เมียไร้รัก นิยาย บท 27

เมษา...

"มีอะไรเกิดอะไรขึ้น!!" เสียงที่เคยคุ้นหูดังขึ้นจากทางด้านหลังก่อนที่เขาจะปรากฏตัวต่อหน้าฉัน เขาคือ..พ่อของลูก พ่อของน้องพอใจ 

"พีเจคะ ช่วยด้วยค่ะนังเด็กนี่มันเดินมาชนก้อยจนชุดก้อยเลอะไปหมดแต่แม่ของมันกลับไม่ยอมรับผิดชอบแถมมันยังจะมาขู่ก้อยจะเอาเรื่องก้อยอีกค่ะ"

"คุณพีเจ!!!" ฉันเรียกชื่อเขาด้วยความตกใจเพราะไม่คิดว่าจะต้องมาเจอกันอีกเพราะตลอดหลายปีที่ผ่านมาฉันไม่เคยเจอเขาเลยสักครั้ง 

"เมษา" และดูเหมือนเขาก็ตกใจเหมือนกันที่ได้เจอฉัน 

"คุณรู้จักมันด้วยเหรอคะพีเจ"

"เคย...รู้จักมั้ง" คำตอบที่ฟังดูห่างเหินแต่มันก็ไม่ได้ทำให้ฉันรู้เจ็บเพราะฉันลืมมันไปหมดแล่ว ลืมว่าเคยรักผู้ชายคนนี้มากแค่ไหน เพราะตอนนี้คนที่ฉันรักมากที่สุดมีเพียงคนเดียวคือน้องพอใจ

"งั้นก็ดีเลยค่ะ คุณช่วยจัดการให้ก้อยที ลูกของนังผู้หญิงคนนี้มันเดินมาชนก้อยจนทำให้ชุดของก้อยเลอะ"

"ถ้าคุณแน่ใจว่าลูกของฉันทำคุณก็ไปเอาหลักฐานมาสิคะ"

"หลักฐานก็คือชุดที่เปื้อนด้วยไอศครีมนี่ไงนังโง่"

"ฮือออ ฮืออออ น้องไม่ได้ทำซะหน่อย คุณป้าเดินมาชนน้องก่อนแล้วคุณป้าก็ยังมาตีแขนน้องตรงนี้อีก ฮือออ ฮือออ" น้องพอใจชี้แขนของตัวเองข้างที่ถูกตีให้เขาดูฉันเห็นเขามองหน้าน้องพอใจเขามองแกอยู่นานมากมองเหมือนกำลังพิจาณามองเหมือนกำลังนึกจนฉันรู้สึกกลัว กลัวว่าเขาจะรู้ว่าแกคือลูกเพราะน้องพอใจหน้าเหมือนเขาราวกับแกะฉันก็เลยรีบเอาตัวเข้าบังลูกไม่ให้เขามองลูกนานกว่านี้

"นี่เธอทำร้ายเด็กงั้นเหรอ" เขาหันไปถามผู้หญิงของเขาเหมือนต้องการคำยืนยันแต่ฉันเชื่อว่าผู้หญิงคนนี้ไม่มีวันยอมรับ และมันก็เป็นอย่างที่ฉันเดาเอาไว้จริงๆ

"ก้อยเปล่าทำนะคะเด็กนี่มันก็โกหกเหมือนแม่มันนั่นแล่ะค่ะ คุณอย่าไปเชื่อมันนะคุณต้องเชื่อก้อยนะ นังเด็กนี่มันโกหก"

"น้องไม่ได้โกหก ฮือออ ฮืออออ คุณอาดูนี่ค่ะ คุณป้าคนนี้ตีแขนน้องตรงนี้แดงหมดเลย ฮือออ ฮือออ ฮือออ น้องเจ็บด้วยค่ะ ฮือออ ฮืออ" แล้วจู่ๆน้องพอใจก็เดินไปหาคุณพีเจ แกเอาแขนข้างที่ถูกตียื่นให้เขาดูมันทำให้ฉันรู้สึกแปลกใจกับการกระทำของลูกเพราะปกติแกจะไม่เข้าใกล้คนแปลกหน้าเลยแม้แต่ครั้งเดียวแต่นี่แกเหมือนไว้ใจเขา หรืออาจจะเป็นสายใยของพ่อลูกที่ทำให้น้องพอใจกล้าที่จะเข้าไปใกล้ทั้งที่เพิ่งเจอหน้ากันครั้งแรก จนทำให้ฉันเริ่มกลัวว่าเขาจะรู้และจับได้ว่าแกเป็นลูกเพราะน้องพอใจหน้าเหมือนเขามากแกเป็นลูกสาวที่หน้าเหมือนพ่อของแกมากๆซึ่งเป็นเรื่องที่ฉันต้องยอมรับแม้ฉันจะไม่อยากยอมรับก็ตาม 

"เจ็บมากไหมครับ" เขาก้มลงมาถามลูกด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

"เจ็บค่ะ คุณอาเป่าให้น้องหน่อยได้ไหมคะ" 

"ได้ครับ พ่วง หายนะครับ" เขาทำตามที่น้องพอใจบอกอย่างไม่อิดออดแต่อย่างใด

"หายจริงๆด้วยค่าคุณอา ฮึก ฮึก "  ลูกพูดไปสะอื้นไป

"พีเจคุณจะไปยุ่งกับนังเด็กขี้โกหกแบบนี้ทำไม"

"น้องพอใจมาหาแม่ค่ะ" ฉันเรียกลูกให้กลับมาหาเพราะกลัวว่าผู้หญิงคนนั้นจะทำร้ายลูกของฉันอีกเพราะสายตาที่ผู้หญิงคนนั้นใช้มองน้องพอใจมันบ่งบอกได้ถึงความไม่พอใจอย่างแรง โดยที่ฉันลืมไปเลยว่าการที่ฉันเอ่ยชื่อลูกออกมาต่อหน้าเขามันเท่ากับเพิ่มความสงสัยมากขึ้น

"น้อง...พอใจงั้นเหรอ" เขาพูดเหมือนละเมอเมื่อได้ยินชื่อของลูก ฉันอาศัยจังหวะที่เขากำลังเผลอดึงตัวลูกกลับมาแล้วอุ้มแกเอาไว้แนบอก

"แม่จ๋าน้องอยากกลับบ้านแล้วค่ะ" 

"จ๊ะะ เดี๋ยวแม่พากลับนะคะ"

"ยังกลับไม่ได้" เสียงออกคำสั่งของเขาทำเอาฉันถึงกับสะดุ้ง

"ใช่แกยังกลับไม่ได้แกต้องอยู่ชดใช้ให้ฉันก่อน"

"ก้อย เธอกลับบ้านไปก่อน"

"หมายความว่าไงคะพีเจที่ว่าให้ก้อยกลับไปก่อนแล้วเรื่องที่เกิดขึ้นล่ะคะ"

"ฉันจะจัดการเองส่วนเธอฉันจะให้คนขับรถมารับ"

"แต่ว่า..."

"เดี๋ยวฉันจะไปดูกล้องวงจรปิดด้วยตัวเองถ้าเธอไม่ผิดฉันจะให้ความยุติธรรมกับเธอเองแต่..ถ้าเธอเป็นฝ่ายผิดและลงมือทำร้ายเด็กฉันก็ไม่ปล่อยเธอเอาไว้เหมือนกัน อย่าลืมว่าห้างนี้ฉันเป็นเจ้าของ ถ้าเกิดเรื่องฉันที่เป็นเจ้าของสถานที่ก็ต้องรับผิดชอบ"

ผู้หญิงคนนั้นหน้าซีดทันทีทีได้ยินแบบนั้นเพราะเธอคงรู้ตัวเองดีว่าทำอะไรลงไป ผู้หญิงคนนั้นหันมามองฉันด้วยสายตาเคียดแค้นใจก่อนจะเดินหน้าตึงออกไป