เมียไร้รัก นิยาย บท 29

เมษา...

"แม่จ๋า เมื่อวานน้องยังไม่ได้กินกุ้งกับปลาหมึกเลย" ตื่นเช้ามาน้องพอใจก็ทวงของกินทันทีถามว่าฉันลืมหรือเปล่าฉันไม่ได้ลืมหรอกค่ะ

"แม่ขอโทษนะลูกไว้วันพรุ่งนี้แม่จะซื้อมาทำให้น้องกินนะคะ"

"ก็ได้ค่า แต่วันนี้น้องอยากกินไข่ดาวใส่ซอสแม็กกี้แม่ทำให้น้องนะคะ"

"ทานไข่ทุกวันไม่เบื่อเหรอคะ"

"ไม่เบื่อค่าเพราะแม่เคยบอกน้องว่าไข่มีประโยชน์ต่อร่างกายและที่สำคัญประหยัดเงินด้วย"

"ถ้าวันไหนน้องอยากกินอย่างอื่นน้องบอกแม่นะคะแม่จะซื้อมาทำให้กิน"

"แต่แม่ไม่ค่อยมีเงินถ้าน้องอยากกินของแพงๆแม่ก็จะไม่มีเงิน น้องกินไข่ทุกวันก็ได้ค่า" ฉันสงสารลูกจับใจและรู้สึกว่าตัวเองเป็นแม่ที่แย่

"แม่ขอโทษนะคะที่แม่ไม่ค่อยมีเงินซื้อของอร่อยๆให้น้องได้กินทุกมื้อ แต่แม่สัญญาว่าแม่จะทำงานให้ได้เงินเยอะๆน้องจะได้กินของอร่อยๆทุกมื้อ"

"ไม่เป็นไรค่า น้องไม่อยากให้แม่เหนื่อยน้องสงสารแม่" น้องพอใจเดินมากอดฉันฉันกอดตอบแกด้วยความรักสุดหัวใจถึงแกจะอายุแค่สามขวบแต่แกก็ไม่เคยดื้อไม่เคยซนเป็นเด็กว่านอนสอนง่ายแกไม่เคยทำให้ฉันลำบากใจเลยสักครั้ง

"เดี๋ยวกินข้าวเสร็จเราไปเก็บดอกมะลิที่สวนกันนะคะ"

"ค่าาาาา"

พีเจ...

ผมยืนมองเมษากับลูกอยู่ไม่ไกลได้ยินทั้งหมดที่สองแม่ลูกคุยกันมันทำให้ผมรู้ว่าเมษากับลูกลำบากมากขนาดไหน ไหนจะสภาพบ้านที่อยู่อีก ผมไม่อยากเรียกมันว่าบ้านเลยเพราะมันจะพังลงวันใดก็ไม่รู้ แถมทางเข้าบ้านก็ลำบากกว่าผมจะเดินข้ามท้องร่องมาได้ก็เกือบแย่แล้วเมษากับลูกล่ะในแต่ละวันต้องเดินเข้าเดินออกแบบนี้ทุกวันผมทำใจไม่ได้เลยจริงๆผมสงสารลูก ผมที่เป็นพ่ออยู่อย่างสุขสบายในบ้านหลังใหญ่โตกินแต่ของดีๆทุกมื้อแต่ลูกของผมกลับอยู่บ้านหลังซอมซ่อกินได้แค่ไข่ ผมไม่อยากโทษเมษาที่ทำให้ลูกลำบากต้องมาอยู่ที่แบบนี้เพราะผมเองที่ผิดที่เลวไล่เธอออกมาอย่างไม่ไยดีแถมยังพาผู้หญิงมานอนเย้ยเธออีกถึงผมจะไม่ได้รักเธอแต่ผมก็ไม่สมควรทำร้ายจิตใจเธอแบบนั้น

"น้องพอใจเกาะเอวแม่แน่นๆนะลูก" ผมรีบหลบหลังต้นกล้วยเมื่อได้ยินเสียงของเมษาเธอหันไปบอกน้องพอใจที่นั่งซ้อนท้ายจักรยานคันนึง

"ค่าาา"  ผมลอบมองสองคนแม่ลูกที่ปั่นจักรยานผ่านหน้าผมไปโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็นผม พอเห็นว่าเมษาปั่นจักรยานไปไกลแล้วผมก็เดินมาที่บ้านของเธอเพื่อดูความเป็นอยู่ภายในบ้าน ผมเดินถือวิสาสะเดินเข้ามาสำรวจภายในบ้านทุกซอกทุกมุมมันทำให้ผมจุกในอกจนพูดไม่ออกเพราะทั้งบ้านแทบไม่มีเครื่องอำนวยความสะดวกอะไรเลย มีแต่พัดลมเก่าๆเครื่องนึงกับที่นอนบางๆสีซีดที่พับเก็บอย่างเป็นระเบียบ ผมเดินไปที่ครัวเห็นแค่เตาฟืนที่ยังมีควันไฟลอยอยู่เมษาคงเพิ่งทำกับข้าวเสร็จก่อนที่เธอจะออกไปข้างนอก ผมเดินไปเปิดตู้กับข้าวที่มีแค่ข้าวสารน้ำมันกับไข่ไม่กี่ใบ ผมมองหาตู้เย็นก็ไม่มี เห็นแค่กระติกน้ำใบเล็กกับแก้วน้ำสองใบวางอยู่แก้วใบนึงน่าจะเป็นของเมษาส่วนอีกแก้วที่เป็นลายการ์ตูนน่าจะเป็นของลูก ผมก้มลงไปหยิบแก้วใบนั้นขึ้นมาดูแล้วยิ้มออกมาอย่างสะท้อนใจ ผมจะทำยังไงดีผมไม่อยากให้แกลำบากแบบนี้ผมอยากพาแกไปอยู่ที่บ้านแต่ผมรู้ว่าเมษาคงไม่ยอมและผมก็ไม่กล้าที่จะบอกความจริงว่าผมคือพ่อ

"คุณพีเจคุณมาที่นี่ได้ยังไง!!" ผมหันไปแทบจะทันที เมษามองผมด้วยความไม่พอใจผมทำอะไรถูกเพราะเหมือนกับว่าผมเป็นขโมย

"คุณอาาาาาา" แต่คนที่ดีใจที่เจอหน้าผมก็คือลูกสาวของผมน้องพอใจ แกวิ่งมาหาผมผมย่อตัวลงแล้วอุ้มแกขึ้นมาอุ้ม

ตุ่บ ตุ่บ ตุ่บ (เสียงวิ่งของน้องพอใจ)

"คุณอามาบ้านน้องมาหาน้องเหรอคะ" แกถามผมพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนสดใสต่างจากแม่ของแกที่จ้องหน้าผมเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ

"เอ่ออ ใช่ครับอามาหาน้อง"

"คุณอาคิดถึงน้องใช่มั้ยค้าเพราะน้องก็คิดถึงคุณอาเหมือนกัน แต่แม่บอกว่าคุณอาทำงานคงไม่ได้เจอ น้องดีใจจังที่คุณอามาหาน้องที่บ้าน"ผมใจชื้นขึ้นมาเป็นกองเมื่อได้ยินลูกบอกว่าคิดถึงผม

"อาก็ดีใจที่ได้มาหาน้องครับ"

"คุณมีธุระอะไรถึงมาหาฉันถึงที่นี่"

"ฉันคิดถึง ลู... เอ่อคิดถึงน้องพอใจน่ะก็เลยมาหา" ผมเกือบพูดคำว่าลูกออกไปแล้วดีที่ยั้งได้ทันเพราะผมยังไม่พร้อมที่จะบอกความจริงกับแก

"ถ้าเจอแล้วก็กลับไปได้แล้วล่ะค่ะ"

"ไม่เอาค่า คุณอาอย่าเพิ่งกลับสิ" น้องพอใจกอดคอผมแน่นเพราะไม่อยากให้ผมกลับ