เมียไร้รัก นิยาย บท 23

พีเจ...

กว่าผมกับเมษาจะเสร็จกิจกรรมบนเตียงก็เกือบไม่ทันเวลาเพราะวันนี้ผมตั้งใจจะไปทำบุญให้แม่ นานแค่ไหนแล้วที่ผมไม่ได้ทำบุญให้ท่าน ถ้าเมษาไม่พูดผมก็คงไม่ได้มาทำเพราะเมื่อคืนผมฝันถึงแม่ ใบหน้าของท่านยังสวยงามอยู่เหมือนเดิมเหมือนเมื่อครั้งที่ท่านยังอยู่กับผม ท่านไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด ผมกอดท่านด้วยความคิดถึงผมร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจและเสียใจในเวลาเดียวกันเพราะท่านมาบอกลาท่านบอกกับผมว่าท่านต้องไปแล้วพอผมถามว่าจะไปไหนแม่ก็บอกว่าใกล้ได้แวลาที่แม่ต้องไปเกิด แต่นั่นยังไม่น่าตกใจเท่ากับสิ่งที่แม่บอกกับผมด้วยใบหน้ายิ่มแย้มว่าท่านจะมาอยู่กับผมเราจะได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง อยากจะบอกว่าผมไม่เคยฝันถึงแม่เลยสักครั้งตั้งแต่ท่านจากไปครั้งนี้เป็นครั้งแรกและอาจจะเป็นครั้งสุดท่ายเพราะท่านมาบอกลาผมแล้ว

"ผมจะรอวันที่เราเจอกันนะครับแม่ แม้จะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่แต่ผมก็จะรอ" หลังจากทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้ท่านเสร็จเรียบร้อยแล้วผมก็อธิฐานในใจตอนที่กรวดน้ำให้กับท่าน

พอได้มาทำบุญแบบนี้มันทำให้ผมรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูกกี่ปีแล้วที่ผมไม่ได้เข้าวัด ผมคงต้องขอบใจเมษาที่บอกให้ผมมาทำบุญ ถึงผมจะเกลียดเธอไม่ได้รักเธอแต่เธอก็ยังมีประโยชน์ผมก็จะลดความเกลียดเธอลงครึ่งนึง ส่วนเรื่องเมื่อคืนที่มันเกิดขึ้นผมก็แค่อยากทำให้เธอหวั่นไหวกับผมอีกครั้ง

"คุณพีรีบไปธุระไหนต่อหรือเปล่าคะ"

"จะให้ไปธุระที่ไหนตอนนี้เรามาเที่ยวเชียงใหม่นะเธอลืมรึไง"

"นั่นสินะคะ เมก็ลืมไป เอ่อถ้าอย่างนั้นเราไปให้อาหารปลากันดีมั้ยคะตรงโน้นมีท่าน้ำเมเห็นเค้าให้อาหารปลากันตอนที่เรานั่งรถเข้ามา"

"ไปดิ" จากนั้นผมก็เดิมตามเมษามาที่ท่าน้ำที่มีป้ายเขียนไว้ว่าเขตอภัยทานซึ่งมีอาหารปลาที่เป็นขนมปังกับอาหารปลาแบบเม็ดวางอยู่โดยให้เราใส่เงินเองตามจิตศรัทธาว่าจะให้กี่บาทเพราะเป็นของทางวัด

"คุณธีมีเงินสักยี่สิบบาทมั้ยคะ คือเมไม่ได้พกมาเลยเดี๋ยวถึงบ้านพักเมคืนให้ค่ะ เมอยากซื้ออาหารปลา" เมษาหันมาขอยืมเงินผมเพื่อจ่ายค่าอาหารปลาผมก็เลยหยิบแบงค์สีเทาออกมาให้เธอ

"เมขอแค่ยี่สิบบาทก็พอค่ะ"

"ไม่มีอ่ะ ทั้งกระเป๋ามีแต่ใบพัน ฉันว่าเธอทำบุญไปทั้งหมดนั่นแล่ะ ถือว่าเราทำบุญร่วมกัน"

"เอ่ออ...ค่ะ ไว้เดี๋ยวถึงที่พักเมจะคืนให้นะคะ"

"จะคืนทำไมฉันบอกแล้วว่าให้เราทำบุญร่วมกัน"

"แต่ว่า"

"ทำไมหรือเธอไม่อยากทำบุญกับฉัน กลัวชาติหน้าเกิดมาเจอฉันอีกหรือยังไง"

"เปล่านะคะ"

"ถ้าเปล่าก็เอาเงินไปทำบุญซะ"

"ค่ะ ค่ะ" เมษาเดินมาหยิบเงินแล้วเอาไปหย่อนลงตู้บริจาคจากนั้นเธอก็เดินไปหยิบอาหารปลามาสองถุงเธอยื่นให้ผมถุงนึงของเธอถุงนึงแล้วเราก็เดินมานั่งให้อาหารปลากันที่ศาลา วันนี้ไม่ค่อยมีคนมาทำบุญอาจจะเป็นเพราะไม่ใช่วันพระแถมยังเป็นวันธรรมดาคนก็เลยไม่ค่อยมี แต่ก็ดีแล้วล่ะผมชอบอยู่เงียบๆ ไม่ชอบคนเยอะ

หลังจากให้อาหารปลาเสร็จผมก็ขับรถออกมาจากวัดและก่อนจะเข้ารีสอร์ทผมก็ไม่ลืมที่จะแวะร้านขายยาเพราะต้องซื้อยาคุมฉุกเฉินเนื่องจากว่าเมื่อเช้าผมปล่อยในไป คือตอนแรกก็ไม่ได้ตั้งใจจะปล่อยในหรอกแต่มันฟินจนเอาออกไม่ทัน มันเป็นครั้งแรกที่ผมสดโดยที่ไม่ได้สวมถุงยาง อยากจะบอกว่าความรู้สึกมันแตกต่างกันมากระหว่างใส่กับไม่ใส่จนผมรู้สึกติดใจกับการเอาสด แต่ผมคงไม่เอาใครมั่วๆหรอกนะเพราะผมเองก็กลัวติดโรคเหมือนกันเห็นทีช่วงนี้ผมคงต้องใช้บริการเมษาบ่อยๆซะแล้วของสดๆซิงๆแบบนี้ใครจะโง่เอาแค่ครั้งเดียวถึงจะไม่ได้รักไม่ได้ชอบก็เถอะแต่ของแบบนี้มันอยู่ที่ความอยากอยากก็ลากขึ้นเตียงไม่เกี่ยวกับว่ารักหรือไม่รัก ร่างกายของเธอผมคงจะใช้จนกว่าจะคุ้มนั่นแล่ะเบื่อเมื่อไหร่ก็ค่อยปล่อยไป ส่วนใครจะเอาต่อก็แล้วแต่เพราะผมไม่เคยกลับกินของเก่าที่โละแล้ว

"อ่ะเอาเงินไปซื้อยาคุมฉุกเฉินมากิน" ผมยื่นเงินให้เมษาแต่เธอมองหน้าผมงงๆ นี่อย่าบอกนะว่าไม่รู้จักยาคุมฉุกเฉิน

"ยาคุม...ฉุกเฉินเหรอคะ??"

"ก็ใช่ไงเธอรู้จักหรือเปล่า นี่อย่าบอกนะว่าไม่รู้จัก"

"ยาคุมรู้จักค่ะเคยได้ยินแต่ยาคุมฉุกเฉินไม่เคยได้ยิน มันคืออะไรคะแล้วทำไมต้องกิน"

"เมื่อเช้าตอนที่เรามีอะไรกันฉันไม่ได้ใส่ถุงยางแถมยังปล่อยในอีกส่วนเธอฉันมั่นใจว่าคงไม่เคยกินยาคุมอย่างแน่นอนซึ่งมันอาจจะทำให้เธอท้อง เธอคงไม่อยากท้องหรอกใช่ไหม"

"..........."

"ว่าไง หรือเธออยากท้องอยากมีลูก"

"นั่นน่ะสินะ เอ๊ะว่าแต่ทำไมหนูเมษาถึงหน้าซีดๆ แบบนี้ล่ะลูกไม่สบายหรือเปล่า"

"ปะ เปล่าค่ะ" ฉันรีบส่ายหน้าปฏิเสธทั้งที่ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกเพลียขึ้นมาอาจจะเป็นเพราะเรื่องเมื่อเช้า

"สงสัยจะเหนื่อยน่ะครับย่าเพราะเมื่อคืนไม่ได้นอนทั้งคืนแถมยังต้องตื่นมาแต่เช้าไปทำบุญที่วัดกับผมอีก"

"ไม่ได้นอนทั้งคืน หมายความว่าไงคะคุณพีเจป้าไม่เข้าใจ"

"ก็ผัวเมียกันตอนกลางคืนเค้าทำอะไรกันล่ะครับ แถมบรรยากาศยังเป็นใจซะขนาดนี้จะให้นอนจับมือกันเหรอครับป้า"

"ว๊ายยย ตายแล้วคุณพีเจ พูดซะป้าเห็นภาพเลยนะคะ"

"คุณพีคะ" ฉันอดไม่ได้หันไปเอ็ดใส่เขาเพราะคำพูดของเขาฟังดูแล้วมันไม่ใช่เรื่องที่จะเอามาพูดต่อหน้าผู้ใหญ่

"จะอายอะไรล่ะจ้ะเมียจ๋าไม่ต้องอายหรอกผัวเมียกันมันเป็นเรื่องธรรมดา จริงมั้ยครับป้ารำภา"

"จะ จริงค่ะ จริง"

"ถ้าอย่างงั้นผมขอพาเมียไปพักผ่อนก่อนนะครับ"

"จ๊ะ รีบพาหนูเมษาไปพักเถอะลูกสงสัยจะเหนื่อยจริงๆ ว่าแต่เข้าห้องไปแล้วก็อย่าทำอะไรเมียเราอีกล่ะให้หนูเมได้พักผ่อนบ้าง"

"จะพยายามครับย่า" ฉันไม่รู้จะพูดอะไรเพราะอยู่ต่อหน้าทุกคน แต่ที่ฉันสังเกตุเห็นก็คือคุณยายดูมีความสุขมากส่วนคุณไทด์ฉันไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าเขาดูเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด เขามองมาที่ฉันแว๊บนึงก่อนจะเดินออกไปจากห้องโดยไม่พูดจาอะไร

"หึ" เสียงหึของคุณพีเจทำให้ฉันหันไปมองหน้าเขาอีกครั้งทำให้ฉันเห็นแววตาแห่งความสะใจที่ฉายชัดออกมา