เมียไร้รัก นิยาย บท 28

พีเจ...

สุดท้ายผมก็บังคับให้เมษาขึ้นรถมาโรงพยาบาลกับผมจนได้

"แม่จ๋าเราจะไปไหนกันเหรอ" น้องพอใจงัวเงียตื่นขึ้นมาแล้วมองไปรอบๆ

"ไปโรงพยาบาลครับ" ผมตอบแทนเพราะเมษาไม่มีคำตอบให้แก

"คุณอาจะพาน้องกับแม่ไปโรงพยาบาลทำไมหรือว่าคุณอาไม่สบายคะ"

"ครับอาไม่สบาย" ผมก็ไม่รู้จะตอบแกยังไงก็ตอบไปตามที่แกสงสัย

"ถ้าไม่สบายต้องถูกคุณหมอฉีดยาแล้วก็ได้กินยาขมๆด้วย คุณอาต้องห้ามร้องนะค้า" ผมยิ้มให้กับเด็กน้อยช่างพูดที่ไม่ว่ามองยังไงก็ผมชัดๆ 

"ครับอาไม่ร้องครับ" 

"รถของคุณอาเย็นจังเลยไม่เหมือนรถเมล์ที่น้องกับแม่นั่งเมื่อเช้าคนเยอะไม่มีที่นั่งเลย" ผมได้ยินแล้วก็สงสารน้องพอใจทำไมเมษาถึงปล่อยให้ลูกลำบากพานั่งรถเมล์แบบนั้น

"น้องชอบนั่งรถอามั้ยครับ"

"ชอบค่ามันเย็นดี"

"ไว้อาพามานั่งบ่อยๆดีมั้ยครับ"

"ดีค่าแต่ต้องให้แม่มาด้วยนะค๊า"

"น้องพอใจต้องถามแม่ว่าแม่อยากมานั่งรถอาหรือเปล่า"

"แม่จ๋าแม่ชอบนั่งรถคุณอามั้ยจ๊ะ"

"ไม่ชอบค่ะเพราะไม่ใช่รถของเรา เราอย่ารบกวนคุณอาเลยนะลูก"

"คุณอาไม่ต้องมารับน้องก็ได้นะคะถ้าแม่ไม่มาน้องก็ไม่มาค่ะ น้องไม่อยากทิ้งแม่อยู่คนเดียว"

"ทำไมปล่อยให้ลูกลำบาก" ผมอดถามไม่ได้ แต่ผมก็ไม่ได้ถามดังเพราะกลัวน้องพอใจจะได้ยิน

"ถ้าการที่ฉันพาแกนั่งรถเมล์มันคือความลำบากคนอื่นที่นั่งรถเมล์ก็คงลำบากกันหมด คุณอย่าเอาความสุขสบายของคุณมาวัดค่าคนอื่นแบบนี้ ถึงฉันจะไม่ได้ร่ำรวยมีเงินมากมายอย่างคุณแต่ฉันก็เลี้ยงดูแกด้วยความรักไม่เคยปล่อยให้แกอดเพราะฉะนั้นคุณไม่มีสิทธิ์มาตัดสินหรือว่าว่าฉันว่าฉันทำให้แกลำบาก" เมษาตอบกลับมาทำเอาผมถึงกับพูดไม่ออก ผมจึงหันมาคุยกับน้องพอใจแทน

"น้องพอใจกี่ขวบแล้วครับ"

"สามขวบค่า" สามขวบงั้นเหรอ ผมลองคำนวณระยะเวลาที่ผมกับเมษาเลิกกัน มันจะพอดีเกินไปหรือเปล่าเพราะถ้าน้องพอใจไม่ใช่ลูกของผมนั่นก็แปลว่าเธอมีอะไรกับคนอื่นระหว่างที่อยู่กับผม แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงเรานอนด้วยกันทุกวันจะมีช่วงหลังก่อนเลิกกันที่ผมกับเมษาไม่ได้มีอะไรกัน แต่คิดยังไงมันก็ไม่ใช่มันเป็นไปไม่ได้ที่แกจะไม่ใช่ลูกของผม ผมมองหน้าแกและคิดอย่างมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าแกคือลูกของผมอย่างแน่นอน เพียงแต่ว่าเมษาไม่ยอมรับ

ตอนนี้เรามาถึงโรงพยาบาลกันแล้วครับแต่น้องพอใจหลับอีกแล้ว

"ให้ฉันอุ้มลูกให้ไหม"

"ไม่ต้องค่ะลูกฉันฉันอุ้มเองได้"

"หึ ตอนนี้ยังเป็นลูกของเธอคนเดียวแต่ถ้าผลตรวจออกมาแล้วแกคือลูกของฉัน เธอก็ไม่มีสิทธิ์มาห้ามเพราะฉันก็มีสิทธิ์เท่าๆกันกับเธอ"

"แล้วคุณคิดว่าแกจะยอมรับคุณมั้ยล่ะ"

"หมายความว่าไง"

"ฉันยอมรับก็ได้ว่าคุณคือพ่อของน้องพอใจ แต่ถ้าแกรู้ว่าคุณคือพ่อของแกคุณคิดว่าแกจะยอมรับคุณมั้ยเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาแกไม่เคยมีพ่อ"

"เธอบอกลูกว่ายังไงเรื่องพ่อของแก"

"ฉันก็บอกว่าพ่อของแกตายไปแล้วเพราะฉันไม่อยากให้แกถามว่าทำไมพ่อไปไหนทำไมพ่อไม่มาหา"

"เธอทำไมไม่บอกลูกว่าฉันคือพ่อ"

"ฉันจะบอกทำไมในเมื่อคุณเองไม่เคยต้องการลูก ไม่อย่างนั้นคุณคงไม่บังคับให้ฉันกินยาคุมหรอกจริงไหม"

สิ่งที่เมษาพูดมันคือความจริงที่ผมไม่สามารถเถียงอะไรได้เลยเพราะมันคือเรื่องจริง แล้วผมจะต้องทำยังไง ผมจะบอกแกยังไงว่าผมคือพ่อ ถ้าแกรู้แล้วแกเกลียดผมล่ะผมจะทำยังไง

"คุณพีรวัฒน์ เด็กหญิงพอใจ เชิญที่ห้องตรวจเบอร์สองค่ะ" เสียงพยาบาลเรียกชื่อผมกับลูกเพื่อเข้าห้องตรวจ อยากจะบอกว่าตอนนี้ผลตรวจมันไม่มีผลอะไรอีกแล้วเพราะเมษายอมบอกความจริงกับผมแล้วว่าแกคือลูกของผมจริงๆตอนนี้สิ่งที่ผมวิตกกังวลมากที่สุดก็คือผมจะกล้าบอกลูกยังไงว่าผมคือพ่อ

เมษา...