เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 96

เกือบห้าโมงเย็นไรยาถึงกลับ ลูกสาวเพิ่งหลับระหว่างทาง ถูกอุ้มพาดบ่าพาไว้ มองไปในร้านก็ว่างเปล่า สองลุงป้าก็น่าจะนอนสลบแล้ว รู้ว่าทุกคนเหนื่อย จีก็คงจะวุ่นวายหารถไปส่งขนม แต่เธอก็ต้องให้เวลากับลูกเช่นกัน และไม่มีอะไรสำคัญมากไปกว่าลูกแล้ว ทุกเรื่องต้องรอได้

ไรยาหน้าบึ้งกว่าเดิม เมื่อหน้าบ้านมีใครนั่งอยู่

คงจะเป็นเรื่องลูกสินะ

ลูกที่เขาป่าวร้องให้เธอกับคนอื่นได้ยินชัดเจนว่าเป็นลูกชู้ เมื่อไหร่ที่รู้ว่าท้อง จะไล่ไปตรวจดีเอ็นเอ ถ้าไม่ใช่ลูกเขา ก็จะไล่เธอออกจากบ้าน คำพูดพวกนี้มันกินลึกอยู่ในใจมานานปี และไม่มีวันจะลบเลือนได้ง่ายๆ

“ลูกหลับแล้วเหรอครับ”

ถึงเสียงจะนุ่ม หน้าจะยิ้มน้อยๆ ให้ แต่เธอก็ไม่สนใจ แค่มอง กับเบะปากใส่

หึ

แล้วแบกลูกไปวางลงเตียงอย่างแผ่วเบา ปกติลูกไม่เคยหลับเวลานี้ จะเป็นเที่ยงหรือบ่ายกว่าๆ ตามเวลาที่โรงเรียนจัดไว้เท่านั้น แต่เพราะแม่พาเล่นตั้งแต่ไปถึงห้าง กินข้าวเสร็จก็พาขลุกอยู่กับของเล่นต่อ ลูกจะได้หลับระหว่างทาง จะได้ไม่ต้องเจอใคร ก็เดาได้อยู่แล้ว ว่าเขาไม่กลับง่ายๆ หรอก

‘ผู้ชายเฮงซวย ผู้ชายปากเสีย ผู้ชายไม่มีความรับผิดชอบ ทำให้ลูกเกิดแท้ๆ แล้วจะให้ตรวจดีเอ็นเอ’

ตั้งใจว่าไม่ออกจากห้องไปไหน จะให้เขานั่งแกร่วรอไปยันเช้า

ก๊อกๆๆ

ก๊อกๆๆ

ก๊อกๆๆ

ประตูดันถูกเคาะรัว ไม่มีใครหรอก ป้ากับลุงหรือใครๆ ก็ไม่ ทุกคนเกรงใจและให้เกียรติเธอทั้งนั้น ยกเว้นก็แต่เขา ที่ไม่เคยเกรงใจและไม่เคยให้เกียรติเลย นึกจะด่าจะว่าต่อหน้าใครก็ทำ เจ็บช้ำมาเท่าไหร่ตอนเป็นเมียเขา แต่ตอนนี้เขาจะไม่มีทางได้ทำแบบนั้นอีกแล้ว

ระหว่างเธอกับเขา ศักดิ์และศรีมีเท่ากัน

ก๊อกๆๆ

“ย้าครับ”

“...”

“ขอผมคุยด้วยหน่อยครับ”

“...”

“ย้าครับ...”

มือที่ยกเคาะจะประตูอีก ค้างอยู่กลางอากาศ ริมฝีปากหนาก็อ้าค้าง เมื่อมันเปิดพรวดออก เจ้าของห้องมองเขาตาเขียว ถ้าไม่มีลูกหลับอยู่ข้างใน มั่นใจว่าเธออาจจะกระแทกประตูใส่หน้าเขาแล้วก็ได้ แต่เธอกลับค่อยๆ ปิดแล้วเดินมายืนอยู่โถงบ้าน ที่สะอาดสะอ้าน ข้าวของจัดไว้เป็นระเบียบเรียบร้อย ของเล่นลูกก็อยู่ในกล่องพลาสติปิดฝาไว้

“มีอะไร”

ส่งเสียงห้วนๆ ขณะยืนกอดจ้องเขาเขม็ง

“ผมอยากคุยเรื่องลูกครับ” พยายามส่งเสียงนุ่มๆ ให้แทน

“ลูกใคร”

“ก็ลูกเราไงครับ”

“ใครคือลูกเรา”

“ก็น้องยูไงครับ”

“อะไรที่ทำให้คุณคิดว่าแกเป็นลูกคุณ”

“ก็ไม่เห็นต้องมีอะไรเลยนี่ครับ เราแต่งงานกัน นอนด้วยกัน ก็ต้องมีลูกด้วยกันสิครับ”

“ไม่ใช่ลูกชู้แล้วเหรอ”

“กลับไปซะ อย่ามาทำให้แกสับสน แล้วก็ไม่ต้องเอาเงินมาฟาดหัวแกด้วย อย่าคิดว่าจะซื้อลูกฉันได้ด้วยเศษเงินของคุณ”

แต่คนเป็นแม่เสียงแข็งแล้วสวนทันควัน

“ผมไม่กลับ จนกว่าคุณจะยอมรับว่าน้องยูเป็นลูกของผม”

“คนไร้ยางอาย คนหน้าด้าน คนแรดและร่านอย่างฉันนี่น่ะเหรอ จะมีลูกกับคุณ ไม่ใช่แล้วมั้ง คุณเข้าใจผิดแล้วมั้ง”

“ไม่มีทาง”

“ทำไมจะไม่มี ในเมื่อฉันนอนกับชู้ไม่เลือก”

“บอกแล้วไงครับ ว่าผมขอโทษที่ว่าคุณ ทั้งๆ ที่ผมเองก็รู้ว่าคุณไม่ได้เป็นแบบนั้น แล้วก็รู้และมั่นใจว่าน้องยูเป็นลูกผม”

“แค่รู้และมั่นใจมันไม่พอหรอกนะ สงสัยคุณคงต้องมีหลักฐานมายืนยันแล้วล่ะ”

“หลักฐานอะไรครับ”

“ฉันไม่ทราบ ผลตรวจดีเอ็นเอดีมั้ยล่ะคะ”

“ถ้าคุณยอมให้ผมเอาลูกไป ผมก็จะทำ ทั้งๆ ที่ผมมั่นใจเกินล้านเปอร์เซ็นต์ ว่าแกเป็นลูกของผม”

“ฝัน เก่งไม่ใช่เหรอ หาทางเอาเองสิ และถ้าแกไม่ใช่ลูกคุณ ก็ช่วยไสหัวออกไปจากชีวิตพวกเรา แล้วก็ไม่ต้องเอาเงินมาฟาดหัวฉันอีก บ้านนี้ฉันไม่มีวันขาย ให้เท่าไหร่ก็ไม่สน”

เดินเข้าห้องปิดประตูล็อกอย่างแน่นหนา น้ำตาก็ไหลริน เมื่อโชคชะตาพัดพาเขาเข้ามาวุ่นวายในชีวิตอีกครั้ง ทั้งที่พยายามปิดทุกช่องทางสื่อสาร เพื่อนๆ เธอก็ไม่ยอมติดต่อใครเลย เพื่อไม่ให้มีเบาะแสจนเขาตามกลิ่นได้

ถึงจะลำบากยังไง เธอก็ไม่คิดจะกลับไปขอความช่วยเหลือจากเขา หรือคนรอบข้าง แต่เลือกที่จะสู้ชีวิตเพียงลำพัง ทั้งที่มีเงินเก็บไม่กี่ล้านจากการทำงาน ยังดีที่พ่อทำประกันหลังจากเธอแต่งงาน และไม่ได้บอกใคร เพิ่งจะรู้ว่ามีก็ตอนเอียดเข้าไปเก็บห้องพ่อ หลังจากท่านไม่อยู่กับเธอแล้วเท่านั้น

กว่าประกันจะจ่ายให้ ก็ใช้เวลาตั้งนาน เพราะต้องพิสูจน์ให้แน่ชัดก่อน ว่าพ่อไม่ได้ฆ่าตัวตายเพื่อเอาเงินประกันให้เธอ ก็พ่อมีประวัติมาแล้วครั้งหนึ่ง ไรยาหันไปมองรูปพ่อแล้วเอามากอดกับอกไว้ ควบคู่กับการยังคงปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกมา