เมียไร้รัก นิยาย บท 21

เมษา...

"อย่าคิดว่าที่กูพูดเมื่อกี้กูจะทำจริงๆ เพราะมันจะไม่มีวันเกิดขึ้น" ถึงเขาจะไม่พูดฉันก็รู้ค่ะ มันทำให้ฉันรู้สึกผิดต่อคุณยายฉันทำได้แค่ขอโทษคุณยายในใจเท่านั้นเพราะท่านคงไม่มีวันได้เหลนจากฉันอย่างแน่นอน แต่ฉันก็หวังว่าสักวันหนึ่งถ้าคุณพีเจเจอคนที่ใช่จริงๆและรักเธอคนนั้นด้วยใจจริงความหวังของท่านก็คงจะเป็นจริงท่านคงจะได้เหลนจากหลานสะใภ้ที่คู่ควรกับหลานชายของท่านไม่ใช่ผู้หญิงที่ถูกพ่อแม่ทิ้งเอาไว้ข้างกองขยะอย่างฉัน

ฉันล้มตัวลงนอนกับผ้าห่มที่ปูเอาไว้ตรงปลายเตียงนอนของคุณพีเจ ถามว่านอนแบบนี้ลำบากไหมฉันคิดว่ามันก็ยังดีกว่าการที่นอนบนพื้นไม้แข็งๆซึ่งฉันก็เคยนอนมาแล้วมันไม่ได้ลำบากอะไรเท่าไหร่ เมื่อก่อนตอนที่ฉันยังเด็กฉันจำได้ว่าฉันกับยายนอนกันบนพื้นไม้กระดานเพราะที่นอนถูกฝนสาดจนเปียกเนื่องจากหลังคารั่ว นี่แค่นอนบนพื้นที่มีผ้าห่มปูฉันนอนได้อยู่แล้วล่ะจะแย่หน่อยก็ตรงที่อากาศมันหนาวก็เท่านั้น

ในขณะที่ฉันกำลังข่มตาให้หลับเพราะอากาศมันหนาวมากฉันก็ได้ยินเสียงคนร้องไห้ ฉันลืมตาขึ้นมาท่ามกลางความมืดก่อนจะค่อยๆตั้งใจฟังว่าเสียงที่ได้ยินมาจากไหน ถามว่ากลัวสิ่งที่มองไม่เห็นไหมฉันไม่กลัวหรอกค่ะเพราะตั้งแต่เด็กจนโตเวลาเดินกลับบ้านเราจะเดินผ่านวัดผ่านป่าช้ากันทุกวันเรื่องแบบนี้ฉันเลยไม่เคยกลัวหรือเชื่ออะไรพวกนี้

"แม่ครับ ฮืออ แม่อย่าทิ้งพีไป แม่ครับ แม่ ฮือออ" เสียงคุณพีเจนี่นา ฉันคิดว่าตัวเองจำไม่ผิด

"แม่อย่าไปครับแม่ ฮืออ แม่กลับมาก่อน" ฉันรีบลุกขึ้นนั่งแล้วหันไปมองบนเตียงนอนเห็นคุณพีเจกำลังละเมอเอามือคว้าอะไรบางอย่างในอากาศ ฉันเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟหัวเตียงเพื่อดูให้แน่ใจว่าเขาเป็นอะไร และพอๆฟสว่างสิ่งที่ฉันเห็นก็คือคุณพีเจกำลังนอนร้องไห้เอามือไขว้คว้าอากาศแล้วเรียกหาแม่ฉันคิดว่าเขาน่าจะฝัน ฝันถึงแม่ของเขา ฉันนั่งดูอยู่นานเขาก็ยังไม่หยุดร้องไห้หยุดละเมอจนฉันกลัวว่าเขาจะเป็นอะไรเพราะตอนนี้เขาสะอื้นหนักมาก ฉันไม่รู้จะทำยังไงก็เลยลุกขึ้นไปหาเขาเพื่อที่จะปลุกเขาเผื่อว่าเขาจะอาการดีขึ้นถ้าเขาตื่น

"คุณพีเจคะ คุณพีเจ ตื่นค่ะ" ฉันเข้าไปเขย่าแขนเขาเบาๆเพื่อเรียกสติแต่กลับกลายเป็นว่าฉันถุกเขาดึงเข้าไปกอด

"ฮือออ แม่ แม่กลับมาพีแล้ว แม่ ฮือออ แม่อย่าจากพีไปไหนอีกนะครับแม่" เขาเอาแต่กอดฉันแล้วก็ร้องไห้เอาหน้าซบไหล่ฉันจนไหล่ของฉันเปียกไปด้วยน้ำตาของเขา

"คุณพีเจคะ ลืมตาค่ะ นี่เมเองค่ะไม่ใช่คุณแม่ของคุณ" ฉันบอกพร้อมทั้งเขย่าแขนจนสักพักเขาก็นิ่งไป และพอเขาเงยหน้าขึ้นมาแล้วเห็นว่าเป็นฉันเขารีบผลักตัวฉันออกทันทีด้วยท่าทางรังเกียจเหมือนที่เคยทำ

"ขึ้นมาทำไมลงไป" ฉันขยับตัวลงมาจากเตียงโดยทันทีโดยที่เขาไม่ต้องไล่รอบสอง

"เม เอ่อฉันขอโทษนะคะ คือเมื่อกี้ฉันได้ยินเสียงคุณร้องไห้ก็เลยลุกขึ้นมาดูเห็นคุณกำลังร้องไห้แล้วเรียกหาแม่ คุณฝันถึงแม่คุณเหรอคะ"

"อืม" เขาเงียบแล้วเอามือปิดหน้าเหมือนไม่อยากให้ฉันเห็นว่าเขากำลังแอบเช็ดน้ำตาตัวเอง

"ถ้าคุณฝันถึงท่านคุณต้องไปทำบุญให้ท่านนะคะ"

"ทำไม"

"เป็นความเชื่อน่ะค่ะ ถ้าเราฝันถึงคนที่จากเราไปแล้วนั่นก็แสดงว่าเขากำลังรอให้เราทำบุญไปให้"

"แต่ที่กูฝันกูฝันว่าแม่มาลาแล้วท่านบอกว่าท่านจะกลับมาหากูท่านจะกลับมาอยู่กับกู"

"แปลว่าท่านกำลังจะมาเกิดและจะกลับมาอยู่กับคุณ"

"กลับมาเกิด?? เกิดกับใคร"

"ท่านอาจจะรอกลับมาเกิดเป็นลูกของคุณกับผู้หญิงที่คุณรักก็ได้ค่ะ"

"แต่กูไม่มีคนรัก กูไม่เคยรักผู้หญิงคนไหน เกิดมากูรักผู้หญิงแค่สองคนนั้นก็คือแม่กูกับย่า"

"ตอนนี้อาจจะยังไม่มีแต่ต่อไปก็ไม่แน่นี่คะ ขอแค่คุณเปิดใจสักวันฉันเชื่อว่าคุณจะเจอผู้หญิงคนนั้นผู้หญิงคนที่คุณรักเธอด้วยใจจริง"

"แล้วมึงจะไม่เสียใจเหรอถ้าเกิดวันนึงกูเจอคนที่กูรัก"

"ความรักมันห้ามไม่ได้นี่คะ ถึงตอนนี้ฉันจะยังรักคุณแต่ในเมื่อคุณไม่ได้รักฉันฉันก็ทำได้แค่ทำใจ"

"เมษา"

"ฉันไม่เสียใจหรอกนะคะเพราะฉันอยากให้คนที่ฉันรักมีความสุข ถ้าคุณมีความสุขความทุกข์ในใจของคุณก็จะหายไปและถึงวันัน้นคุณก็คงจะปล่อยฉันไป"

"ถ้าวันนั้นกูปล่อยมึงไป มึงจะคบกับไอ้ไทด์ไหม"

"ฉันจะคบกับเขาได้ยังไงคะในเมื่อฉันไม่ได้รักคณไทด์ ฉันเห็นเขาเป็นเพียงผู้มีพระคุณเป็นเจ้านายเท่านั้น"

"แต่มันขอโอกาสจากมึงไม่ใช่เหรอ ถ้าวันไหนกูเลิกกับมึง"

"ที่คุณไม่ยอมปล่อยฉันเพราะคุณกลัวว่าคุณไทด์กับฉันจะคบกัน"

"....."

"คุณอย่าห่วงเลยค่ะ เพราะมันจะไม่มีวันเกิดขึ้นอย่างแน่นอน" พอฉันพูดแบบนั้นเขาก็เงียบไป

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวไปนอนก่อนนะคะ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าพาคุณยายไปเก็บใบชาที่ไร่"

"เอ่อ มึงหนาวหรือเปล่านอนข้างล่าง"

"นิดหน่อยค่ะแต่ก็ทนได้ คุณพี เอ่อคุณพีเจนอนเถอะนะคะ ฉันจะปิดไฟให้" พูดจบฉันก็ขยับตัวลงจากเตียงแล้วปิดไฟหัวเตียงก่อนจะพาตัวเองลงมานอนที่นอนของตัวเอง

"เมื่อกี้มึงเรียกกูว่าไงนะ"

"เอ่อ..ขอโทษค่ะที่ฉันเรียกคุณว่าคุณพี คือฉันได้ยินคุณแทนตัวเองแบบนั้นตอนที่คุณฝัน"

"ต่อไปมึงเรียกกูแบบนั้นได้ไหม"

"คะ??"

"ต่อไปมึงเรียกกูว่าคุณพี ไม่ต้องเรียกพีเจ"

"ทำไมคะ"

"เพราะเวลาที่ได้ยินมันทำให้กูคิดถึงแม่เพราะมีแค่แม่กูคนเดียวที่เรียกกูแบบนี้"

"ก็ได้ค่ะต่อไปฉันจะเรียกชื่อคุณแบบนี้นะคะ"

"ขอบใจ มึง เอ่อ เธอไปนอนเถอะ"

ค่ะ" ฉันหูฝาดไปหรือเปล่าที่ได้ยินว่าเขาเรียกฉันว่าเธอไม่ใช่คำว่ามึงแบบที่เคยเรียกมาตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา

"เมษา"