เมียไร้รัก นิยาย บท 32

เมษา...

"จะเป็นอะไรไหมถ้าฉันจะขอโอกาสจากเธออีกครั้ง ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำให้เธอเสียใจแบบที่เธอเคยผ่านมา"

ฉันถึงกับพูดอะไรไม่ออกเมื่อได้ยินคำพูดนี้อีกครั้งคือครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันได้ยินคำว่ารักจากปากของคุณไทด์ แต่ฉันไม่คิดว่าจะได้ยินมันอีกครั้งหลังจากผ่านมานานถึงสามปี เขาบอกว่าเขายังรู้สึกกับฉันเหมือนเดิมแม้ว่าฉันจะเคยปฏฺิเสธความรักจากเขามาแล้วถึงสองครั้ง ถ้าครั้งนี้ฉันจะปฏิเสธเขาอีกครั้งฉันจะใจร้ายเกินไปหรือเปล่า ฉันจะทำยังไงดี

"ได้หรือเปล่าเมษา" ฉันมองหน้าคุณไทด์สายตาของเขาที่กำลังลุ้นกับคำตอบของฉัน ฉันบอกตามตรงว่าฉันตั้งตัวไม่ทันเขาหายไปถึงสามปีแล้วจู่ๆก็กลับมาขอโอกาสจากฉัน คือถ้าฉันเคยรักเขาฉันอาจจะลังเลใจแต่นี่....ฉันไม่เคยรู้สึกกับคุณไทด์แบบชู้สาวเลยแล้วจะให้ฉันตอบตกลงคบกับเขาทั้งที่ไม่ได้รู้สึกอะไรได้ยังไงฉันทำไม่ได้ ฉันไม่อยากทำร้ายเขาไปมากกว่าที่ผ่านมาฉันคิดว่ามันไม่แฟร์สำหรับเขาถ้าฉันตอบตกลง เขาอาจจะดีใจในวันนี้ถ้าฉันตกลงแต่วันข้างหน้าล่ะถ้าฉันยังรักเขาไม่ได้คนที่เจ็บปวดคือเขา ฉันไม่อยากให้คนดีๆอย่างเขามาเจ็บปวดเพราะฉัน เขาควรจะได้เจอคนดีๆคนที่รักเขาด้วยใจจริง 

"เมขอบคุณนะคะที่คุณไทด์ยังรักเม แต่เมขอโทษจริงๆ เมคงให้โอกาสคุณไม่ได้ เมไม่อยากทำร้ายคุณ"

"ทำร้ายยังไงในเมื่อฉันรักเธอ และที่ฉันกลับมาเพราะคิดว่าตัวเองยังพอมีความหวังเพราะตอนนี้เธอไม่มีใคร"

"ทำร้ายสิคะเพราะการที่เราต้องอยู่กับคนที่เค้าไม่ได้รักเรามันเจ็บปวดมากนะคะ ถึงตอนนี้เมจะไม่มีใครแต่เมก็รักคุณไม่ได้อยู่ดี"

"เธอพูดตรงดีนะ หึ" แววตาวูบไหวทำให้ฉันรู้สึกผิดอีกครั้ง

"เมต้องพูดค่ะเพราะถ้าเมตอบตกลงนั่นก็เท่ากับว่าเมทำร้ายคุณไทด์เพราะเมไม่ได้รักคุณไทด์ในสายตาของเมสำหรับเมคุณเป็นพี่ชายที่แสนดีคุณเป็นคนดีมากๆดีจนเมรู้สึกผิดที่ไม่สามารถสั่งหัวใจให้รักคุณได้"

"ฉันไม่น่ากลับมาเลย" 

"คุณไทด์คะ เม..."

"แต่มันก็ไม่ใช่ความผิดของเธอเพราะเธอไม่ได้ให้ความหวังฉันตั้งแต่แรก มีแต่ฉันที่คิดไปเองคนเดียว คิดว่าถ้าวันนึงเธอไม่มีใครเธออาจจะมองมาที่ฉันบ้างสักครั้ง"

"ถึงเราจะไม่ได้คบกันแบบคนรักแต่เราก็เป็นพี่เป็นน้องกันได้ไม่ใช่เหรอคะ ในความคิดของเมเมคิดว่าถ้าเราเป็นพี่เป็นน้องกันมันน่าจะยืนยาวกว่าการเป็นคนรักกันนะคะ เป็นคนรักกันถ้าเลิกกันก็เป็นคนอื่นและอาจจะมองหน้ากันไม่ติดแต่ถ้าเราเป็นพี่เป็นน้องกันความรู้สึกนี้มันจะยังคงอยู่ตลอดไปเพราะมันคือความรักที่บริสุทธิ์"

"เธอคิดแบบนั้นจริงๆเหรอเมษา"

"ค่ะ เมอยากให้คุณไทด์เป็นพี่ชายของเมตลอดไปแล้วก็เป็นคุณลุงที่น่ารักสำหรับน้องพอใจ ไม่รู้ว่าเมขอมากเกินไปหรือเปล่า"

"เธออยากให้ฉันเป็นพี่ชายของเธองั้นเหรอ"

"ค่ะ คุณไทด์ก็รู้ดีว่าเมอยู่ตัวคนเดียวไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนไม่มีพ่อไม่มีแม่ ถ้าเมมีพี่ชายสักคนมันก็คงจะดีไม่น้อยเวลามีปัญหาอะไรก็สามารถปรึกษาได้ ที่ผ่านมาเมเหมือนตัวคนเดียวหันหนัาไปพึ่งใครก็ไม่ได้ มันโดดเดี่ยวนะคะที่ต้องอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้ถึงเมจะมีลูกแต่เมก็ไม่อยากให้ลูกมารับรู้ความทุกข์ใจของเม"

"จะว่าไปเธอกับฉันเราก็มีชีวิตที่ไม่ต่างกัน ฉันไม่มีพ่อไม่มีแม่ถึงจะมีน้องชายแต่ก็เหมือนไม่มีเพราะเขาไม่เคยยอมรับว่าฉันเป็นพี่ เห้อ ฉันจะทำยังไงดี จะตกลงเป็นพี่ชายให้เธอดีมั้ย"

"ดีสิคะเพราะถ้าเราเป็นพี่น้องกันต่อไปเราก็จะไม่รู้สึกโดดเดี่ยวเพราะเรายังมีกันและกัน"

"ขอบใจนะเมษา ฉันควรจะดีใจใช่ไหมที่จู่ๆก็มีทั้งน้องสาวมีทั้งหลานสาว"

"ต้องดีใจสิคะ"

"โอเคตกลงฉันจะยอมเป็นพี่ชายของเธอก็ได้"

"ขอบคุณนะคะ พี่ไทด์^^"

"เธอเรียกฉันแบบนี้มันทำให้ฉันเขินนะเพราะไม่เคยมีใครเรียกฉันแบบนี้มาก่อนเลยสักครั้งแม้แต่น้องชายแท้ๆของตัวเอง" ฉันรู้ว่าเขาคงคิดถึงน้องชายตัวเองที่ไม่เคยยอมรับในตัวของเขาเลยแต่ไม่เป็นไรเพราะฉันจะเป็นน้องสาวที่ดีให้กับเขาเอง

"ถึงพี่จะไม่มีน้องชายแต่พี่ก็ยังมีเมนะคะ"

"ถ้าฉันจะขอกอดน้องสาวตัวเองมันจะผิดไหม"

"ไม่ผิดหรอกค่ะ"

"ถ้าอย่างงั้นฉันขอกอดเธอสักครั้งจะได้ไหมเมษา"

"ได้ค่ะ" จากนั้นคุณไทด์ก็เดินมาหาฉันแล้วกอดฉัน ฉันเองก็กอดตอบเขาไปเพราะตอนนี้เราเป็นพี่น้องกันแล้ว

ในอีกมุมนึงที่ไม่มีใครเห็นว่ามีใครคนนึงกำลังแอบมองดูคนทั้งคู่กอดกัน เขามองดูภาพนั้นด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกแต่ที่แน่ๆมันทำให้ใจของเขาร้อนดั่งไฟแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลย

หลายวันต่อมา...

หลังจากวันนั้นที่เราตกลงเป็นพี่เป็นน้องกันคุณไทด์ก็มาหาฉันที่บ้านทุกวันมาช่วยฉันเก็บดอกมะลิมาช่วยฉันร้อยพวงมาลัย เขาบอกว่าเขาจะอยู่ที่ไทยประมาณหนึ่งเดือนแล้วเขาก็จะต้องกลับฮ่องกงเพราะยังมีงานที่ต้องทำเขาบอกว่าระหว่างที่เขาอยู่ที่นี่เขาจะขอมาหาฉันกับน้องพอใจทุกวันจะได้ไหมฉันก็บอกได้ถ้าอยากมาก็มาได้ ส่วนคุณพีเจฉันไม่รู้ว่าเขาายไปไหนเพราะตั้งแต่วันนั้นเขาก็ไม่มาอีกเลย แต่ก็ดีแล้วล่ะค่ะไม่ต้องมาให้เจอหน้าเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแต่ลูกก็ยังถามหาเขาอยู่ตลอดเวลา ยิ่งเวลาที่แกเล่นตุ๊กตาที่เขาซื้อให้แกก็จะถามฉันว่าคุณอาหายไปไหนทำไมไม่มาหาแกเลยฉันก็ต้องโกหกลูกว่าคุณอาไปทำงานที่ไกลๆไม่มีเวลามาหาซึ่งแกก็พยักหน้าเศร้าๆบอกว่าคิดถึงคุณอาอยากให้คุณอามาหาอีก 

"อาก็คิดถึงน้องพอใจนะครับคิดถึงมากๆเลย"

"คิดถึงแล้วทำไมคุณอาไม่ไปหาน้องที่บ้านล่ะค้าาาา ฮือออ" พูดไปก็เอามือเช็ดน้ำตาตัวเองไปจนผมกลัวตาลูกจะแดงก็เลยหยิบทิชชู่มาซับน้ำตาให้แกอย่างเบามือ

"หลานสาวเหรอคะหน้าตาน่ารักเชียว มองๆไปก็คล้ายคุณอยู่เหมือนกันนะคะเนี้ย ถ้าเรายังไม่รู้จักกันตาลคงคิดว่าเด็กคนนี้คือลูกสาวของคุณ"  น้ำตาลคือหุ้นส่วนคนใหม่ของผมเรากำลังคุยงานกันเกี่ยวกับการสร้างโรงแรมผมก็เลยชวนเธอมาคุยงานคร่าวๆที่ร้านกาแฟแทนการไปคุยที่บริษัทเพราะผมไม่อยากเจอก้อยที่ตั้งแต่วันนั้นที่ผมเห็นภาพจากกล้องวงจรปิดว่าเธอเป็นคนเดินมาชนน้องพอใจแถมยังทำร้ายแกอีกผมก็เลยบอกเลิกเพราะผมคงทนคบกับคนที่เคยทำร้ายลูกผมไม่ได้แต่ก้อยก็ยังยืนยันว่าผมเข้าใจผิด เข้าใจผิดเหี้ยไรในเมื่อผมเห็นชัดๆเต็มๆตาว่าก้อยฟาดไปที่แขนของน้องพอใจอย่างแรงหลายทีจนน้องพอใจร้องไห้

"น้องพอใจคะมาหาแม่ค่ะ" เมษาคงเห็นว่าลูกอยู่กับผมนานก็เลยเดินเข้ามาตามแต่สิ่งที่ลูกตอบทำให้ผมยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

"ไม่เอาค่ะน้องจะอยู่กับคุณอาน้องคิดถึงคุณอาน้องไม่กลับ" แถมลูกไม่ยอมลงจากตักของผมด้วยแกกอดคอผมแน่นเลย

"คุณส่งลูกมาให้ฉันค่ะ ฉันจะกลับบ้านแล้ว"

"ก็เห็นอยู่ว่าลูกไม่ยอมไปเธอจะให้ฉันบังคับแกได้ยังไง"

"แต่ฉันจะกลับบ้านแล้ว น้องพอใจคะแม่จะกลับแล้วนะคะ" เมษาพูดกับผมก่อนจะหันไปบอกกับลูกแต่ดูเหมือนลูกจะไม่เชื่อฟัง แกเอาหน้าซุกไหล่ผมไม่ยอมหันไปมองแม่

"น้องพอใจคะแม่จะกลับแล้วนะ"

"น้องจะอยู่กับคุณอาค่าน้องยังไม่อยากกลับ"  แกดื้อเหมือนผมเลยลูกพ่ออ่ะเนอะให้ทำไงได้ ผมคิดอย่างภาคภูมิใจ

"เอางี้เดี๋ยวฉันจะไปส่งลูกที่บ้านเอง ส่วนเธอจะไปไหนก็ไปเถอะจะไปเดินเล่นจะไปดินเนอร์กับ....ผัวใหม่ก็ไปเถอะไม่ต้องห่วงลูก เธอกับมันจะได้มีเวลาได้จู๋จี๋กันสองต่อสองฉันว่าเธอควรจะขอบใจฉันนะ" ผมพูดคำว่า ผัวใหม่เสียงเบาสุดเพราะกลัวว่าลูกจะได้ยิน แต่ดูเหมือนเมษาจะได้ยินและฟังออกเธอทำหน้าโกรธและไม่พอใจเป็นอย่างมาก หึคงพูดแทงใจดำล่ะสิ 

"นายพูดเหมือนหึงฉันกับเมษาเลยนะพีเจ" ไอ้ไทด์เดินเข้ามาในร้านมันคงจะเห็นว่าเมษาเข้ามานานก็เลยมาตามสินะ

"ใครหึงมึงพูดให้มันดีๆไอ้ไทด์!!!" ผมสติหลุดตอนที่มันบอกว่าผมหึงเมษา มันเอาสมองส่วนไหนมาคิด

"คุณอาพูดไม่เพราะ" แล้วเสียงเล็กๆของลูกที่นั่งอยู่บนตักทำให้ผมต้องรีบเรียกสติกลับคืนมาเพราะดันพูดหยาบคายต่อหน้าลูก

"ขอโทษครับ"