เมียไร้รัก นิยาย บท 28

พีเจ...

สุดท้ายผมก็บังคับให้เมษาขึ้นรถมาโรงพยาบาลกับผมจนได้

"แม่จ๋าเราจะไปไหนกันเหรอ" น้องพอใจงัวเงียตื่นขึ้นมาแล้วมองไปรอบๆ

"ไปโรงพยาบาลครับ" ผมตอบแทนเพราะเมษาไม่มีคำตอบให้แก

"คุณอาจะพาน้องกับแม่ไปโรงพยาบาลทำไมหรือว่าคุณอาไม่สบายคะ"

"ครับอาไม่สบาย" ผมก็ไม่รู้จะตอบแกยังไงก็ตอบไปตามที่แกสงสัย

"ถ้าไม่สบายต้องถูกคุณหมอฉีดยาแล้วก็ได้กินยาขมๆด้วย คุณอาต้องห้ามร้องนะค้า" ผมยิ้มให้กับเด็กน้อยช่างพูดที่ไม่ว่ามองยังไงก็ผมชัดๆ 

"ครับอาไม่ร้องครับ" 

"รถของคุณอาเย็นจังเลยไม่เหมือนรถเมล์ที่น้องกับแม่นั่งเมื่อเช้าคนเยอะไม่มีที่นั่งเลย" ผมได้ยินแล้วก็สงสารน้องพอใจทำไมเมษาถึงปล่อยให้ลูกลำบากพานั่งรถเมล์แบบนั้น

"น้องชอบนั่งรถอามั้ยครับ"

"ชอบค่ามันเย็นดี"

"ไว้อาพามานั่งบ่อยๆดีมั้ยครับ"

"ดีค่าแต่ต้องให้แม่มาด้วยนะค๊า"

"น้องพอใจต้องถามแม่ว่าแม่อยากมานั่งรถอาหรือเปล่า"

"แม่จ๋าแม่ชอบนั่งรถคุณอามั้ยจ๊ะ"

"ไม่ชอบค่ะเพราะไม่ใช่รถของเรา เราอย่ารบกวนคุณอาเลยนะลูก"

"คุณอาไม่ต้องมารับน้องก็ได้นะคะถ้าแม่ไม่มาน้องก็ไม่มาค่ะ น้องไม่อยากทิ้งแม่อยู่คนเดียว"

"ทำไมปล่อยให้ลูกลำบาก" ผมอดถามไม่ได้ แต่ผมก็ไม่ได้ถามดังเพราะกลัวน้องพอใจจะได้ยิน

"ถ้าการที่ฉันพาแกนั่งรถเมล์มันคือความลำบากคนอื่นที่นั่งรถเมล์ก็คงลำบากกันหมด คุณอย่าเอาความสุขสบายของคุณมาวัดค่าคนอื่นแบบนี้ ถึงฉันจะไม่ได้ร่ำรวยมีเงินมากมายอย่างคุณแต่ฉันก็เลี้ยงดูแกด้วยความรักไม่เคยปล่อยให้แกอดเพราะฉะนั้นคุณไม่มีสิทธิ์มาตัดสินหรือว่าว่าฉันว่าฉันทำให้แกลำบาก" เมษาตอบกลับมาทำเอาผมถึงกับพูดไม่ออก ผมจึงหันมาคุยกับน้องพอใจแทน

"น้องพอใจกี่ขวบแล้วครับ"

"สามขวบค่า" สามขวบงั้นเหรอ ผมลองคำนวณระยะเวลาที่ผมกับเมษาเลิกกัน มันจะพอดีเกินไปหรือเปล่าเพราะถ้าน้องพอใจไม่ใช่ลูกของผมนั่นก็แปลว่าเธอมีอะไรกับคนอื่นระหว่างที่อยู่กับผม แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงเรานอนด้วยกันทุกวันจะมีช่วงหลังก่อนเลิกกันที่ผมกับเมษาไม่ได้มีอะไรกัน แต่คิดยังไงมันก็ไม่ใช่มันเป็นไปไม่ได้ที่แกจะไม่ใช่ลูกของผม ผมมองหน้าแกและคิดอย่างมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าแกคือลูกของผมอย่างแน่นอน เพียงแต่ว่าเมษาไม่ยอมรับ

ตอนนี้เรามาถึงโรงพยาบาลกันแล้วครับแต่น้องพอใจหลับอีกแล้ว

"ให้ฉันอุ้มลูกให้ไหม"

"ไม่ต้องค่ะลูกฉันฉันอุ้มเองได้"

"หึ ตอนนี้ยังเป็นลูกของเธอคนเดียวแต่ถ้าผลตรวจออกมาแล้วแกคือลูกของฉัน เธอก็ไม่มีสิทธิ์มาห้ามเพราะฉันก็มีสิทธิ์เท่าๆกันกับเธอ"

"แล้วคุณคิดว่าแกจะยอมรับคุณมั้ยล่ะ"

"หมายความว่าไง"

"ฉันยอมรับก็ได้ว่าคุณคือพ่อของน้องพอใจ แต่ถ้าแกรู้ว่าคุณคือพ่อของแกคุณคิดว่าแกจะยอมรับคุณมั้ยเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาแกไม่เคยมีพ่อ"

"เธอบอกลูกว่ายังไงเรื่องพ่อของแก"

"ฉันก็บอกว่าพ่อของแกตายไปแล้วเพราะฉันไม่อยากให้แกถามว่าทำไมพ่อไปไหนทำไมพ่อไม่มาหา"

"เธอทำไมไม่บอกลูกว่าฉันคือพ่อ"

"ฉันจะบอกทำไมในเมื่อคุณเองไม่เคยต้องการลูก ไม่อย่างนั้นคุณคงไม่บังคับให้ฉันกินยาคุมหรอกจริงไหม"

สิ่งที่เมษาพูดมันคือความจริงที่ผมไม่สามารถเถียงอะไรได้เลยเพราะมันคือเรื่องจริง แล้วผมจะต้องทำยังไง ผมจะบอกแกยังไงว่าผมคือพ่อ ถ้าแกรู้แล้วแกเกลียดผมล่ะผมจะทำยังไง

"คุณพีรวัฒน์ เด็กหญิงพอใจ เชิญที่ห้องตรวจเบอร์สองค่ะ" เสียงพยาบาลเรียกชื่อผมกับลูกเพื่อเข้าห้องตรวจ อยากจะบอกว่าตอนนี้ผลตรวจมันไม่มีผลอะไรอีกแล้วเพราะเมษายอมบอกความจริงกับผมแล้วว่าแกคือลูกของผมจริงๆตอนนี้สิ่งที่ผมวิตกกังวลมากที่สุดก็คือผมจะกล้าบอกลูกยังไงว่าผมคือพ่อ

เมษา...

ฉันนอนมองหน้าลูกแล้วก็ร้องไห้ออกมาเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกลางวันมันทำให้ฉันอดคิดมากไม่ได้

"แม่จ๋า แม่ร้องไห้ทำไม" ฉันรีบเช็ดน้ำตาที่มันไหลไม่หยุดฉันไม่คิดว่าแกจะตื่นมาตอนนี้แล้วเห็นฉันร้องไห้

"ฝุ่นมันเข้าตาแม่น่ะลูก"

"เดี๋ยวน้องเป่าให้นะ"

"ขอบคุณนะคะ"

"พ่วง หายแล้ว^^"

"ลูกของแม่เก่งที่สุดเลยดูสิแม่ไม่ร้องไห้แล้ว^^" ฉันยิ้มทั้งน้ำตาแล้วกอดลูกแนบอก 

"แม่จ๋า"

"ว่าไงคะ"

"คุณอาเค้าเป็นใครเหรอ"

"เอ่อคุณอาเป็น...เป็นเพื่อนแม่น่ะลูก"

"แล้วน้องจะได้เจอคุณอาอีกมั้ยคะ"

"คงไม่แล้วล่ะลูก คุณอาเค้าต้องทำงาน ทำไมน้องถามถึงคุณ..อาล่ะคะ"

"น้องเคยฝันว่าน้องได้เจอพ่อแล้วพ่อของน้องก็หน้าเหมือนคุณอา"

".........." ฉันถึงกับพูดไม่ออก 

"ถ้าคุณอาเป็นพ่อของน้องน้องจะได้เอาไปอวดพี่อิ่มว่าน้องมีพ่อแต่แม่บอกว่าพ่อของน้องอยู่ข้างบนนู้นกับคุณยาย พ่อจ๋าน้องคิดถึงพ่อนะคะ พ่ออยู่ข้างบนพ่อสบายดีใช่มั้ยคะ"

น้องพอใจพูดพร้อมกับมองขึ้นไปบนฟ้าคำพูดของลูกแต่ละคำทำฉันสะท้านใจและรู้สึก แกคงคิดถึงพ่อคงอยากมีพ่อเหมือนคนอื่นๆ  ฉันจะไม่รีรอที่จะบอกความจริงกับลูกเลยถ้าพ่อของลูกเป็นคนดี แต่นี่ไม่ใช่เขาเป็นยังไงก็ยังเป็นอย่างนั้นถึงตอนนี้เขาจะรู้ความจริงแล้วก็ตามว่าตัวเองมีลูกแต่เขายังไงก็เป็นเขาเขายังมีผู้หญิงเข้ามาในชีวิตเหมือนเดิมแล้วแบบนี้จะให้ฉันบอกลูกได้ยังไงว่าเขาคือพ่อ ฉันไม่อยากให้ลูกรับรู้หรือเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็น ถ้าเกิดวันนึงแกเห็นพ่อของตัวเองหิ้วผู้หญิงเข้าบ้านไม่ซ้ำหน้าแกจะรู้สึกแย่ขนาดไหน ฉันคิดว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันถูกต้องแล้ว