหน้าด้านๆ ทั้งที่ได้ยินจากปากคุณหนู ว่าเขาไล่ให้ไปตรวจดีเอ็นเอ ถ้าไม่เพราะคุณหนูห้ามไว้ เขาจะไปอัดถึงบ้านเลยทีเดียว

“ฉิบหายละท่านประธานกู”

อั้นถึงกับสะอึก อีกสองหนุ่มก็ต่างอึ้ง

“นี่แปลว่าน้องยู...”

โดยเฉพาะคนที่เพิ่งรู้ตัว ว่าได้เป็นพ่อเด็กที่แสนจะน่ารัก ทั้งอึ้งทั้งงงจนพูดอะไรไม่ออก ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่นั่งนิ่งอยู่ข้างแปลงผักในสวน

“ป้าๆ ลูกค้าเข้าร้านแล้วจ้า”

แก้วเดินมาบอกด้วยท่าทีเกร็งนิดๆ แต่ก็จำเป็นเพราะลูกค้ารอไม่ได้

“เอ่อๆ ไปบอกให้รอแป๊บ”

“จ้า”

“ไม่นานๆ ไปตาอ่อน ช่วยฉันก่อน”

เอียดไปลากแขนสามีเข้าร้านทันที เพราะไม่กล้าทิ้งไว้ตรงนี้ กลัวจะก่อเรื่องขึ้น เห็นแก่ๆ เงียบๆ แต่พี่แกชกเรียบมาแล้ว หน้าหล่อๆ อย่างนี้พี่แกยิ่งชอบ

เล่นให้เละ

กลัวอะไร

ไปจ่ายค่าปรับห้าร้อย จบ

“เร็วๆ ป้า ลูกค้ารอนานแล้ว”

“เอ่อๆ อย่าเร่งมากอีหนู กูแก่แล้ว”

เอียดพยายามเร่งฝีเท้าเข้าครัว มีผัวคอยช่วยอย่างเต็มอกเต็มใจ หลังจากนั้นไม่นาน เอียดก็เกิดอาการร้อนใจ เพราะเริ่มจะทำอะไรไม่ทันแล้ว

“คุณหนูไม่รับโทรศัพท์เลยตาอ่อนจะทำยังไงดีล่ะทีนี้”

วันหยุดคนจะเยอะ มือผัด มือยำก็ไม่อยู่ โทรหาก็ไม่รับสาย

“เป็นข้าก็ไม่อยากอยู่เห็นหน้าไอ้บ้านั่นหรอกป้าเอ๊ย”

“ฉันก็ว่างั้นล่ะ จะโผล่มาทำไมกันก็ไม่รู้ ต่างคนต่างอยู่ก็ดีแล้ว”

“ใช่ ผัวเฮงซวยแบบนี้ คุณหนูไม่มีซะยังดีกว่า พูดแล้วข้าอยากเอาน้ำร้อนไปสาดแม่งเลย แกต้มให้ฉันสักหม้อสิยัยเอียด”

แต่เอียดกับสามีก็เข้าใจดี

“เป็นไรมากมั้ยเนี่ยะพี่ย้า ไม่รู้หรือไงว่าร้านยุ่ง”

มีแค่สองสาวที่วุ่นอยู่ข้างนอกนั่นล่ะ ที่เดาไม่ออกว่าทำไมเจ้านายถึงทิ้งร้านไปในช่วงพีคๆ อย่างนี้

“ผัดวุ้นเส้นกุ้งได้ยังป้า ลูกค้ารอนานแล้วนะ” แก้วเลยต้องเข้ามาชะโงกหน้าตรงประตู

“ยังเลย ป้ามีคิวแกงอีกสามอย่าง เอ็งมาช่วยป้าผัดสิ”

เอียดหันไปหาแก้วที่พอมีฝีมืออยู่บ้าง ซอสผัดกับน้ำยำก็ปรุงไว้เรียบร้อยแล้ว สูตรก็มีแปะอยู่ผนังแล้ว กันไม่ให้รสชาติอาหารเพี้ยน

“แล้วใครจะดูแลลูกค้าข้างนอกล่ะป้า”

“ก็ให้กั้งดูคนเดียวไปก่อนสิ เอ็งเข้ามาช่วยป้า” อ่อนรีบสวนขึ้น ขณะผ่ามะเขือให้เมีย

“ลูกค้าถามว่าอาหารได้หรือยังครับป้า รอนานแล้วนะครับ”

วันชนะเห็นว่าร้านกำลังวุ่นๆ เลยโผล่หน้าเข้ามาดูอีกคน

“แป๊บหนึ่งค่ะพี่ ขาดมือผัดกับมือยำ เลยทำไม่ค่อยทันค่ะ” แก้วส่งหน้าเครียดๆ ให้

“มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ”

วันชนะไม่คิดว่าจะช่วยอะไรได้ เพราะทรงไม่ให้ด้านงานครัว

“จีจะไปด้วยค่ะ พี่รีบๆ เลยเถอะ”

“ครับ”

ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น วันชนะก็ต้องวิ่งกลับไปไซต์งาน เอารถยุโรปคันละหลายล้าน วิ่งไปส่งขนมชิ้นละไม่กี่สิบบาท

“ยุ่งก็ยุ่ง ไอ้นะก็ดันไม่ได้อยู่ช่วย ซวยชิป กูเครียด” ห้อยยกจานจากโต๊ะมากองไว้บ่นลอยๆ

“ให้กูตามเด็กที่ไซต์มามั้ยมึง” อั้นหันไปหา

“ถามพ่องมึงดิ”

ห้อยสวนกลับมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“เฮ้ย เอาไง พ่องมึง”

อั้นหันไปหัวเราะเยาะคนเพิ่งรู้ว่าได้เป็นคุณพ่อง

“หุบปาก”

คุณพ่องไม่ขำด้วย

“พูดไม่เพราะ มิน่าเมียถึงหอบลูกหนี ทิ้งให้พี่ต้องเหนื่อยคนเดียว น่าสงสารว่ะ เป็นกูนะ ดิ่งลงคลองให้ตายห่าไปเลยดีกว่า”

อั้นเห็นเพื่อนเครียด เลยอยากให้ผ่อนคลายบ้าง

“กวนตีนนะไอ้เควี้ย เดี๋ยวกูกระทืบหรอก”

แต่เพื่อนที่กำลังตักข้าวจากหม้อใส่โถอยู่กลับส่งตาเขียวๆ กับหน้าเครียดกว่าเดิมมาหา ห้อยหัวเราะก๊ากเลย

“สมน้ำหน้า ไอ้ห่า อยู่ดีไม่ว่าดี วอนโดนทีนท่านแล้วมั้ยล่ะมึง”

พอเพื่อนยกโถข้าวออกไปให้ลูกค้าแล้ว ห้อยก็หันมาซ้ำอั้นอีกรอบ

“เหี้ยเอ๊ย อุตส่าห์หวังดี อยากให้คลายเครียดหน่อย”