เมียไร้รัก นิยาย บท 30

เมษา...

"ไล่จังนะ คิดว่าฉันอยากมารึไงบ้านซอมซ่อแบบนี้ ถ้าลูกไม่อยู่ที่นี่จ้างให้ฉันก็ไม่มาเหยียบที่นี่หรอก" เขาทำหน้าเหมือนไม่พอใจที่มาพร้อมสายตาดูถูก คือทั้งหน้าตาทั้งน้ำเสียงไปในทิศทางเดียวกันซึ่งฉันก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับไปเพราะไม่อยากทะเลาะด้วยฉันกลัวลูกจะมาได้ยินเด็กวัยนี้ช่างจำอะไรที่ไม่ดีฉันก็ไม่อยากให้ลูกเห็น ฉันจึงทำได้แค่ถอนหายใจก่อนจะเดินขึ้นบ้านแล้วเข้าครัวหลังจากเก็บผักบุ้งในคลองหลังบ้านมาเรียบร้อยแล้วเพราะน้องพอใจบอกอยากกินฉันก็เลยต้องลงไปเก็บแต่เช้า ส่วนเขาก็เดินตามฉันขึ้นมา

"น้องพอใจมาดูซิครับว่าอาซื้ออะไรมาให้บ้าง" พอเดินขึ้นมาบนบ้านเขาก็รีบไปหาลูกที่นั่งรออยู่

"คุณอาซื้ออะไรมาให้น้องเหรอคะ"

"อาซื้อตุ๊กตาบาร์บี้มาให้ครับ คืออาไม่รู้ว่าน้องแบบไหนอาก็เลยซื้อมาหมดเลย ดูซิชอบมั้ยครับ"

"ชอบค่าาาา น่ารักมากๆเลย" น้องพอใจพอเห็นกล่องตุ๊กตาบาร์บี้หลายตัวสิบวางอยู่ตรงหน้าก็แสดงอาการดีใจอย่างออกนอกหน้าที่เพราะแกไม่เคยมีตุ๊กตาสวยๆแบบนี้มาก่อน 

"แม่จ๋า ตุ๊กตาของน้องน่ารักมั้ยค้า คุณอาใจดีซื้อให้น้องตั้งหลายตัว" ลูกเดินมาหาฉันพร้อมอุ้มตุ๊กตาตัวใหม่มาให้ฉันดูถึงในครัว

"น่ารักค่ะ" ฉันยิ้มพร้อมกับตอบลูกออกไป

"ยังไม่หมดนะครับ น้องพอใจมาดูนี่ซิว่าอาซื้ออะไรมาให้อีก"

"อะไรค้า"

"กุ้งเผากับปลาหมึกย่างครับ อารู้ว่าน้องพอใจอยากกินใช่มั้ยครับอาก็เลยรีบไปซื้อมาให้เลย"

"ใช่ค่าน้องอยากกินมากๆเลย โหหหหกุ้งตัวใหญ่มากๆเลยค่า" น้องพอใจทำตาโตอย่างน่าเอ็นดูตอนที่เห็นกุ้งตัวใหญ่ที่อยู่ในกล่อง

"แม่จ๋าแม่มาดูกุ้งสิค้าตัวใหญ้ ใหญ่" น้องพอใจวิ่งมาจูงมือฉันที่กำลังนั่งเด็ดผักบุ้งอยู่ในครัวให้ไปดูกุ้งเผากล่องใหญ่ที่เขาซื้อมาให้ลูก ฉันไม่รู้ว่าเขารู้ได้ยังไงว่าลูกอยากกินของพวกนี้แต่ก็ดีแล้วล่ะเพราะฉันยังไม่มีเวลาไปซื้อมาทำให้ลูกกินเลย

"น้องพอใจกินข้าวหรือยังครับ"

"ยังเลยค่า น้องรอแม่ผัดผักบุ้งอยู่"

"ผัดผักบุ้ง??"

"ใช่ค่า วันนี้น้องอยากกินผัดผักบุ้งแม่ก็เลยลงไปเก็บมาทำให้น้องกิน" พอได้ยินลูกพูดแบบนั้นเขาก็หันมามองหน้าฉันแล้วมองผักบุ้งที่อยู่ในมือที่ฉันกำลังนั่งเด็ดอยู่ แล้วเขาก็เดินมาหาฉันถึงในครัว

"นี่เธอให้ลูกกินผัดผักบุ้งงั้นเหรอ"

"แล้วมันทำไมเหรอคะ"

"เธอไม่มีอะไรที่ดีกว่านี้ให้ลูกกินแล้วหรือไง"

"แล้วผัดผักบุ้งมันไม่ดีตรงไหนคะ"

"ฉันไม่คิดว่าเธอจะยากจนถึงกับขนาดลงไปเก็บผักบุ้งในน้ำมาให้ลูกกินมันสะอาดหรือเปล่าก็ไม่รู้"

"ทุกอย่างที่ฉันให้ลูกกินฉันคำนึงถึงความสะอาดและความปลอดภัยเสมอถึงมันจะเป็นผักที่ไม่มีราคาอะไรแต่มันก็มีประโยชน์แถมยังประหยัดด้วยแล้วทำไมฉันจะเก็บมาทำให้ลูกไม่ได้และอีกอย่างแกก็กินแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร"

"แต่ฉันอยากให้ลูกกินอะไรที่มันดีกว่านี้" เขาทำเสียงดุใส่ฉันแต่ฉันไม่กลัว

"ฉันว่าคุณออกไปอยู่ข้างนอกเถอะฉันจะทำอาหารให้ลูกกินมันสายแล้วลูกจะหิว"

"ไล่อีกแล้ว ไล่อะไรนักหนา ทำไมฉันจะยืนอยู่ตรงนี้มันจะเป็นอะไร"

"ก็ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะแต่มันเกะกะ...สายตา"

"นี่เธอ!!!" เขาตะคอกใส่ฉันแล้วทำหน้าไม่พอใจอีกแต่ฉันไม่สนใจก้มหน้าก้มต่ทำกับข้าวให้ลูต่อเพราะนี่มันสายมากแล้วฉันต้องไปเก็บดอกมะลิมาร้อยพวงมาลัยอีกซึ่งวันนี้ออเดอร์เยอะมากกว่าทุกวันเพราะพรุ่งนี้เป็นวันพระ 

"คุณอาทำไมพูดเสียงดังจังเลยคะ" น้องพอใจคงจะได้ยินเสียงของเขาที่พูดดังกว่าปกติก็เลยวิ่งมาถาม

"เอ่อเปล่าครับไม่มีอะไร อาว่าเราไปเล่นตุ๊กตากันดีกว่ามั้ยครับ เอ้อ แล้วอาก็มีขนมอร่อยๆมาให้น้องด้วยนะ"

"ขนมเหรอค้า"

"ใช่ครับ ขนมเยอะแยะเลย"

"มีค่ะ" คือฉันผัดเอาไว้กินตอนเที่ยงน่ะก็เลยยังมีเหลืออยู่

"ไปตักมาให้หน่อย อ่อเอาไข่เจียวด้วยนะลูกยังไม่อิ่ม" เขาหรือลูกกันแน่ที่กินไม่อิ่ม ฉันคิดในใจแต่ก็ไม่พูดอะไรนอกจากลุกไปเอาผัดผักบุ้งกับไข่เจียวในตู้กับข้าวออกมา เห็นทีกลางวันนี้ฉันคงต้องทำกับข้าวอีกรอบเพราะไม่มีอะไรให้กินแล้ว

หลังจากกินข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้วฉันก็เก็บถ้วยจานไปล้าง จากนั้นก็พาลูกปั่นจักรยานไปเก็บดอกมมะลิที่ในสวนที่ฉันลงทุนปลูกเองเพราะจะได้ไม่ต้องไปซื้อเขาเพราะเมื่อก่อนฉันต้องไปรับดอกมะลิจากสวนอื่นไม่ก็ไปซื้อที่ตลาดมาร้อยพวงมาลัยแล้วนำไปส่งให้เจ้หงษ์ที่ตลาดทำให้ฉันได้กำไรแค่พวงละห้าบาทแต่พอฉันปลูกดอกมะลิเองทำให้ฉันมีกำไรเพิ่มมากขึ้นถึงมันจะไม่ได้มากมายอะไรแต่มันก็พอให้ฉันกับลูกมีกินมีใช้ทุกวัน ส่วนเขาฉันไม่สนใจจนกระทั่งเขาเดินตามมา

"จะไปไหนกัน"

"ไปเก็บดอกมะลิค่า" ลูกตอบแทนฉันไปแล้วทำให้ฉันไม่ต้องตอบ

"เก็บดอกมะลิ??เก็บไปทำอะไรครับ"

"เก็บมาร้อยพวงมาลัยค่า"

"ฉันว่าคุณกลับได้แล้วนะคะเพราะฉันต้องไปเก็บดอกมะลิในสวนต่อ"

"วันนี้เธอไล่ฉันเป็นรอบที่สามแล้วนะ" เขากระซิบบอกฉันคงเพราะกลัวลูกจะได้ยินฉันก็เลยตอบกลับเขาไป

"ก็ขนาดฉันไล่คุณตั้งสามรอบคุณก็ยังไม่ยอมไปซักที" พอฉันพูดจบประโยคเขาก็ทำหน้าโกรธเหมือนจะฆ่าฉันให้ตาย แต่ถามว่ากลัวไหม ฉันไม่กลัวหรอกค่ะเพราะฉันกับเขาเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันฉันไม่ได้เป็นลูกจ้างไม่ได้เป็นขี้ข้าของเขาเหมือนที่เขาเคยดูถูก

"เมษา!!!!!" เสียงตะโกนเรียกชื่อของฉันทำให้ฉันรีบหันไปดู 

"คุณไทด์!!!!"  ปรากฏว่าเป็นคุณไทด์ เขามาที่นี่ได้ยังไงฉันไม่แปลกใจเพราะเขาเคยมาส่วฉันเมื่อหลายปีก่อนก่อนที่ฉันจะเข้าไปอยู่ที่บ้านของคุณพีเจ แต่เขาหายไปนานหลายปีซึ่งฉันก็ไม่เคยรับรู้ข่าวคราวของเขาเลย แม้จะมีเบอร์โทรติดต่อที่เขาให้ฉันไว้ก่อนที่เขาจะย้ายไปอยู่ฮ่องกงแต่ฉันก็ไม่เคยติดต่อกลับไปเลยสักครั้งเพราะฉันคิดว่าฉันกับเขาเราก็ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกันแต่อย่างใด

พีเจ...

"ไอ้ไทด์!!!"  ผมเอ่ยชื่อของคนที่ผมไม่ได้เจอมานานหลายปีก็คงจะนานพอๆกับเมษานั่นแล่ะ ซึ่งผมไม่คิดว่าจะได้เจอมันอีกเพราะมันบอกว่ามันจะไม่กลับมาที่ไทยอีกแต่ตอนนี้มันยืนอยู่ตรงนี้มันมายืนอยู่หน้าบ้านแม่ของลูกผม นั่นก็แปลว่ามันรู้ว่าเมษาอยู่ที่นี่ตั้งแต่แรกแต่เรื่องนั้นช่างมันเถอะแต่ที่ผมสงสัยก็คือมันมาทำไมที่นี่ทั้งที่มันต้องอยู่ฮ่องกง ผมมองหน้ามันที่ตอนนี้มันไม่แม้แต่จะมองหน้าผม เพราะมันกำลังมองเมีย..เก่าของผมอยู่ จ้องแม่งตาไม่กะพริบจ้องเหมือนไม่เคยเห็นไม่เคยเจอจ้องเหมือนคนตกหลุมรักครั้งแรกแม่งเห็นละโคตรเสียอารมณ์

"มึงกลับมาทำเหี้ยไร"  นี่คือคำพูดที่ผมอยากจะถามมันตอนนี้